ด้านหลังที่เดินตามทั้งสามคนต่างก็ยิ้ม ไม่น่าเชื่อว่าหลายเดือนก่อนจะเป็นคนที่เคยมีปัญหาทะเลาะวิวาทกันจนถูกทำโทษมาแล้ว
กลางดึกหน้าเรือนพัก หลีเหยียนฉือถือกระบี่ร่ายรำท่าทางที่อาจารย์หงสอนไม่ประติดประต่อเห็นได้ชัดว่าจำไม่ได้
“เจ้าลืมอีกแล้วสินะ”
ฟ่านหงอี้ลุกขึ้น เดินไปใช้กิ่งไม้ไผ่แทนกระบี่ทำท่าทางให้เขาดูอย่างไม่รีบร้อน ส่วนเหวินปิงฉีค่อยกำกับอยู่ด้านข้างทำสองรอบ ทั้งสองก็กลับมานั่งบนม้าหินดูเขาทบทวนด้วยตนเอง
“นั่นแหละ ถูกแล้ว”
“ข้าจำได้แล้ว”
“เจ้าทำแบบนี้อีกสักสิบรอบ เช้าจะได้ไม่ลืม”
“ข้าหมดแรงแล้วนะ ท้องข้าก็ร้องแล้วด้วย”
“โรงครัวปิดแล้ว นี่มันเวลาอะไร ทนเอาหน่อยสิเป็นลูกผู้ชายเสียเปล่า เอ้า สิบรอบเร็วเข้า”
“เจ้าหวินปิงฉีใจร้าย”
ฟ่านหงอี้หยิบเหยือกเงินด้านในมีนมแพะออกมาวางบนโต๊ะ รอจนหลีเหยียนฉือทบทวนครบสิบรอบ
“ข้ามีนมแพะ เจ้าดื่มแก้หิวได้”
“เจ้าเสกมาหรือไง ข้ารักเจ้าที่สุดเลยฟ
