3 แรกพบ
1687 คำ
หลังจากแม่บุญธรรมจากไปเด็กหนุ่มจัดการฝังร่างของมารดาเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่คิดจะอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้อีก เขาอยากไปจากที่นี่สักระยะเขาทนเห็นทุกอย่างไม่ได้
"แกว๊ก แกว๊ก"
“แม้แต่เจ้าก็ยังเป็นห่วงข้าเหรอ เจ้านกอ้วน”
“แกว๊ก”
"ทำไมต้องเสียงสูงใส่ข้า เจ้าอยู่กับข้ามาตั้งนาน ข้าตั้งชื่อให้เจ้าแล้วกัน"
“เจ้าชื่อ เสี่ยวหง (สีแดงน้อย) ดีหรือไม่”
“ป้าปๆๆ”
“เจ้าตีข้าทำไม ไม่ชอบหรือ เจ้าอ้วนขนาดนี้ ต้าหง(สีแดงใหญ่) ดีไหม”
“ต้าหง ข้าเป็นห่วงท่านแม่มาก ข้ามีท่านเพียงคนเดียว ข้ากลัว ฮึกฮึก ฮือๆๆ”
เด็กหนุ่มกอดเจ้านกตัวอ้วนก่อนจะสะอึกสะอื้นเบาๆ เขาไม่กล้าร้องไห้เสียงดังเขากลัวท่านแม่ที่อยู่ด้านในจะได้ยิน
“ต้าหง ข้าจะพาเจ้าไปส่งกลับบ้านนะ"
เด็กหนุ่มตั้งใจจะเอาเจ้านกอ้วนกลับไปคืนป่าในจุดที่ได้เจอมัน ก่อนจะเดินทางไปที่ต่างๆ
แต่มันพาวนเวียนจนเขาหลงทาง สุดท้ายเปลี่ยนเป็นการเดินเที่ยวในป่าแทน พวกเขาเดินกันมาหลายวันเก็บผลไม้กินตามทางเรื่อยมา เหนื่อยก็พักหาที่นอนหายเหนื่อยก็ออกเดินต่อ
“หากเดินขึ้นไปเรื่อย พวกเราจะได้เห็นหรือได้ยืนบนยอดเขาใช่ไหมต้าหง ข้ายังไม่เคยออกมาไกลขนาดนี้ พวกเราค่อยปีนขึ้นไปกันเถอะ”
ใครเห็นคงคิดว่าเด็กหนุ่มเป็นบ้าเขาพูดกับนกมาตลอดทาง หากไม่พูดกับมันเขาก็เหงาต้องมีเพื่อนคุยบ้างแม้ว่ามันจะตอบกลับมาไม่ได้ก็ตาม
“เย้ๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดข้าก็ปีนถึงยอดเขาได้แล้ว”
เขายืนอยู่บนเขาที่ยื่นออกไปดูวิวที่สวยงามที่สุดตั้งแต่เคยเกิดมาที่เดียว มองไปสุดสายตาท้องฟ้าช่างกว้างใหญ่เป็นสีฟ้าที่ใสสะอาดยิ่ง
ด้านล่างมองเห็นภูเขาสีเขียวไปหมดไม่รู้ว่าต้นไม้นั่นสูงใหญ่เพียงใด ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันคือแถวที่เขาอาศัยอยู่ ฝั่งนั้นแห้งแล้งมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้แห้งเหลืองมีแต่ฝุ่นสีแดงสีเหลือง
“วู๊ๆๆๆๆๆ”
เขารู้สึกสบายใจเหมือนได้ปลดปล่อยจึงตะเบ็งออกไปสุดเสียง มีเสียงสะท้อนกลับมาให้เขาได้ยินเบาๆ
ชะตาชีวิตกำลังเล่นตลกกับเขาหรือเปล่า หรือสวรรค์ลิขิตให้เขาต้องมาจบชีวิตแล้วกันแน่
ขณะที่กำลังกู่ร้องอย่างมีความสุขบางอย่างก็กระแทกเข้าที่ไหล่เขาจนเซตกลงมา ต้องเป็นเจ้านกอ้วนนั่นแน่ กลับขึ้นไปได้จะจับย่างซะเลย
เขาตกลงมาใส่กลุ่มเมฆที่เขายืนมองในตอนแรก ปะทะกับกิ่งไม้ก่อนจะตกลงบนพื้นแต่มันยุบลงไปตามน้ำหนักตัวของเขา รู้สึกเหมือนกำลังไหลลงไปตามช่องที่ลึกมาก หัวและแขนขากระแทกกับบางอย่างจนเจ็บไปหมดแล้ว
ตอนนี้เขานอนแผ่หลาอยู่บนกองหินกองใหญ่ มึนงงยังไม่เข้าใจกับสภาพตัวเองรอบด้านแปลกตาเหมือนตกลงมาในถ้ำ
“ข้ายังไม่ตายหรือนี่”
มือจับไปที่หินก้อนหนึ่งที่ยื่นออกมาทันใดหินก้อนนั้นมันขยับตัวด้วยความตกใจมือที่จับอยู่ก็ลื่นหลุดจากหินก้อนนั้น ตกลงมากองอยู่กับพื้น
เบื้องหน้าของเขามองเห็นรูขนาดใหญ่ขนาดกว้างพอที่จะมุดเข้าไปได้ ถัดไปเป็นดวงตาสีมรกตสองดวงขนาดใหญ่มากเขาอาจจะต้องกางแขนสองข้างออกสุดเลยที่เดียวจึงจะได้ขนาดของดวงตาหนึ่งดวง ด้านบนถัดขึ้นไปมีหงอนที่มีขนาดใหญ่และยาวดวงตานั้นค่อยๆ กระพริบขึ้นลงคล้ายคนพึ่งตื่นนอนก่อนจะจ้องมองมาที่ตัวเขา
“พรืด”
ไอเย็นพัดผ่านตัวเขาไปมีกลิ่นหอมสดชื่นคล้ายต้นไม้ดอกไม้บางอย่าง ลมหายใจของมังกรตัวยักษ์เบื้องหน้าเขาไม่รู้ว่ามันหายใจ ถอนหายใจ หรือกำลังทำอะไรแต่ลมที่พัดผ่านไปมันแรงมากพอที่จะทำให้เขาที่ยืนอยู่เซไปข้างหลังได้
พริบตาหัวมังกรขนาดใหญ่เบื้องหน้าก็เคลื่อนไหว ลอยขึ้นสูงเขาเงยหน้ามองตามด้วยความตกใจอยากร้องแต่ร้องไม่ออกจริงๆ
“เจ้าเป็นใครกล้าดีอย่างไรถึงมาปลุกข้าเจ้ามนุษย์ตัวน้อย เจ้ารู้ตัวไหมว่าเจ้ารบกวนการนอนที่แสนสุขของข้า”
“ข้า ข้าตกลงมาจากข้างบน”
นี่เขาตกลงมากี่ชั้นกันเขาเองก็ชักไม่แน่ใจ มือเขายกมือนิ้วชี้ชี้ขึ้นไปเหนือศรีษะแต่ตายังคงมองไปที่มังกรยักษ์
ตอนนี้เนื้อตัวชุดที่สวมใส่ขาดวิ่นจนแทบจะไม่มีดี
“เจ้าเด็กน้อยเจ้าโกหก เจ้าผ่านม่านที่ข้างกางอาคมไว้ได้อย่างไร แม้แต่เทพทั่วไปยังผ่านมันไม่ได้เลย เจ้าเข้ามาได้อย่างไร”
“ข้า ข้าไม่รู้ อย่าเอาหัว เอ่อ ศรีษะของท่านยื่นเข้ามาใกล้ข้า ข้ากลัว”
“ชิ ข้าย่อมต้องน่ากลัวอยู่แล้ว ในสามโลกนี้ีมีใครไม่กลัวข้าบ้าง ข้านอนมานานเท่าไหร่แล้วนี่”
มังกรขยับตัวก้อนหินบนผนังที่ถูกตัวมันก็หลุดออกหล่นตกลงมาก้อนใหญ่ๆทั้งสิ้น เด็กหนุ่มวิ่งวนหลบไปมาตลอดเวลาจนเหนื่อย ผ่านไปสักครู่มันก็หยุดเคลื่อนตัว
“ท่านทำอะไร โอ๊ย..”
“ข้าเมื่อย ขดตัวมานานมากจนจำไม่ได้แล้ว ต้องบิดตัวสักหน่อย ให้ข้าทบทวนดูสิกี่ปีแล้วนี่”
เขานั่งลงกับพื้นพิงก้อนหินที่พึ่งร่วงลงมาไม่นาน นี่เขาจะเป็นอย่างไรต่อไปจู่ๆก็มาอยู่กับมังกรยักษ์ มองดูไปรอบๆ ห้องนี้ขนาดใหญ่เกินกว่าที่คิดผนังทุกด้านดูเปล่งประกายระยิบระยับ มีแสงส่องลงมาจากด้านบนที่สูงลิบจนคาดเดาไม่ได้ว่าสูงสักเท่าใด เขาน่าจะตกผ่านเจ้าช่องนั้น
หันไปอีกด้านเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ที่ใสมาก มีเสียงจ๋อมแจ๋มคิดว่าน่าจะมีปลาบ้างอย่างน้อยก็คงไม่ไม่อดตาย ในนี้ไม่มีต้นไม้สักต้นบนพื้นมีเพียงก้อนหินสีดำสนิทก้อนเล็กก้อนใหญ่มากมาย
"ข้าหิว"
เสี่ยวอี้ยังนั่งงง
“เจ้าเป็นคนปลุกข้าขึ้นมา ทำให้ข้ารู้สึกหิวเจ้าต้องรับผิดชอบทำให้ข้าอิ่ม หรือไม่ข้าก็กินเจ้าเข้าไป เลือกเอาสักอย่าง หรือเจ้าจะให้ข้าเลือก ตัวขนาดเจ้าก็พอใช้ได้คงอิ่มได้สักมื้อ”
“ข้าเลือก ข้าเลือกเอง ท่านได้โปรดรอก่อนให้เวลาข้าสักครู่ในบ่อน่าจะมีปลาข้าจับพวกมันมาให้ท่านกิน”
เขาหันหลังรีบวิ่งดูไปบริเวณรอบๆ หาดูว่ามีสิ่งใดบ้างพอที่จะใช้เป็นเครื่องมือในการจับปลาได้ ตัวใหญ่ขนาดนั้นข้าต้องจับมากเท่าใดถึงจะพอกันนะหมดบึงจะพอกินสักมื้อหรือไม่นะ ในใจเขาคิดไปเรื่อยเปื่อย
“เจ้ามนุษย์ตัวน้อยเจ้าเลิกบ่นว่าข้าสักทีข้ารำคาญ”
“ท่านรำคาญก็ปิดหูไว้สิ เอ๊ะ เดี๋ยวท่านรู้ได้ยังไงข้าไม่ได้พูดสักนิด ท่าน ท่านรู้ว่าในใจข้าคิดอย่างไร แสดงว่าท่านแอบดูแอบฟังความคิดของข้า”
“ข้าไม่ได้แอบฟัง ความคิดเจ้ามันดังขนาดนั้นต่อให้ข้าเอามืออุดหูไว้ก็ยังได้ยิน”
“ชิ เอามืออุดหู เจ้ามีมือหรือไง”
“นี่ไง”
มังกรยักษ์ค่อยๆเอามือ(เท้าคู่หน้าของมัน)ยกขึ้นปิดที่หัวด้านข้าง อ่า พอมองภาพเป็นเอามือปิดหูได้บ้าง แต่ว่ามันผิดปกติไหมเนี่ย หรือเขาจะโดนมังกรกวนเข้าให้แล้ว
มังกรยักษ์รู้สึกสนใจเจ้าตัวเล็กด้านหน้ามันเอียงหน้าไปมามองตามการเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่ม เห็นอยู่ว่าไม่มีเครื่องมือในการจับปลาแต่ก็พยายามที่จะจับปลาอย่างตั้งใจ ใช้สองมือของตนไล่ตามคว้าปลาที่ว่ายไปมาในน้ำ
“เจ้าอยากได้อะไรมาช่วยในการจับพวกมันไหม”
“ข้าอยากได้ไม้แหลมสักอันแต่จนใจในที่นี้ข้าเดินหาจนทั่วแล้วนอกจากก้อนหินพวกนั้นข้าไม่เห็นอย่างอื่นพอที่จะมาใช้จับปลาได้เลย”
“ให้เจ้า”
“แคร๊ง”
เด็กหนุ่มมองสิ่งที่จู่ๆก็ปรากฏออกมาในอากาศแล้วล่วงลงมาในน้ำตรงหน้า เขายื่นมือลงไปงมมันขึ้นมาเป็นฉมวกหัวเป็นโลหะชนิดหนึ่ง(ที่เขาไม่เคยเห็น) และด้ามเป็นไม้เนื้อแข็งแต่เบามาก เขาลองยกไปมาจนคล่องมือแล้วก็เริ่มจับปลานึกในใจมีก็ไม่ให้ตั้งแต่แรกปล่อยให้เขาใช้มือไล่จับปลาเหมือนคนบ้าอยู่ตั้งนาน
ริมบึงห่างออกไปห้าเชียะ มีปลาดิ้นไปมาอยู่บนพื้นเจ้าเด็กน้อยนั่นใช้เวลาเพียงสองเค่อ เด็กหนุ่มหยุดจับปลาแล้วเพราะในน้ำเย็นจนเขาทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“ปลาที่จับได้ข้ายกให้ท่านกินทั้งหมดเลย”
“ข้าไม่กินของดิบ”
“ท่านเป็นมังกร ทำไมไม่กินของดิบ ต้องย่างก่อนหรือไง”
“ดูเหมือนจะใช่”
เด็กหนุ่มยกมือสองข้างขึ้นทึ้งไปบนผมของตัวเอง ทำไมมังกรมันเลี้ยงยากอย่างนี้
“เพราะยังไม่มีคนมีโอกาสได้เลี้ยงมังกรเช่นเจ้ายังไงหล่ะ”
“ท่านเลิกฟังเสียงในใจข้าได้แล้ว”
สุดท้ายความกลัวก็ชนะทุกอย่างแค่ย่างปลาเองไม่ใช่หรือ เขาทำได้
“ข้าไม่มีไฟ ไม่มีฟืนจะย่างพวกมันได้อย่างไร”
- ผู้เขียน
