[เซตวังวน3] วังวนหัวใจไร้รัก

[7] แปลกไป

@เช้าวันต่อมา

ที่นอนเปลือยกายตั้งแต่เมื่อวานค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าบรรยากาศในห้องมันดูสว่างและสดชื่น บ่งบอกว่าตอนนี้น่าจะเป็นเช้าวันใหม่

มีนาขยับกายช้าๆด้วยความเมื่อยล้า ยิ่งข้ามวันเธอยิ่งรู้สึกปวดตัว ร่างเล็กหันตะแคงข้างไปอีกฝั่งก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนนอนอยู่ข้างกันถึงกับชะงัก ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเขากำลังหลับอยู่

คนที่ทำให้เธอเพลียหลังจากมีอะไรกัน คนที่ทำให้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะลงจากเตียงนอน คนที่พึงพอใจในร่างกายของเธอทุกรูปแบบ เป็นคนเดียวกันกับคนที่ชอบพูดจาไม่ดีใส่เธอ

เวลานอนก็ไม่เห็นมีพิษมีภัยอะไรเลย เธออยากให้เขาหลับไปอย่างนี้ทั้งวันไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลยยิ่งดี ความปากร้ายความเอาแต่ใจของเขา ที่ไม่ว่าพยายามจะพูดทำร้ายน้ำใจเธอแค่ไหนแต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้อยู่ดี อยู่เพื่อรอวันเวลาที่จะเป็นสะใภ้บ้านหลังนี้เต็มตัว

ถึงพวกเธอทั้งสองจะไม่ได้รักกัน ไม่สิ เป็นเขาที่ไม่รักเธอมากกว่า

มีนาคิดว่าความรักก็สำคัญนะสำหรับชีวิตคู่ แต่ความเข้าใจและความผูกพันสำคัญกว่า ถ้าหากเขายอมอ่อนลงเธอเองก็จะยอมเขาเหมือนกัน

หากมันเป็นความต้องการของผู้มีพระคุณ และถ้าแม่ของเธอมองแล้วว่ามันดีมีนาก็จะทำใจอยู่ต่อ สักวันเขาคงจะดีด้วยและหันมาสร้างครอบครัวที่สงบกับเธอ

พรึ่บ! อยู่ดีๆดวงตาคมก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว และจ้องสิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกในเช้านี้ตาเขม่ง โดยคนที่มองเขาตาไม่กะพริบก็ตกใจ มีนาทำสีหน้าเลิ่กลั่กอย่างทำตัวไม่ถูก

"เธอคิดจะทำอะไรฉัน อย่าบอกนะว่าจะเอามีแทงฉันตอนหลับ" ลมถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม

"ปะ..เปล่านะคะ" หญิงสาวรีบนอนหันหลังให้เขาทันทีพร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องไหนบ้างแต่ที่สัมผัสได้ก็คงจะเป็นเพราะไม่เคยต้องมานอนสบตากับเขาแบบนี้อย่างใกล้ชิด ทุกครั้งเสร็จกิจเขาก็จะไป

นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่คุณลมเขามานอนกับเธอจนถึงเช้า ปกติแล้วเขาก็จะเข้าห้องมาเพื่อตบตาคนในบ้าน พอดึกหน่อยก็ย่องออกไปนอนในห้องรับแขก แต่วันนี้มันกลับแปลกไปที่เธอตื่นขึ้นมาก็เจอว่าเขานอนอยู่ข้างกายแบบนี้

"ถ้าเธอคิดจะทำอะไรฉันตอนฉันเผลอ จับได้ฉันไม่ไว้ชีวิตเธอแน่" ลมบอกก่อนจะผละตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป วันนี้เขากะว่าจะเข้าไปเคลียร์งานตอนเช้า เสร็จแล้วบ่ายๆจะแวะไปร้านเหล้าหาพี่ชาย ทำยังไงก็ได้ให้ออกห่างจากบ้านหลังนี้

พักหลังเขาชักจะจับมีนากินบ่อยเกินไปแล้ว เขาไม่อยากให้หญิงสาวคิดว่าเขาหลงเธอ เขาอาจจะมีใจให้เธอ เขาไม่อยากให้มีนาคิดไปเองว่าเขาชอบเธอ แต่ทั้งหมดมันเพราะเขาเมาเขาถึงได้มานอนอยู่กับเธอจนเช้าทั้งที่ไม่เคยเลยสักครั้ง

มีนาเปิดประตูห้องของตัวเองเข้ามา ห้องที่อยู่ห่างจากห้องของคุณลมไม่ไกลมากนัก เมื่อครั้งก่อนที่เธอมาอาศัยอยู่ใหม่ๆคุณป้าจัดการทำห้องให้เธอต่างหาก เพื่อใช้เก็บข้าวของส่วนตัวรวมไปถึงมีเตียงนอนขนาดเล็กด้วย ถึงคุณป้าจะพยายามบอกว่าให้เธอไปนอนห้องของคุณลมทุกครั้งแต่เขาทำท่ารังเกียจเธอเรื่อยมา มีนาไม่กล้าหรอก

จะมีบ้างก็แค่เวลาที่เขาอยากมีอะไรกันกับเธอ แล้วหากเธอเผลอหลับไปก็จะเป็นวันที่ได้นอนห้องของเขาจริงๆ แต่ตื่นมาทุกครั้งก็พบว่านอนอยู่บนเตียงคนเดียวตลอด มีนารับรู้ว่ามันไม่ง่ายหรอกเพราะเขาไม่ได้รักเธอ

และคำพูดของเขาที่คอยถากถางอยู่เสมอเมื่ออยู่ด้วยกันสองคน ว่าเธอเป็นเมียรับจ้าง ถึงมันจะไม่ถูกทั้งหมดแต่ก็ไม่ต่าง ยอมรับว่าส่วนหนึ่งบ้านของเธอได้รับการช่วยเหลือจากบ้านของเขา และข้อนี้ก็ทำให้มีนารู้สึกเกรงใจคนที่เรียกว่าป้าเสมอมา

@ด้านล่างของบ้าน

ลมเดินลงบันไดมาจากชั้นบนของบ้านและกำลังจะไปทำงานในเวลาแปดโมงเช้า ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวทำเอาคุณหญิงที่รอฟังข่าวความคืบหน้าของลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ว่ามันพัฒนาไปถึงไหนแล้ว แต่เห็นท่าทางที่เย่อหยิ่งแล้วดูหมั่นไส้ แต่มีข้อหนึ่งที่เธอสังเกตได้ก็คือห้องรับแขกไม่ได้ถูกใช้งานเลยเมื่อคืน

"ลม น้องล่ะลูก" พอคุณหญิงเห็นใบหน้าของลูกชายเธอเปลี่ยนเป็นเสียงสองถามถึงมีนาทันที บอกแล้วว่าเธอเป็นห่วงว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ที่สุด

"ผมแทบจะไม่ใช่ลูกแล้วครับ" ลมเอ่ยขึ้นลอยๆ เพราะแม่ดูเป็นห่วงเป็นใยลูกสะใภ้คนนี้นัก

"แหม..ลมก็ ถ้าลมไม่ใช่ลูกใครล่ะจะใช่"

"ว่าที่ลูกสะใภ้แม่ไงครับ ตื่นนอนเข้านอนเห็นถามหากันได้ทั้งวี่ทั้งวัน" ลมเอ่ยน้ำเสียงประชดประชันออกมาแล้วเดินออกจากบ้านไป แต่หลับหลังลูกชายคือคนเป็นแม่กระทืบเท้าที่พื้นอยู่หลายครั้ง ทำไมลมถึงปากไม่ดีนักนะ พูดจาแต่ละอย่างไม่เข้าหูเลยจริงๆ

"สวัสดีค่ะคุณป้า" แล้วมีนาก็เดินตามหลังอีกฝ่ายลงมาโดยทิ้งระยะห่างเอาไว้พอประมาณ ความจริงเธอเห็นเขาอยู่ก่อนแล้ว พอเขาเดินออกจากบ้านไปเธอถึงเดินลงมา เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธออยากติดรถไปกับเขา หรืออยากให้เขาไปส่ง ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่สักอย่างเลย แต่ที่เธอทำเป็นไม่มีปัญหากับเขาเพราะสงสารคุณป้าต่างหาก

"อ้าวมีนลูก พี่เราเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้เรารีบตามไปเลยนะ"

"เอ่อ..ตะ..แต่ว่ามีนอยากทานอาหารเช้าก่อนค่ะ" มีนาคิดว่าให้เขาไปคนเดียวดีกว่า แล้วคิดเอาเรื่องอาหารเช้ามาเป็นข้ออ้าง ทั้งที่จริงแล้วเธอยังไม่หิวเลยสักนิด

"งะ..งั้นเหรอลูก" ถึงคุณทิพย์จะอยากให้คนทั้งคู่ไปพร้อมกันแต่ว่ามีนาหิวเธอก็เป็นห่วง "งั้นมีนไปนั่งที่โต๊ะก่อนนะลูกเดี๋ยวป้าไปบอกแม่บ้านเอามาให้"

"ขอบคุณค่ะ" มีนาก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเพื่อถ่วงเวลาให้เขาได้ไปทำงานก่อน คุณป้าบอกว่าอยู่ในบ้านหลังนี้ให้เธอทำตัวเหมือนลูกสาวของท่านคนหนึ่งเหมือนน้องน้ำภรรยาของพี่ดิน เพราะท่านก็รักเธอจนขนาดที่อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้

หากอยู่ต่อหน้าคุณหญิงแล้วมีนาทำได้ทั้งหมดเพื่อให้ท่านสบายใจ ถึงลึกๆในใจเธอแล้วมันมักจะคอยสะสมปัญหาในชีวิตเรื่อยมา

ร่างบางส่งยิ้มหวานให้แม่บ้านที่นำข้าวต้มมาเสริฟ์ และคุณป้าของเธอที่เดินตามกันมา

"ถ้ากินเสร็จก็ไปพร้อมพี่เขาเลยนะลูก ป้าโทรไปบอกให้พี่เขาให้รอเราอยู่"

"คะ" เธอไม่คิดว่าเขาจะรอ "คะ..คุณป้าคะ"

"ว่าไงลูก" คุณทิพย์รอฟัง

"ให้คุณลมไปก่อนมีนเลยได้มั้ยคะเดี๋ยวมันจะเสียงานคุณเขา"

"ไม่เป็นไรลูก พี่เขารอได้ เป็นประธานบริษัทเข้าตอนไหนก็ได้ลูก" ..มีนาได้แต่พยักหน้าช้าๆทั้งที่ไม่อยากเข้าใจ กะว่าจะถ่วงเวลาและทำตัวให้ห่างกับเขาเหมือนที่อีกฝ่ายเคยบอกเอาไว้ แต่ทำไมมันกลับดูไม่เป็นผลเลย