ประตูเมืองห่างเพียงสองลี้พวกเขามองเห็นแล้วแต่ด้านหลังมีเสียงพวกมันตามมาแล้วตอนนี้ทั้งสองไม่สนใจม้าใช้กระบี่บินทำให้พวกมันตามไม่ทัน
“บ้าเอ๊ย พวกมันหนีไปจนได้”
แน่นอนพวกเขาไม่สามารถควบมาตามทันผู้ฝึกตนที่ใช้กระบี่บินทันได้แต่ย้อนกลับไปท่าเรือ
“ท่านอาจารย์ข้ากลับมาแล้ว”
หย่งเต๋อไห่และเซิ่งหลีอาการดีขึ้นเล็กน้อยสามารถลุกขึ้นมานั่งได้แล้วทั้งสองคุยกันอยู่ ได้แต่มองหน้ากัน
“เข้ามา”
“พวกเจ้ากลับมาสองคน แล้วฟ่านหงอี้หล่ะ”
“พวกข้าสองคนไร้ฝีมือ เขาให้พวกข้ากลับมาหาท่านและให้ท่านหมอซุนรักษาในร่างกายพวกเรามีพิษเหมือนกัน”
“พวกเจ้าสองคนเล่ารายละเอียดหลังจากถึงท่าเรือแล้วให้พวกข้าฟังสิ”
“เดี๋ยว พวกเจ้าสามคนใครเป็นคนส่งข้อความมา”
“ฟ่านหงอี้ ขอรับ”
“อืม เจ้าหนุ่มนี่ซ่อนฝีมือไว้สินะ”
เซิ่งหลีใช้หางตามองหลีเหยียนฉือ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวก้มมองสภาพตัวเอง
“ข้าถูกคนชั่วพวกนั้นถอดเสื้อผ้า นี่ไม่ใช
