เล่ห์รัญจวน

ตอนที่ 3

เขาเหน็บเธอเข้าอีกแล้ว! แสงระวีนึกหมั่นไส้อยู่ในใจ ผู้ชายอะไรช่างหาเรื่องเสียดแทงเธอได้ไม่เลิก

“คุณปราบจะให้ฉันทำอะไรที่นี่บ้างคะ?”

“เข้ามาดูแลความสะอาดเรียบร้อย” เขากล่าวขณะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ในวินาทีนั้นเองที่แสงระวีเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาในฉับพลัน ทำไมหัวใจเธอถึงสั่นเวลาอยู่ใกล้เขาด้วย

“บ้างเป็นครั้งคราว” เขากล่าวต่อจากนั้นอีกเล็กน้อย แต่ร่างกำยำสูงใหญ่ของเขาที่อยู่ตรงหน้าเธอนี่สิ มันเหมือนคลื่นร้อนที่กำลังถาโถมเข้าหาหญิงสาว ถึงเขาจะปากร้ายและเจ้าอารมณ์แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าปราบเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเข้าขั้นพระเอกหนังเลยทีเดียว

“คุณอยู่ที่นี่คนเดียวหรือคะ?”

“ก็...อยู่คนเดียว ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว” ปราบพูดขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนเขาก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ไม่แพ้หญิงสาวร่างเล็กแต่ความงามเหมือนดอกไม้สะพรั่งนั้นกำลังสะกดความรู้สึกของเขา

“จริง ๆ แล้วงานบ้านฉันจัดการทุกอย่างเองได้ แต่แม่พยายามจะให้มีคนเข้ามาช่วยทำนู่น นั่น นี่”

ก็เพราะอย่างนี้คุณหญิงชนัดดาถึงได้ห่วงลูกชายของท่านนัก เป็นผู้ชายอายุตั้งสามสิบแต่ชอบอยู่แบบปลีกวิเวก อาจเป็นไปได้ว่าท่านคงกำลังกังวลว่าการที่ปราบไม่รีบร้อนแต่งงานและไม่มีเรื่องผู้หญิงเพราะเขาอาจจะ...

“ทำไมเธอมองฉันอย่างนั้น?” ปราบถามขึ้นและนั่นทำให้แสงระวีดึงสติกลับมาแทบไม่ทัน

“คะ? ...เอ้อ...มองอะไรหรือคะ?”

“ก็มองฉัน...มองแปลก ๆ เธอคิดอะไรอยู่ในใจหรือเปล่านี่?”

“เปล่านะคะ! ” หญิงสาวรีบปฏิเสธทั้งที่กำลังนึกว่า เขาอาจชอบประเภทไม้ป่าเดียวกัน ก็หุ่นล่ำน่าเซียะขนาดผู้หญิงอย่างเธอเห็นยังหวั่นไหว หญิงสาวอดคิดไปไม่ได้ว่าเขาจะเป็นอย่างนั้น

“ฉันจะพาเธอไปที่บังกะโลที่พักของเธอ ตามฉันมา”

ปราบบอกแต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะก้มลงหยิบกระเป๋าของเธอเขาก็คว้ามันขึ้นและเดินนำหน้าออกไปแบบไม่เหลียวหลัง แสงระวีถอนหายใจเบา ๆ ขณะนึกว่าต้องอยู่กับเขาไปอีกสักพัก เธอกำลังวางแผนอะไรบางอย่างกับผู้ชายที่ชอบดูถูกผู้หญิงอย่างปราบ ปราบศักดา

“นี่เป็นที่พักของเธอนะ...เร”

ปราบหันมาบอกหญิงสาวเมื่อมาถึงบังกะโลหลังเล็กซึ่งอยู่ใกล้กับที่พักหลังใหญ่ของเขา มองไปจากหน้าระเบียงก็เห็นกันชัดเจน ชายหนุ่มวางกระเป๋าสัมภาระของแสงระวีลง ขณะเดียวกันหญิงสาวก็มองด้วยสายตาสำรวจไปรอบ ๆ

“น่าอยู่จังเลยนะคะ” เธอว่าแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้าง ๆ เจ้าของร่างสูงใหญ่ กลิ่นหอมเบาบางแบบเกรปฟรุ๊ตจากตัวหญิงสาวที่อวลไออยู่ใกล้ ๆ ทำให้ปราบรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอีก

เมื่อยืนอยู่ใกล้กันแสงระวีดูตัวเล็กลงถนัดตา ปราบเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ โครงสร้างของร่างกายกำยำใหญ่โตเหมือนฝรั่งไม่มีผิด หญิงสาวเองก็อดที่จะรู้สึกแปลกขึ้นมาไม่ได้เมื่ออยู่ใกล้เขา แต่คราวนี้เธอตั้งใจจะเข้าใกล้เขาจริง ๆ

“ใช่...มันน่าอยู่ แต่เธอจะอยู่ได้นานแค่ไหนเท่านั้นแหละ”

“แล้วคุณปราบจะให้เรอยู่ที่นี่...นานแค่ไหนกันคะ?”

แสงระวีช้อนตามอง แว่บนั้นเองที่ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นเข้าไปในร่างกายของเขา วงหน้าสวยงามชมพูเปล่งประกายและดวงตากลมโตคู่นั้นเหมือนมนต์ลึกลับที่ทำให้เขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ทำไมต้องรู้สึกแปลก ๆ เวลาอยู่ใกล้แสงระวี ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่เขาอยู่ใกล้แล้วทำให้หายใจขัดแบบนี้มาก่อน เขาอาจจะคิดมากไปเอง แต่ร่างกายของเขากำลังมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อท่าทีน่ารักน่าใคร่ของหญิงสาวแม้ว่านี่จะเป็นวันแรกที่พบกัน

“เธออยากกลับเมื่อไหร่” เขาพูดออกมาได้ในที่สุด แสงระวีทำท่าคิดและช้อนตาแสนงามมองเขาอีกครั้ง

“แล้วแต่คุณปราบค่ะ” เธอตอบแถมยังส่งยิ้มให้ เป็นยิ้มแสนจริงใจและทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเล็ก ๆ ที่ทำปั้นปึ่งไม่พอใจใส่คนของมารดาที่หวังดีให้ตามมาคอยช่วยงานในบังกะโลของเขา

“ฉันกลับล่ะ” เขากล่าวก่อนหันหลังให้ทั้งที่ในส่วนลึกอยากหันกลับไปมองแสงระวีอีกครั้ง ในขณะที่หญิงสาวก็เช่นเดียวกัน เธออยากให้เขายืนอยู่ที่เดิมอีกสักพัก

แต่หญิงสาวก็นึกกระหยิ่มในใจ ก็แค่อยากรู้ปฏิกิริยาของผู้ชายอย่างปราบก็เท่านั้น เขาดูถูกเธอตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า อยากรู้เหมือนกันว่าแผนของเธอจะสำเร็จไหม มันเป็นปฏิบัติการยั่วเล็ก ๆ แต่เธอจะไม่ยอมเผลอใจให้เขาเป็นอันขาด

เป็นเวลาเกินสัปดาห์ที่แสงระวีมาอยู่บนเกาะที่เหมือนกับว่ามีแต่เธอกับปราบสองคนเท่านั้น ปราบบอกว่าคนงานของเขาพักอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเกาะ บังกะโลไม่กี่หลังยังไม่มีนักท่องเที่ยวเข้ามาพัก แต่เธอก็มีหน้าที่คอยดูแลที่พักของปราบตามคำสั่งของคุณหญิงชนัดดาโดยไม่บกพร่อง

ตอนเช้าหญิงสาวก็จะเตรียมอาหารไว้ให้พอสายหลังจากที่ปราบกลับมาจากการเดินเลียบชายหาดเขาถึงจะกินอาหารที่เธอเตรียมไว้ให้ และในวันนี้ก็เช่นเดียวกัน แต่แสงระวีก็อดที่จะนึกสงสัยไม่ได้ว่าเขาเดินไปไกลแค่ไหนจากบังกะโลที่พัก แสงระวีตัดสินใจเดินเลียบชายหาดไปบ้างเพื่อดูว่าปราบเดินไปถึงไหน แต่เธอก็เดินออกมาไกลโขและไม่เห็นแม้เงาของใครสักคน

“เดินไปถึงไหนของเขานะ” หญิงสาวพูดกับตัวเอง แต่ทันใดที่หันหลังกลับเธอก็เกือบหยุดหายใจเพราะเกือบชนกับร่างสูงใหญ่ของปราบที่มาอยู่ข้างหลังตอนไหนไม่รู้