เวลา 23.00 น.
ฉันงัวเงียสะดุ้งตื่นขึ้นมาเวลานี้เพราะรู้สึกว่าผ้าอนามัยของฉันมันจะล้นพอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นริวนอนอยู่ในห้อง
"ไปไหนของเขา"
ฉันพูดกับตัวเองเบาๆจะว่าเขากลับไปนอนบ้านเขาก็ไม่ใช่เพราะมือถือกับกุญแจรถและกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาก็ยังอยู่รึว่าจะออกไปเดินเล่นให้ตายนี่เขาคิดว่าโรงพยาบาลเป็นสวนสนุกรึไงดีไม่ดีคงเดินไปจีบพยาบาลซะมากกว่าละมั้งว่าแล้วฉันก็ลุกไปเปลี่ยนผ้าอนามัยในห้องน้ำดีกว่าเดี๋ยวจะออกไปดูน้องเรียวที่ห้องปลอดเชื้อสักหน่อยถึงจะมีพยาบาลอยู่ด้วยก็เถอะฉันกลัวว่าลูกตื่นมาไม่เจอใครกลางดึกแล้วจะร้องไห้เอา
"ขอโทษนะคะฉันขอเข้าไปดูลูกเวลานี้ได้ไหมคะ"
"ได้ค่ะ! เดี๋ยวคุณแม่เปลี่ยนชุดก่อนนะคะแล้วเข้าไปได้เลยคุณพ่อน้องก็อยู่ในนั่นค่ะ"
"คุณพ่อเหรอคะ"
"ใช่ค่ะคุณพ่อเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนน้องได้สักครึ่งชั่วโมงแล้วก่อนหน้านี้น้องตื่นมาแล้วร้องน่ะค่ะโชคดีที่คุณพ่อเดินมาดูน้องพอดีเราเลยอนุญาต
