“อ๊าก”
ฟ่านหงอี้ร้องด้วยความเจ็บปวด อีกฝ่ายดูเหมือนไม่พอใจ หยิบเหล็กนาบอีกอันเดินมากดลงบนหน้าท้องอีกข้าง มันมองดูอีกฝ่ายแสดงสีหน้าเจ็บปวดและร้องออกมาด้วยความพอใจ
“รีบพูดมา เจ้าเป็นใครกันแน่ ใครส่งเจ้ามา”
“ข้า ข้าเป็นคนสำนักฉู่อวี้”
“ปากแข็งนักนะ ลูกพี่ข้าอยากเปลี่ยนเป็นแส้ขอรับ”
“ตามใจ”
แส้ที่แขวนอยู่ด้านข้างถูกหยิบลงมา
“เจ้าลองดูสิว่าแรงฟาดของข้าหนักพอดีหรือไม่ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ฟ่านหงอี้ไร้เรี่ยวแรงจะตอบโต้ เมื่อวานเพราะความสุขทางใจแทบไม่ได้ดื่มไม่ได้กิน กลางคืนใช้พลังติดตามพวกมันมาตลอดทาง ถูกจับขังจนตอนนี้ถูกทรมาน คนพวกนี้ราวกับคนบ้าเขาตอบความจริงกลับไม่เชื่อเขาคาดคั้นจะเอาคำตอบอื่น
กานเหงเฟ่ยมองเจ้าหนุ่มเบื้องหน้า ด้วยแววตาสมเพชมันไม่รู้ชะตากรรมตนเอง เสี่ยวโก้วเป็นพวกโรคจิตเห็นเลือดไม่ได้ยิ่งเห็นเลือดยิ่งชื่นชอบการทรมานยิ่งรุนแรง วันนี้หากมันไม่สารภาพออกมาก็ถือเสียว่าโชคร้ายตายอย่าง
