ปรสิต
1108 คำ
Honey Talk
"นายจะปล่อยฉันได้ยัง"
เขาถอยกลับไปยืนที่เดิมแต่ยังคงจ้องหน้าฉันอยู่อย่างนั้นพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากคล้ายจะกวนประสาทกัน มันผิดปกติตรงที่เขาถึงเนื้อถึงตัวฉันทั้งๆที่เมื่อปีก่อนตอนฉันแตะนิดแตะหน่อยยังเตือนให้ฉันรักนวลสงวนตัวอยู่เลย แต่วันนี้ตัวเองกลับมาแตะเนื้อต้องตัวฉันซะเอง
...ไม่รู้ว่าไปล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนมารึป่าว
"รีบไปเถอะ พ่อรอกินข้าวอยู่"
"พ่อนายให้มารับฉันเหรอ"
เขาพยักหน้า ฉันครุ่นคิดด้วยความแปลกใจ ปกติพ่อของเขาไม่ค่อยชวนฉันไปกินข้าวที่บ้านสักเท่าไหร่ มีแต่พ่อฉันที่ชวนพ่อเขามาที่บ้านซะมากกว่า อีกอย่างฉันเกลียดขี้หน้ายัยแม่เลี้ยงของวิคเตอร์แถมยังไม่ถูกกับลูกติดยัยนั่นอีกด้วย เพียงแค่คิดว่าจะต้องไปเจอยัยสองคนนั้นก็รู้สึกไม่อยากกินอะไรแล้ว
"สองคนนั้นคงยังไม่ตื่น"
เหมือนเขารู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรจึงเอ่ยขึ้นมา ฉันเหลือบมองคนที่มีใบหน้าเรียบนิ่งอยากจะรู้จริงๆว่าเขารู้สึกอะไรบ้างมั๊ยที่เห็นยัยแม่เลี้ยงงูพิษนั่นเดินลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านตัวเองแถมยังวางอำนาจไปทั่ว เพราะถ้าเป็นฉันยัยสองคนนั้นคงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขแบบทุกวันนี้หรอก
...ทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแต่คิดแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ
"พ่อนายคิดอะไรอยู่ถึงไปคว้าผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นเมีย"
หลังจากแม่วิคเตอร์เสียไปได้เพียงสามปี พ่อของเขาก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงที่อายุห่างกันตั้งสิบสองปีแถมมีลูกติดมาอีกด้วย ไม่นานยัยแม่เลี้ยงนั่นก็เริ่มเปิดเผยธาตุแท้ชอบทุบตีวิคเตอร์เป็นประจำ แถมยังให้เขาอดข้าวจนฉันต้องแอบเอาขนมไปให้บ่อยๆ และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัวเล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกันแบบฉัน
"เธอหิวรึยัง"
"นายจะเปลี่ยนเรื่องทำไม! ตั้งแต่ประถมแล้วนะที่นายเป็นแบบนี้ ปล่อยให้ยัยนั่นรังแกอยู่ได้ น่าหงุดหงิดจริงๆ!"
จะไม่ให้ฉันใส่อารมณ์ได้ยังไง วิคเตอร์ก็เป็นซะแบบนี้ชอบทำเป็นนิ่งเฉย ไม่รู้ไม่ชี้ มีอะไรก็ไม่พูดไม่บอก นี่ถ้าฉันไม่เห็นกับตาบ่อยๆว่าเขาถูกยัยแม่มดนั่นรังแกก็คงไม่รู้ไม่เห็นว่าเขาต้องเจอกับอะไรบ้างเวลาที่พ่อของเขาไม่อยู่บ้าน
"เธอเป็นห่วงฉัน?"
"ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นเพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันสิ!"
เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ถูกเลี้ยงมาด้วยกัน เล่นด้วยกัน เรียนด้วยกันมาตลอด สำหรับฉันเขาคือคนที่สำคัญมากในชีวิต เขาคือเพื่อนที่ดีที่สุด เพื่อนที่ฉันอยากปกป้องดูแลและอยากเคียงข้างอยู่ตลอดเวลา
...แบบนี้ไม่ใช่เรียกว่าห่วงรึไง
ตลอดทางเขาเอาแต่มองตรงไปที่ถนนเบื้องหน้าไม่แม้แต่จะหันมาพูดคุยกับฉัน เขาก็เป็นแบบนี้ทุกที พูดถึงยัยแม่เลี้ยงนั่นทีไรก็ชอบทำเป็นหูทวนลมอยู่เสมอ แถมยังชอบทำตัวไม่ทุกข์ร้อนต่างจากฉันที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขาทุกครั้ง
"ไหนบอกว่าจะไม่ตื่นไง"
ฉันมองผู้หญิงสองคนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูพร้อมจ้องมองเข้ามาในรถตาเขม็ง คนนึงวางท่าเป็นนายหญิงชูคอยืดยาว ส่วนอีกคนก็ทำเป็นลูกคนหนูไม่เจียมตัวทั้งที่อาศัยบ้านเขาอยู่แท้ๆ
...ยัยพวกคางคกขึ้นวอ น่ารังเกียจที่สุด
"นึกว่าใครที่แท้ก็ลูกท่านรัฐมนตรีข้างบ้านนี่เอง "
ทันทีที่ก้าวลงมาจากรถก็ได้ยินเสียงทักทายจากคนที่ยืนเสนอหน้าอยู่ทันที ยัยคนแม่ฉีกยิ้มเสแสร้งทักทายฉันส่วนยัยคนลูกก็ส่งสายตาหวานเชื่อมให้วิคเตอร์ แต่พอหันมามองฉันใบหน้าจิ้มลิ้มก็บึ้งตึงทันที
...ดูเหมือนว่าฉันจะเจอเรื่องสนุกเข้าแล้วสิ
"วิคเตอร์ ฮันนี่หิวอ่ะ"
ฉันคล้องแขนแกร่งของคนข้างๆ ไม่พอ ยังถือวิสาสะซบลงบนแขนแน่นๆแกล้งออดอ้อนเขาต่อหน้ายัยงูพิษทั้งสอง คนแม่ดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ยัยคนลูกนี่สิ ตาลุกวาวไม่พอใจจนเห็นได้ชัดเชียว
...คิดจะงาบเพื่อนรักฉันฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่ยอมให้เธอสมหวังหรอก ยัยเด็กแก่แดด
"ปล่อยพี่วิคเดี๋ยวนี้นะ!"
ไม่ทันไรฉันก็ถูกผลักกระเด็นจนท้องเกือบกระแทกขอบโต๊ะวางแจกัน โชคดีที่พ่อของวิคเตอร์ออกมาซะก่อนและรับร่างฉันไว้ได้ทัน
"ทำอะไรน่ะ กานต์ !"
"คุณพ่อ!"
ต๊าย..ช่างกล้าเรียกพ่อคนอื่นว่าพ่อได้เต็มปาก ไม่เจียมตัวจริงๆด้วย ฉันแอบเบะปากด้วยความหมั่นไส้สุดจะทน แต่การจะชนะสองแม่ลูกนี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งตาต่อตาฟันต่อฟันทุกอย่างจะยิ่งแย่ ในเมื่อยัยสองคนนั้นชอบเล่นละครตบตาพ่อของวิคเตอร์ ฉันก็จะทำมั่ง ให้รู้ไปเลยว่าใครเหนือกว่ากัน
วิคเตอร์ปลดมือเล็กที่เกาะแขนเขาออกก่อนจะตรงมาหาฉัน และนั่นทำให้ยัยเด็กแก่แดดหน้าเสียซะจนฉันอดที่จะส่งสายตาเยาะเย้ยไม่ได้
"เจ็บมั๊ย"
ดูเหมือนเท้าฉันจะพลิกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับเดินไม่ได้เพียงแต่มันก็ช่วยให้ฉันไม่ต้องแกล้งทำเป็นเจ็บต่อหน้าพ่อของเขา
"พาหนูฮันนี่ไปทายาก่อน เดี๋ยวตรงนี้พ่อจัดการเอง"
"ครับ"
ฉันรับรู้ได้ถึงความห่างเหินของพ่อลูก นับตั้งแต่พ่อของเขาแต่งงานกับยัยแม่มด วิคเตอร์ก็กลายเป็นเด็กพูดน้อย ไม่ค่อยยิ้ม ไม่หัวเราะ ทุกครั้งที่เขามาหาฉันก็มักจะมีรอยฟกช้ำให้เห็นจนฉันต้องฟกยาแก้ฟกช้ำติดกระเป๋าอยู่เป็นปีๆ จะว่าไปฉันก็อดเคืองพ่อของเขาไม่ได้ ทั้งๆที่ลูกโดนรังแกขนาดนี้ยังปกป้องไม่ได้
...ถ้าเป็นคุณพ่อสุดที่รักของฉันนะ ป่านนี้ยัยนี้ได้กระเด็นออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว!
- ผู้เขียน
