EP. 38 คนที่ไม่ควรเจอ
"โอ้ย!!" ฉันร้องออกมาเสียงหลง เมื่อฉันลุกพรวดพราดขึ้นเเล้วก้าวขาลงจากเตียงเเถมยังยืนขึ้นกำลังจะก้าวขาเดิน เเต่นั้น..
อุ้บ!
ความเจ็บเเล่นเเปร๊บมาจุกที่อกทันที ลืมได้ยังไงว่าตัวเองโดนยิงที่ขา ฉันมองผ้าพันเเผลที่มันมีรอยเลือดชิบออกมาจากการกระทำของฉันเมื่อครู่ อยากโบกสมองตัวเองเเรงๆสักทีหนึ่ง ฉันไล่สายตามองรอบห้องจึงรู้ว่านี้ไม่ใช่ห้องฉันเเต่เป็น
"เป็นอะไร!" รัสเตรรีบพรวดพราดเข้ามาในห้องอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องเธอดังขึ้น ก่อนจะเห็นคนที่นั่งจ้ำอ้าวอยู่ที่พื้นสีหน้าเหยเก เขามองหน้าเธออย่างประเมิน เธอก็มองด้วยสายตาสำนึกผิดเป็นนัยๆ
"ฉันลืมไปเลย เเฮร่ๆ" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนร่างบางขึ้นไปวางบนเตียง นี่โดนยิงยังลืมได้หรอ เธอนี้ต้องเป็นคนเเบบไหนกัน
"เอาอีกสักข้างไหม?" เขามองหน้าคนตรงหน้า ด้วยเเววตาไม่มีคำว่าล้อเล่น เธอเลยยู่ปากส่ายหน้าไปมา
หมับ!
