หนิงหรงเดินบนกลุ่มเมฆสีขาวที่ทอดยาวไปสุดสายตา สายลมเย็นพัดชายผ้าและผมสีเงินปลิวไปด้านหลัง ช่วงนี้นอนจนเบื่อ นางออกมาเดินเล่น พวกอสูรปีศาจหดหัวหดหางไม่ยอมปรากฏตัวขึ้น พวกมังกรรุ่นหลังพูดถึงการรุกรานทำร้ายและสังหารอย่างโหดร้ายนางกลับมายังไม่เห็นพวกมัน ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายเสียที
“เสี่ยวหง”
นกน้อยสีแดงที่บินวนรอบศรีษะเป็นวงกลม ปากก็พ่นคำต่อต้านที่แหลมสูงออกมา
“อย่ามาเรียกข้าแบบนี้นะๆ”
“ก็เจ้าตัวสีแดง ข้าเรียกเช่นนี้ไม่ถูกหรือไร”
ข้าคือพญาหงส์ เจ้าอย่ามองเพียงรูปลักษณ์ของข้า”
“งั้นเจ้าก็อยู่ในรูปพญาหงส์สิ”
ข้าอยู่ในรูปลักษณ์เช่นนี้สะดวกดีไม่เป็นจุดเด่น เจ้าเองก็ใช้รูปลักษณ์ของมนุษย์เช่นกันไม่แตกต่างกันนักหรอก แน่จริงลองอยู่ในร่างมังกรแล้วบินไปมาดูสิ”
“... ”
“คิดถึงเจ้าเด็กนั่นนะ”
“เด็กที่ไหน”
“ก็เด็กหนุ่มที่ข้าส่งไปปลุกให้ท่านตื่นยังไงหล่ะ ลืมแล้วหรือ”
“อ่อ เจ้านี่เอง ต้นเหตุที่ทำให้
