EP5 ll เเฟนมโน
1509 คำ
นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง แต่สิ่งที่ฉันบอกอีมิ้นต์น่ะมันเกิดจากการพลั้งปากอย่างหยุดไม่ได้ ก็ไอ้พวกเวรนั่นดันพูดเหมือนกับว่าฉันตื้อพี่หมอแล้วเขาก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย (ซึ่งมันจริงแหละ) แต่ด้วยความอีโก้สูงของฉัน ฉันจะไม่ยอมเสียหน้าเป็นอันขาด
จะต้องไม่มีใครรู้เด็ดขาดว่าอีพี่หมอไม่สนใจฉัน!
เกิดมามีแต่ผู้ชายรุมล้อม ไม่เคยโดนใครปฏิเสธไม่เห็นหัวขนาดนี้ ฉันรู้สึกเหมือนถูกหยามเกียตริอย่างประหลาด พูดแล้วหัวร้อนวุ้ย!
“โอ๊ย มึงจะเล่นตัวอะไรนัก เขาเป็นนักศึกษาแพทย์เลยนะเว้ย อนาคตไกล คบๆ ไว้ดิ” อีมิ้นต์ทำหน้าตื่นเต้น ส่วนฉันก็กลอกตาแกล้งทำเป็นคิด
ก็อยากคบอยู่หรอก แต่พี่เขาไม่เอาฉันไง
“อะไรที่มันได้มาง่ายๆ มันน่าเบื่อเว้ย เราต้องเล่นตัวบ้าง เราเป็นผู้หญิงนะ” ฉันใช้ปลายนิ้วชี้เกลี่ยคางตัวเองเล็กน้อยพลางเชิดขึ้น “เวลาเค้าทักมา เราก็ต้องเว้นจังหวะให้เค้าคิดถึงบ้าง เดี๋ยวจะน่าเบื่อ มึงเก็ตป้ะ”
เปล่าหรอก ฉันทักไปตั้งแต่เมื่อวาน ยันอีกวัน อีเหี้ยพี่หมอก็ยังไม่มาตอบ ไม่รู้ตายไปรึยัง
“แหมๆ ทำเป็นพูดดี ระวังเขาเทแล้วจะน้ำตาตกใน”
“ไม่มีใครอยากเทคนสวยอย่างฉันหรอกย่ะ!”
ก็เค้าไม่เอาแต่แรก จะเทได้ไง โอ๊ย ฉันตีกับสมองของตัวเองจนปวดหัว ยิ่งคิดยิ่งสมเพชตัวเองพิกล ปกติมีแต่คนเข้าหา ฉันไม่เคยต้องพยายามอ่อยใครเลย แค่ชายตามอง ผู้ชายก็ตามต้อยๆ แล้ว
“ก็แค่หนึ่งในคอลเล็คชั่นแหละ เบื่อก็ทิ้ง ไม่พูดละ วันนี้มีนัดกับพี่โย” ฉันว่าก่อนจะเปิดแชทที่คุยกับพี่โยให้อีมิ้นต์ดู ถ้อยคำหวานๆ ที่พี่แกส่งมาทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยว่าอย่างน้อยสเน่ห์ของฉันมันก็ยังใช้งานได้ “พี่โยบอกว่าจะเลี้ยงบิงซู”
“ระวังเถอะ ไปกับพี่โยบ่อยๆ เดี๋ยวเขาก็คิดว่ามึงอ่อยอีก แค่นี้คนอื่นก็คิดว่ามึงเป็นเด็กพี่โยแล้ว” อีมิ้นต์เตือนเพราะกลัวว่าฉันจะเดือดร้อน แต่ฉันไม่เคยให้ความพิเศษกับพี่โยไปมากกว่าพี่น้องนะ ยังไงฉันก็หลบหลีกได้อยู่แล้ว “ไม่รู้ว่าพวกนั้นไปฟ้องพี่โยเรื่องหมอรึเปล่า”
“พี่โยเป็นพี่ชายคนสนิท”
“สนิทกับเค้าไปทั่วอะมึงอะ”
“ช่วยไม่ได้ กูเฟรนด์ลี่” ฉันไหวไหล่ แต่ก็แอบคิดว่าพวกมันไปฟ้องรึเปล่า ถึงฟ้องไปก็คงไม่ได้อะไร ฉันกับพี่โยไม่ได้อยู่ในสถานะความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวสักหน่อย “พูดเยอะจังนะมึงอ่ะ รีบๆ ลอก คนรอต่อเยอะ แล้วเอาชีทมาที่กู เดี๋ยวกูส่งเอง ขืนมึงเอาไปให้คนอื่นลอกต่อ ธุรกิจกูเสียหายหมด”
ฉันดุแล้วจิ้มเข้าที่ชีทภาษาอังกฤษเพื่อให้มันโฟกัสอย่างอื่นนอกจากเรื่องผู้ชายในคลังของฉัน ขืนมันถามมาก เดี๋ยวฉันโป๊ะแตกเรื่องพี่หมอ
ติ๊ง!
ขณะที่ฉันกำลังกอดอกมองอีมิ้นต์ลอกอย่างขะมักเขม้น ไลน์ฉันก็เด้งขึ้นมาพร้อมกับชื่อที่ฉันรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
Peeravit’Md send a massage
o-O
ฮะ! ฉันขยี้ตาเผื่อว่าจะมองพลาด ก่อนจะเผลอกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ ในที่สุดอีพี่หมอก็ตอบกลับฉันจนได้ เห็นไหม ไม่มีใครต้านทานความสวยน่ารักของฉันได้หรอก...
ฉันแกล้งรออยู่ห้านาทีเพื่อไม่ให้ขึ้นว่าอ่านแล้วเร็วเกินไป เดี๋ยวจะรู้ว่าฉันรอ ในสมองจินตนาการไปต่างๆ นานาว่าอีพี่หมอจะส่งอะไร แต่ฉันก็คงจะคาดหวังมากไปแหละ เพราะพอฉันเข้าไป...
[Line] เกมเศรษฐี โอกาสรวยมาถึงแล้ว
อีพี่หมอมึง...
มีเวลาเล่นเกม... (สูดหายใจเข้าปอดเพื่อสงบสติอารมณ์)
แต่ไม่มีเวลาตอบฉันเหรอ!!!!
อี! อี! ฉันอ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะด่าอะไรก่อนดี เพราะจะว่าพี่หมอผิดที่ไม่ตอบก็คงไม่ใช่ เขาบอกฉันตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาไม่ตอบ เป็นฉันเองที่หวังว่านางจะหลงเสน่ห์แล้วตอบบ้าง
หนอยแน่ะ! ขอบ่นหน่อยเถอะ!
Grace’ : คนติดเกม
สามนาทีผ่านไป
Grace’ : คนติดเกม (Read 10.30 am)
โว้ยยยยยยย! ฉันแทบพ่นไฟกับความอ่านไม่ตอบของคนหยิ่ง เกิดมาไม่เคยเจอ สิริในไอโฟนยังไม่หยิ่งใส่ฉันขนาดนี้! เออ จำไว้นะอีพี่หมอ วันไหนที่เขาหลงฉันหัวปักหัวปำ ฉันจะอ่านไม่ตอบบ้าง โธ่เว้ย!!!
“มึง กูลอกเสร็จละ” อีมิ้นต์เงยหน้าขึ้นมาพอดีตอนที่ฉันจิ๊ปากหงุดหงิดพร้อมทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้าไปตบคนในโทรศัพท์ มันย่นคิ้ว “เป็นไร หน้าบูดเชียวมึง”
“เปล่า” ฉันพ่นลมหายใจแล้วดึงชีทในมือมันมาถือไว้ รีบเก็บโทรศัพท์ก่อนมันจะขอเสือก พลางไหวไหล่ เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อ ย “พี่หมอชวนเล่นเกมอะ แต่กูไม่อยากเล่น พอกูบ่นว่านางติดเกม นางก็อ่านไม่ตอบกูเลย”
“แน่ะ มีงอน”
งอนห่าอะไรล่ะ อีพี่หมอมันไม่สนใจกู๊!!!
พูดแล้วแค้น อย่าให้ฉันสบโอกาสนะ ฉันเอาคืนเขาจนจุกแน่ จำวรั้ยยยยย!!
@โรงพยาบาล
หลังจากเรียนเสร็จก็รีบบึ่งมาด้วยความหวังว่าจะเจอหน้าคนหยิ่ง ฉันตกลงกับพี่โยไว้ว่า พวกเราจะเจอกันตอนเย็น เพราะฉันต้องมาโรงพยาบาลเพื่อล้างแผลก่อน พอฉันได้คิวล้างแผล ฉันก็เข้าไปด้านในห้องแล้วสอดส่องไปรอบๆ ทว่าก็ไม่เห็นเงาของคนกวนประสาทเลยแม้แต่น้อย มีแค่พยาบาลที่เข้ามากุลีกุจอวุ่นวนกับแผลของฉัน
“วันนี้พี่หมอคนหล่อๆ ไม่อยู่เหรอป้า” ฉันถามป้าพยาบาลคนนึงที่อายุอานามน่าจะ 40+ ซึ่งกำลังล้างแผลให้ฉันอยู่ เธอเงย หน้าขึ้นมามองเล็กน้อย
“ถามถึงคนไหนล่ะจ๊ะ”
“ทำไมอ่ะ ที่นี่หมอหล่อเยอะเหรอ” ฉันตาพราว
“ก็เยอะอยู่พอตัว”
“หมอพีน่ะ ที่หน้าหล่อๆ”
“ชื่อนี้โหลจะแย่เลยหนู ป้าจะไปรู้ไหมว่าพีไหน”
“ที่หนุ่มๆ หน่อย สูงประมาณร้อยแปดสิบ” ฉันว่าแล้วยกมืออีกข้างขึ้นมากะส่วนสูงให้ป้าดู “สูงๆ ผอมๆ ดูเหมือนง่วงตลอดเวลา”
“ทุกคนที่นี่ส่วนใหญ่ก็ดูง่วงตลอดทั้งนั้นแหละลูก ป้าก็ง่วง”
“คนที่ไม่ค่อยสนใจชาวบ้านน่ะ”
“อ้อ” เธอดีดนิ้วทันทีที่ฉันเอ่ยถึงคุณสมบัตินี้ เดาได้เลยว่าความกวนประสาทของเขาน่าจะเป็นที่เลื่องลืออยู่ไม่น้อย “น้องเอ็กเทิร์นที่หล่อๆ พูดห้วนๆ นั่นแน่ๆ”
“หรอๆ นางอยู่ไหนอ่ะ” ฉันทำท่าสอดรู้สอดเห็น ก่อนจะมองป้าพยาบาลด้วยสายตาแวววาว
“ตอนนี้น่าจะอยู่แถวๆ วอร์ดศัลยกรรมมั้ง ป้าก็ไม่แน่ใจ”
“โธ่ ป้า เป็นพยาบาลประสาอะไร ไม่รู้ว่าหมออยู่ไหน”
“อ้ะ อีหนู ป้าเป็นพยาบาลนะ ไม่ใช่ GPS ป้าจะไปรู้ได้ยังไง” ป้าพยาบาลย้อนฉันขึ้นมาซะอย่างนั้น ทำให้ฉันเบ้ปาก “หมอก็มีตั้งหลายคนที่นี่ ใครจะไปจำได้หมด”
“แล้วนี่ถามไปทำไม ชอบเขาเรอะ” แกถามพลางล้างแผลฉันไปด้วย
“แหม ป้า ถามว่าแฟนตัวเองอยู่ไหนก็เป็นเรื่องปกติปะ” ฉันว่าด้วยใบหน้ามั่นอกมั่นใจ อยากให้ป้าช่วยกระจายข่าวว่าอีพี่หมอเขามีแฟนแล้ว จะได้ไม่มีชะนีหน้าไหนมายุ่ง หากแต่พอฉันพูดออกไป ป้าแกก็ชะงักเล็กน้อย แกปิดแผลด้วยผ้าก็อซก่อนจะเงยหน้ามองฉัน ทำท่าเป็นห่วง
“อีหนู แผลติดเชื้อลามขึ้นสมองรึเปล่าลูก”
“ป้า!! พูดงี้หมายความว่าไงเนี่ย”
“ก็หนูบอกว่าหนูเป็นแฟนน้องหมอพี ป้าก็เลยเช็คดูว่าปกติอยู่รึเปล่า”
“แหม ป้า ทำไม คนอย่างหนูจะเป็นแฟนเค้าไม่ได้รึไง๊” ฉันเสียงสูงอย่างหมั่นไส้ อีตาพี่หมอคนนั้นเขาสูงส่งเป็นเทพบุตรมาจากสวรรค์ชั้นไหนเหรอ ทำไมฉันจะเป็นแฟนเขาไม่ได้ การที่ป้าทำท่าเหมือนฉันเพ้อเจ้อมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนเหยียดหยามเลยนะ!
“ไม่ใช่อย่างน้านนน” แกรีบปฏิเสธแล้วส่ายหัวรัวๆ “ก็ป้าได้ยินแว่วๆ มาว่าหมอพีเค้ามีคู่หมั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกันน่ะสิ แต่อย่างหนูน่ะดูยังไงก็เด็กนักเรียนไม่เกินสิบแปด จะเป็นแฟนเขาได้ยังไงล่ะลูก”
- ผู้เขียน
