“โธ่เว้ย!!”
ผมทุบพวงมาลัยรถด้วยความหงุดหงิด ผมว่าผมพูดชัดเจนแล้วนะแต่เหมือนหมาที่บ้านผมจะฟังไม่รู้เรื่อง
“อ้าวคุณเสือจะกลับมาบ้านทำไมไม่บอกป้าล่ะคะแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวป้ารีบเข้าครัวไปทำของโปรดให้”
ป้าที่เป็นแม่บ้านเดินเข้ามาทักผม
"แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่บ้านหรอครับ"
ปกติพ่อผมก็งานยุ่งทุกวันผมเลยไม่แปลกใจที่ท่านจะไม่อยู่บ้านแต่กับผู้หญิงคนนั้นที่ผมไม่อยากเอ่ยชื่อให้เป็นเสนียดปากก็ไม่อยู่บ้านนี่สิ แต่ผมก็พอเดาออกว่าคงจะขอตามพ่อผมออกไปด้วยอีกตามเคย เรียนมาน้อยความรู้ทางธุรกิจอะไรก็ไม่มีแต่สามารถตามพ่อผมไปทำงานได้ทุกที่แถมพ่อผมยังแบ่งหุ้นในบริษัทให้ ตลกมั้ยล่ะครับ
"คุณมลน่ะหรอคะตามคุณท่านออกไปด้วยค่ะ"
ผมเดาผิดที่ไหน สักวันพ่อจะหมดตัวเพราะผู้หญิงคนนี้
“ถ้าป้าทำอาหารเรียบร้อยแล้วจะขึ้นไปตามนะคะแต่วันนี้ไม่มีใครกลับมาบ้านคุณเสือคงต้องกินคนเดียว”
ผมกำลังจะขึ้นไปข้างบนก็ต้องหันกลับไปถามด้วย
