EPISODE 2 (NC20+)
1090 คำ
วิศวะขังรัก
(Engineer’ nSister)
EPISODE 1 INTRO (R18+)
ตุบ!
ชายหนุ่มจัดการดันร่างของสาวสวยให้นอนหงายลง เปลี่ยนเป็นเขาที่สอบบั้นเด้ากระหน่ำแทงใส่รูร่องของเธอแทน
ปึก! ปึก! ปึก!
เสียงตอกอัดรุนแรงทำร่างบางสะท้านไหว ขยับโยกไปตามแรงส่งแสนระห่ำของเขา ทำเธอส่งเสียงครางระงมไม่ขาดปาก
“อ๊าย...อ๊า...รามขาเบาหน่อย อ๊ะ! ขืนทำขนาดนี้ของเกลได้ฉีกพอดีนะคะ อ๊า!” แม้ปากจะร้องท้วงไม่หยุด ทว่าเอวเธอกลับแอ่นเนินโหนกรับการกระแทกกระทั้นของเขาอย่างถึงอกถึงใจ ทำชายหนุ่มได้แต่หลุบสายตาเยาะหยันมองคนที่เอาแต่บิดเร่าอยู่ใต้ร่าง
ตืด...ตืด...!
[‘หนูรัดเกล้า’ ...กำลังโทรเข้า]
เพราะสายแรกไม่ถูกกดรับ นั่นทำให้ปลายสายโทรเข้ามาอีกครั้ง สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องคว้าโทรศัพท์มากดรับอย่างช่วยไม่ได้
“ว่าไงเรา?” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่ก็ฟังดูนุ่มหูไม่น้อยยามเอ่ยถามคนในสาย
[“เฮียรามขา...เฮียอยู่ไหนเหรอคะ เกล้ามีการบ้านคณิตที่ทำไม่ได้สองข้อค่ะ ว่าจะให้ อ๊ะ...อ่าส์อู้ย!”]
น้ำเสียงอ่อนหวานรื่นหูที่ถามมาตามสายจู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องครางกระเส่าเครือออกมา ทำเอาคนที่กำลังฟังเธอพูดถึงกับหายใจสะดุด กิจกรรมเข้าจังหวะชะงักไป
“เป็นอะไรน่ะเรา ร้องทำไมบอกเฮียซิ” ชายหนุ่มส่งเสียงถาม ขณะที่สาวบนเตียงก็เอาแต่มองหน้าเขาอย่างสงสัย ใครกันที่โทรหาเขาตอนนี้ แถมยังทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าได้หลากหลายขนาดนั้น
[“อื้อ...อู้ย...เกล้ามัวแต่คุยเลยเดินเตะขาโต๊ะคอมฯเฮียค่ะ อ่าส์...เจ็บเท้าจัง”] ปลายสายส่งเสียงครางแผ่วตอบกลับมา
“เตะโต๊ะ?” ชายหนุ่มพึมพำ ไอ้กิจกรรมที่เขากำลังเข้าจังหวะอยู่ตอนนี้บวกกับเสียงของคนในสายที่เอาแต่ครางกระเส่าหวานให้ได้ยินมันบ้ามากจริง ๆ
“ใช่ค่ะ พอดีเกล้าว่าจะเดินมานั่งที่โต๊ะคอมเฮียน่ะค่ะ แต่ไม่ทันระวัง”
“ให้ตาย! เป็นไรไหม เลือดออกรึเปล่า” ชายหนุ่มถามไถ่ หัวคิ้วเข้มขมวดมุ่นคิดไปถึงเจ้าของใบหน้าสวยหวานขึ้นมา แล้วดันเผลอกระแทกลำลึงค์ใส่คนใต้ร่างเสียหนักหน่วง
“อ๊า...ระ...รามคะเกลจุก อื้อ ๆ” เกลส่งเสียงหลง ก่อนที่ปากเธอจะถูกมือหนาเอื้อมมาปิดไว้แน่น สายตาคมจ้องเธอเขม็งเป็นเชิงว่าอย่าคิดจะส่งเสียงแปลก ๆ ออกมาอีก
[“เอ๊ะ! เสียงอะไรเหรอคะ เกล้าโทรกวนเฮียรึเปล่าคะ”] เสียงแปลก ๆ ที่ได้ยินทำให้ปลายสายถามมา
“ไม่มีอะไร การบ้านใช่ไหม อีกยี่สิบนาทีเฮียน่าจะถึงนะ” ชายหนุ่มเอ่ย ส่งสายตาบอกสาวสวยที่พยายามจะแกะมือเขาออกให้หยุดการกระทำของเธอ
[“ได้ค่ะ งั้นเกล้ารอนะคะ ไม่รบกวนเฮียนานแน่นอน แล้วเจอกันค่ะ”] เมื่อได้คำตอบทำให้คนปลายสายส่งเสียงร่าเริงขึ้นมา ก่อนจะวางสายไป
ปึก! ปึก! ปึก!
“ฉันคุยโทรศัพท์อยู่ ใครให้เธอส่งเสียงวะเกล”
“อ๊า! รามเบาหน่อยสิคะ อ๊าย! รามทำแรงแบบนี้ร่องเกลช้ำหมดพอดี อื้อ!”
เมื่อวางสายเขาก็เอาแต่กระหน่ำซอยใส่เธอถี่กระชั้น เล่นเสียจนสาวสวยครางไม่ขาดปาก ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้รุนแรงขึ้นขนาดนี้ ตรงนั้นของเธอมันจะช้ำก่อนที่จะได้ต่อรอบสองสามไหม
“หนวกหู นอนถ่างให้ฉันเอาขนาดนี้ เธอยังกลัวว่ามันจะแหกอีกรึไง ไม่ต้องกลัว...แหกแน่!” รามสูรเอ่ยเยาะหยันแค่นั้น ก่อนจะรั้งร่างเธอพลิกกลับไปอยู่ในท่าโก่งโค้ง ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะตั้งตัว ชายหนุ่มก็เสือกไสท่อนเอ็นอุ่นกระแทกเข้ามาจนสุดโคน กว่าที่เกลจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรร่างของเธอก็ได้แต่โยกคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้นของเขา ปากเอาแต่ครางร้องขอให้เขาเบาแรงลงแต่ก็ไร้ผลสิ้นดี
“อ่าส์...แอ่นให้มันดี ๆ เธออยากเจอฉันนักไม่ใช่ สมใจเธอรึยังเกล” รามสูรเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ ไม่คิดยั้งแรงกับผู้หญิงที่พยายามจะอ่อยเขาแม้แต่น้อย ยิ่งทำเสียงที่ได้ฟังจากปลายสายก็ยิ่งชัดเจนในหู นั่นยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียไม่หยุด
‘อื้อ...อ่าส์...เฮียรามขา’ พอคิดแบบนั้นก็ได้แต่กัดกรามกรอดอย่างโมโห เขาไม่น่ารับสายเลย
“อ๊าย...โอ๊ย! รามขาเกลเจ็บค่ะ อื้อ...เกลไม่ไหวจะเสร็จอีกแล้ว อ๊าย! มันจุก...อ๊ะ! รามขา อู้ย...เสียวค่ะ อ๊าย!”
เกลที่ทั้งซ่านเสียวทั้งเจ็บแสบในรูร่องได้แต่ร้องครางไม่รู้เรื่อง ขณะที่อีกฝ่ายก็เอาแต่ตักตวงดื่มด่ำกับร่างกายของเธออย่างไร้ปราณี กระทั่งเขาเสร็จสมนั่นแหละถึงได้ปล่อยมือจากสะโพกของเธอ
“แม่ง...หูแทบหนวก” ชายหนุ่มพึมพำก่อนชักลำเลาออกมาถอดอุปกรณ์ป้องกันที่เขาเพิ่งหลั่งของเหลวอุ่นใส่ ก่อนโยนลงไปตรงหน้าเธอ
“ระ...รามคะ?” เกลที่นอนหอบหายใจแรงค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองเจ้าของร่างสูงกำยำที่ก้าวลงจากเตียงโดยไม่สนว่าเธอจะลุกไหวหรือไม่ เขาไม่คิดจะช่วยรั้งเธอขึ้นหน่อยเหรอ
“กินซะสิ...เธอขอเองไม่ใช่” ชายหนุ่มเอี้ยวเสี้ยวหน้าหล่อร้ายกลับมาตอบ ก่อนจะยกยิ้มหยันใส่สาวสวย แล้วเดินหายเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ
เกลที่ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับพาตัวเองขึ้นมานั่งได้แต่มองตามแผ่นหลังชายหนุ่ม ครั้งแรกของเธอ...มันคุ้มค่าแล้วเหรอที่มอบให้กับผู้ชายไร้ใจอย่างรามสูร
‘แม่สาวฮอตแน่จริงแกก็ขึ้นเตียงกับรามสูรให้ได้สิ แล้วพวกฉันจะยอมรับว่าแกมันเด็ดจริง’
‘อย่าท้า! เพราะคนอย่างฉันเคยเล็งใครแล้วพลาดรึไง ไอ้พวกผู้ชายที่นี่ฉันก็แค่หยอกเล่น ๆ เท่านั้นแหละ ตัวจริงของฉันก็ต้องเป็นคนที่ได้ยาก ๆ อย่างรามสูรเท่านั้น’
เมื่อมาถึงตอนนี้สิ่งที่เกลคิดว่าง่ายนั้น มันอาจจะไม่ง่ายเลยก็ได้ เพราะรามสูรเฉยชาเกินกว่าเธอจะคาดเดาจริง ๆทั้งเย็นชาทั้งป่าเถื่อนสิ้นดี!
- ผู้เขียน
