ถึง หลงหลงที่รัก
ข้าหวังว่าท่านจะไม่ได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้
แต่หากว่าท่านได้รับมันแสดงว่าข้าได้จากโลกนี้ไปแล้ว
หวังว่าท่านคงไม่เศร้าเกินไปสำหรับการจากลาครั้งนี้ และสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติเช่นที่เคยเป็นมา เป็นฮ่องเต้ที่มีจิตใจเอื้อเฟื้อเห็น
ความสุขของราษฎรเหนือสิ่งอื่นใด ดั่งปณิธานที่ท่านเคยตั้งใจ
...ครั้งหนึ่งท่านเคยถามข้าว่า ข้ารักท่านที่ตรงไหน ข้ายังไม่มีโอกาสได้บอกตอนนี้คงถึงเวลาแล้วที่ข้าจะบอกกับท่านเสียที
ข้ารักท่านตรงที่ท่านมีความกล้าหาญ มีความรู้ความสามารถเยอะแยะเต็มไปหมด
รวมทั้งอาการปากไม่ตรงกับใจ หยิ่งผยองหน่อยๆ แม้กระทั่งใบหน้าเย็นชา ความอวดดี ความโอหังข้าก็ชอบ
ที่สำคัญข้ารักที่ใบหน้าหล่อเหลาของท่านด้วย
แต่ว่าความรักไม่เพียงพอให้ข้าอยู่กับท่านตลอดไป
ข้าไม่แน่ใจว่าเรื่องที่ดำเนินอยู่นี้คือความจริงหรือความฝัน ท่านมีตัวตนอยู่จริงหรือภาพลวงตาชั่วขณะ
แต่ไม่ว่าจะอยู่ท
