EP02.2 ll ว่างมากเหรอครับ [2]
723 คำ
“น้องมีอาจารย์ไหม”
“มีค่ะ”
“ครับ งั้นไปถามอาจารย์ครับ” ผมปฏิเสธหน้าตาย ผมไม่ได้เป็นคนที่ดีและว่างมากพอจะมาช่วยใครทั้งนั้น ตอนนี้ช่วยตัวเองยังเอาไม่รอด การนอนเป็นเรื่องสำคัญ แต่เธอกำลังบอกให้ผมเจียดเวลาเพื่อไปสอนเธอเหรอ... ไม่เอาล่ะ
“แต่อาจารย์บอกว่าเรื่องนี้ให้พี่ๆ ช่วยดูก็ได้น่ะค่ะ” เธอยังพยายามเร้าหรือ
“ถ้าผมอยากสอนคนอื่น ผมคงไปสอบเป็นครูแทนแล้วครับ”
“หมายความว่าไงคะ?”
“หมายความว่าน้องไปถามอาจารย์เถอะครับ”่
“พี่นี่ใจร้ายสมคำล่ำลือจัง” น้องหัวเราะคิกคักทำให้ผมย่นคิ้วเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าผมใจร้ายยังไง สงสัยก็ไปถามอาจารย์ ผมพูดผิดตรงไหนวะ ยังไงอาจารย์ก็มีประสบการณ์มากมายกว่าผมเยอะ สอนดีกว่าแน่นอน จะมาวุ่นวายให้ผมช่วยทำไมล่ะ “แต่ก็...”
“...พี่เกล้า!!!!” ยังไม่ทันที่ผู้หญิงตรงหน้าผมจะพูดจบประโยคก็มีร่างเล็กร่างนึงวิ่งมาทางเราด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ลำแขนมีสำลีทำแผลติดอยู่ หน้าตาสองคนนี้ละม้ายคล้ายกันแต่ก็ไม่มากนัก “โอ๊ะ บังเอิญจัง พี่หมอก็อยู่ด้วยเหรอ?”
เสียงคนมาใหม่ดูฉงนเล็กน้อย เธอมองหน้าผม
“แกมาทำอะไรที่นี่” เสียงรุ่นน้องผมหันไปดุ
“มาทำแผลไง พี่หมอคนนี้เป็นคนทำแผลให้หนูนะ” คนมาใหม่ว่าแล้วชี้มาที่ผมที่ยืนถือกาแฟอยู่ “วันนี้มีอุบัติเหตุนิดหน่อยก็เลยบาดเจ็บน่ะ เจ็บม๊ากมาก พี่เกล้าดูสิ” เธอว่าแล้วยกแขนขึ้นมาให้รุ่นน้องผมดู จากรูปการแล้ว ผมว่าเธอน่าจะเด็กกว่ารุ่นน้องผมอีก เพราะสวมชุดนักเรียน แถมไม่น่าจะใช่สายสามัญซะด้วย
“ไปก่อเรื่องอะไรมาอีก วันๆ ขยันก่อแต่เรื่อง พ่อกับแม่บ่นแกไม่พอ จะให้ฉันบ่นแกด้วยใช่ไหม?”
“โหย อย่าดุสิ ว่าแต่นี่เพื่อนพี่เหรอ” เจ้าเด็กน้อยนั่นหันมาจ้องผม
“ไม่ใช่ นี่รุ่นพี่ฉัน”
“แล้วไป ตอนแรกนึกว่าแฟนซะอีก งั้นก็ดีเลยสิ” เธอยิ้มมีเลศนัยก่อนจะสบตากับรุ่นน้องของผมอยู่ครู่นึง จนรุ่นน้องของผมแสดงสีหน้าไม่พอใจและดุ
“ถ้าเลิกเรียนก็กลับบ้านไปได้แล้ว”
แต่เจ้าเด็กน้อยไม่สนใจและหันมาคุยกับผมแทนด้วยท่าทางสนิทสนมเหมือนรู้จักกันตั้งแต่ชาติปางก่อน
“พี่เลิกงานกี่โมงวันนี้ ไปกินบิงซูกับหนูปะ” เธอกะพริบตาปริบๆ
“ไม่ครับ”
“งั้นไปเดินเล่นห้างมะ”
“ไม่ครับ”
“ไปดูหนังมะ”
“ไม่ครับ”
“ไปกินข้าวก็ได้” เจ้าเด็กนั่นเร้าหรือแล้วแทรกกลางระหว่างผมกับรุ่นน้องแล้วมายืนข้างๆ โดยไม่ได้รับอนุญาต มือไม้ก็มาเกาะแขนผมทั้งที่เป็นสาวเป็นนาง เป็นสตรีแปลกหน้าแท้ๆ
“ไม่ว่างครับ” ผมถอนหายใจ เบื่อจะตอบคำถาม ผมจะกลับไปเข้าเวรต่อจนเสร็จแล้วกลับไปนอนให้จบๆ ไป เลยทำท่าจะเดินออกไปอีกทาง ปล่อยให้สองพี่น้องเขาคุยกันเอง ทว่าพอผมก้าวขาขวา เจ้าเด็กชุดนักเรียนก็มารั้งแขนผมไว้ด้วยท่าทีดื้อด้าน
“นี่! เกรท! แกไปจับแขนเค้าทำไม เสร็จแล้วก็กลับบ้านไป”
“แหม ก็เกรทอยากรู้จักรุ่นพี่ของพี่นี่ พรุ่งนี้หนูก็ต้องมาล้างแผลที่นี่อีกนะ อยากรู้จักคนฉลาดๆ บ้าง” เธอตอบแบบนั้นแล้วหันมามองหน้าผม “แล้วจะว่างตอนไหนอ่ะพี่ ไปด้วยกันสักวันดิ”
เธอขยิบตาให้แล้วเขย่าแขนผมเบาๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ
...ผมจิ๊ปาก เกลียดคนเร้าหรือและถือวิสาสะมาจับไม้จับมือผมเป็นที่สุด
“น้องว่างมากเหรอครับ?” ผมพ่นลมหายใจแล้วหันไปมองคนน่ารำคาญเล็กน้อย เธอยกยิ้มไม่สะทกสะท้านแล้วพยักหน้าตอบ
“ว่างดิ ว่างพอจะเป็นแฟนพี่ได้เลยแหละ”
“ถ้าว่างขนาดนั้น ก็ใช้เวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์กว่านี้ดีมั้ยครับ?”
[2]
- ผู้เขียน
