หยางเหอจินกับซูเจินจึงเดินเข้าไปเพื่อถามไถ่อย่างหลงกล
แน่นอนว่าพวกเขาพอจะจับกระแสพลังลมปราณของสองชายหญิงได้ แต่ทว่าพลังลมปราณของสองคนนี้ช่างบางเบาและนิ่งสงบนัก เห็นได้ชัดว่าฝีมือวรยุทธ์คงไม่เท่าไหร่ เพียงแต่เขาอยากจะรู้นักว่าสองคนนั้นเป็นใคร มีลูกไม้อันใด? ไยต้องแอบสะกดรอยตามพวกเขามา?
หยางเหอจินเดินเข้าไปหาสองชายหญิง ส่วนซูเจินยืนกอดอกมองอยู่นอกวง
เมื่อชายงามเดินเข้ามาจนถึงตัวแล้ว หลวนเหยาจึงรีบทิ้งร่างของพี่ชายลงพื้นดินแล้วโผเข้าหาชายงามอย่างลืมตัว
“...!?”
หลวนเยว่นึกหมั่นไส้ลอบจดบัญชีแค้นเอาไว้ในใจ
“คุณชาย...” หลวนเหยาจับแขนของหยางเหอจินเขย่าอย่างใกล้ชิด “ได้โปรดช่วยพี่ชายของข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ เขาบาดเจ็บ” นางลอบสูดเอากลิ่นกายของเขาแวบหนึ่ง ช่างหอมนัก!
ชายหนุ่มดึงแขนออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวแปลกหน้าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขอข้าดูพี่ชายเจ้าสักครู่”
หลวนเหยาแอบกลอกตาเม้มปาก
