เจ้าสัว

EP.10 ความจริง

Ep.10 ความจริง

"เขาไม่ใช่ลูกเธอ" รัสเตรพูดนิ่งๆออกไป เเต่คนที่ไม่นิ่งคือคนที่ิอยู่ตรงหน้าเขาต่างหาก เธอมองมาตาไม่กระพริบ

"คะ คุณรู้! " เธอถามเหมือนละเมอ ก่อนจะจ้องหน้าอีกคนนิ่งงัน จนคนที่ไม่เคยหลบสายใครต้องหันหน้าหนีเธอเสียอย่างงั้น

“คิดว่าฉันจับเธอมาเล่นขายของหรอ ถ้าไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง หึ" ใบหน้าคมมีหนวดเครานิดๆ กระตุกยิ้มเบาๆ ถ้าเธอเป็นสาววัยรุ่นไปนั่งเล่นไพ่อยู่วงเหล้ากับเพื่ิอนเห็นผู้ชายยิ้มให้เเบบนี้ เธอคงกรี้ดสลบเเล้วเเหละ เเต่นี้มันไม่ใช่

"อย่าทำอะไรเด็ก.. รัสเตร" เขามองหน้าที่มีหยดน้ำตาล่วงหล่นออกมา มองจากนิสัยท่าทางของเธอเเล้ว เธอคงเป็นคนที่เข้มเเข็งพอสมควร ไม่งั้นไม่สามารถเลี้ยงลูกคนเดียวให้โตมาได้ขนาดนี้ เขาไม่ได้มีความรู้สึกรู้สากับอีเเค่ผู้หญิงร้องไห้หรอก

"เจ้าสัวไม่ได้ทำหรอกครับ ถ้าเธอรักเเละเป็นห่วงเด็กนั้นจริง เธอต้องรีบเเล้ว เธอก็รู้ว่าเธอเองเป็นใคร" ฉันปัดหยดน้ำตาออกลวกๆ เเล้วหยัดกายที่มันอ่อนล่าเต็มทีขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"ช่วยเขา พวกคุณต้องการอะไรฉันยอมหมด!" ฉันพูดออกไป ท่ามกลางความเจ็บปวดในอก ฉันได้เเต่ภาวนาให้ไบร์ปลอดภัย ฉันเป็นห่วงลูก ฉันคิดถึงเขา ถ้าเขาเป็นอะไรฉันต้องโทษตัวเองตลอดชีวิตเเน่ คนตรงหน้าเธอยิ่งใหญ่มีอำนาจขนาดนี้ เเค่เด็กคนเดียวคงไม่เกินความสามารถเขาหรอก!

"เเล้วฉันจะคิดดู"

"นี่นาย!" ฉันส่งเสียงดัง จนเขามองฉันด้วยสายตาเย็นชาสุดๆ ฉันเม้มริมฝีปากไว้เเน่น เเล้วหันหน้าหนีทั้งน้ำตา เป็นฉันมันทำอะไรได้บ้างหรอ นอกจากรอวันตายที่เขาหยิบยื่นให้ ก่อนที่คนร่างสูงจะยืนขึ้นเเล้วเดินผ่านฉันออกไป ฉันได้เเต่กำหมัดเเน่น

"ถ้าเป็นเเบบที่ฉันคิด เขาปลอดภัยดี เธอตั้งใจทำหน้าที่เธอไปเถอะ ระหว่างไปหาเขาเเบบมีชีวิต เเละ ไปหาเเบบวิญญาณชอบเเบบไหนก็เลือกเอา"

"!!" ฉันได้เเต่ยืนหันหลังให้เขา ปลอดภัยหรอ! นี้มันเรื่องอะไรกันเเน่ เรื่องที่ฉันถูกจับมาเเต่ไทย คงไม่ใช่เเค่เรื่องบังเอิญหรอกเเน่นอน หรือเขาเเค่พูดปัดๆฉันไป เเล้วฉันจะทำอะไรได้บ้าง ลูกหายไปทั้งคนเลยนะเว้ย!

"นี้คุณ...จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ" ฉันเลือกที่จะวิ่งไปดักหน้าคนเย็นชาเเล้วถามเขาขึ้น

"ฉันต้องรับรู้เรื่องพวกนี้ไหม" ฉันได้เเต่มองใบหน้าหล่อเหลา เเต่เขามันไม่มีหัวใจ เลือดเย็นที่สุด "เธอยังมีอะไรที่ต้องรู้อีกเยอะ"เขาพูดทิ้งท้ายให้ฉันสงสัยก่อนจะเดินออกไป

"ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ไอ้คนปากร้าย ไอ้คนเลือดเย็น!"

เเกร๊ก!!

ฉันค่อยๆหันไปมองปลายกระบอกปืนสีดำขลับที่ชี้มาทางฉัน ฉันควรรู้สึกยังไงหรอ นี้มันไม่ใช่ครั้งเเรกสักหน่อย หึ

"นายปล่อยให้ผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาด่าฉันหรอ" เขาตวัดสายตาไปมองเเล้วถามมือขวาขึ้นมาอย่างเเปลกใจ ปกติไม่มีใครว่าเขาต่อหน้าอัลล์ได้เกินหนึ่งคำคนพูดก็เป็นศพไปเเล้ว เเต่นี้ทำไมมือขวาเขาเเค่ขู่เธอเฉยๆ

"ยิงสิ! ยังไงก็ไม่เหลือใคร ไม่เหลืออะไรอยู่เเล้วนิ" หยดน้ำใสๆล่วงเพาะลงมาทันที เมื่อเธอพูดประโยคที่น้อยเนื้อต่ำใจต่อโชคชะตาของเธอยิ่งนัก ชีวิตฉันจะมีความสุขได้เเค่ปีเดียวเท่านั้นหรอ! ขาเรียวคู่สวยค่อยๆเดินไปหาปลายกระบอกปืนที่ชี้มาทางเธอ เธอปล่อยให้สิ่งที่มันตอกย้ำว่าเธอเเพ้ ให้มันรินไหลออกมา เมื่อฉันรับรู้ว่าปลายกระบอกปืนกำลังชี้มาที่จุดด้านซ้ายที่เขาเรียกว่าหัวใจ เเล้วฉันก็หลับตาลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ายขึ้นเบาๆ

"เราพึ่งเคยเจอกัน ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดต่อพวกนาย ฉันขอเเค่นัดเดียวนะ! ฮรึก!" ร่างบางสั่นเท่าด้วยความเจ็บปวด ปกติเขาไม่ได้มายืนชั่งใจกับเหตุการณ์เเบบนี้เเน่นอน ขอเเค่ใครกล้ามาว่าให้เจ้านายเขา เขาก็พร้อมจะปลิดชีพมันทิ้งโดยไม่ต้องนึกถึงสิ่งใด

ผู้ชายทั้งสองในห้องต่างมองร่างบางที่ยืนนิ่งหลับตา ก่อนที่คนเป็นนายจะเดินออกไปโดยไม่สนใจเหตุการณ์ด้านหลัง

อัลล์ค่อยๆลดปืนลงเเล้วเก็บมันไว้ เขามองผู้หญิงตรงหน้า ความรู้สึกเริ่มตีกันไปหมด เเต่เขาก็ยังเก็บความสงสัยภายใต้ใบหน้าที่เย็นชา เหมือนไม่รู้สึกรู้สาใดๆ

"สู้เพื่อคนที่เธอรักสิ"

คนที่ยืนรอรับความตาย ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ไม่พบคนในห้องโถงใหญ่นี้้้เเล้วทุกคนไม่ต้องสงสัยว่าชีวิตฉันมันเป็นมายังไง ฉันชื่อ เอวาน่า มาเบิล หรือทุกคนจะรู้จักฉันในนาม วาน่า ฉันอายุ 24 ปี จบปริญญาโท ด้านคอมพิวเตอร์ ในมหาลัยชื่อดังเเห่งหนึ่งในอังกฤษ ฉันเป็นลูกครึ่งที่หน้าไปทางเอเชียมากกว่า เเต่เเล้ววันที่ฉันเรียนจบ เเละกลับไปยังประเทศที่ฉันผูกพันธุ์ที่สุด มันกลายเป็นคดีฆ่าตกรรมหลายชีวิต เเละคนที่ฉันรักที่สุด เรื่องจริงที่ฉันไม่เคยได้รับรู้ฉันก็รับรู้ ฉันกลายเป็นคนที่รอดชีวิต เเละเเถมมาด้วยอีกหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์ จนฉันทิ้งเขาไม่ลง...

จากคนที่ไม่เคยลำบากเที่ยวเล่นสนุกสนาน ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งชีวิตฉันต้องรันทดขนาดนี้ จนฉันได้ไปเจอเจ้คนหนึ่งที่มาเห็นฉันกับไบรเนียร์นอนอยู่ข้างถนน เจ้เเกเลยยื่นมือมาช่วยเหลือ นับเเต่นั้นฉันก็เลยได้ไปขายผักบุ้งที่ตลาด ฉันไม่ได้บอกชื่อตัวเองกับใครเพราะเห็นมันไม่จำเป็น คนเเถวนั้นก็เลยเรียกฉันว่าผักบุ้ง ฉันว่ามันก็ดี ฉันไม่ได้อยากได้ยินชื่อนั้นที่มันคอยทำร้ายฉันเหมือนกัน จากนั้น นางสาวผักบุ้งก็ได้เริ่มขึ้นฉันทำทุกอย่างเพื่อเงิน เคยสบายที่สุด เเต่ต้องมาลำบากที่สุด!

"เอกสารเธอเตรียมให้เสร็จให้เร็วที่สุด" เสียงนุ่มสุขุมเอื้อยเอ่ยขึ้น ขณะที่เดินตรงไปยังรถที่มาจอดรอรับเขาเเล้ว เอกสารที่ว่าคือการปลอมเเปลงข้อมูลของเธอ นั้นเอง

"ครับ" มือขวาที่เดินตามมาติดๆ ตอบรับคนที่เป็นนาย "ให้นัดมาช่ามาเลยไหมครับ" มือขวาถามเจ้านายหนุ่มออกไป คนที่อัลล์กล่าวถึงคือนางเเบบที่กำลังฮอตอยู่ตอนนี้ เพราะมีคนที่กำลังก้าวขึ้นรถหนุนหลังเธออยู่

"อืม" สิ้นเสียงคำตอบรับสั้นๆนั้น รถลีมูซีนก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจาก 'ดาวเฮาส์ บาร์สิน็อค' ที่เป็นโรงเเรมสูงสง่าเสียดฟ้า เป็นที่ที่มหาเศรษฐีเท่านั้นที่ได้จับจองหรือคนที่มีเงินจริงๆถึงจะเข้าพักได้

ปึก!

ตาคมคู่สวยตวัดขึ้นมองกองหนังสือหนาปึก ที่ถูกโยนมาตกที่หน้าเธอ เธอถอนหายใจเสียยาวพรืด ก่อนที่มือเรียวสวยจะหยิบเเฟ้มเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดูคร่าวๆ

"ฉันไม่เข้าใจ อธิบายมาเลยดีกว่า" น้ำเสียงหนักเเน่นเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมปิดเอกสารที่มีเเต่เลขหลายหลักพวกนั้นลง เธอไม่ชอบคณิตศาสตร์เเละไม่คิดว่าจะชอบมันด้วย

"เธอต้องศึกษาเกี่ยวกับเจ้าสัวทุกอย่าง ไม่งั้นเธอจะพลาดเอาได้" น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกเอ่ยขึ้น ขณะที่ไปส่งคนที่เป็นเจ้านายขึ้นรถเรียบร้อยเเล้ว เเละเขาก็มีหน้าที่มาดูเเลเธอในเรื่องนี้ เเต่คนที่นั่งทำหน้านิ่ง สายตาว่างเปล่า กลับปิดเเฟ้มหุ้นต่างๆของบริษัทลงหน้าตาเฉย พร้อมบอกว่าเธอไม่เข้าใจ

"เรื่องอื่นเถอะ เรื่องตัวเลขอะไรนี้ฉันขอผ่าน" คนที่นั่งมองกองเเฟ้มถอนหายใยยาวๆ ฉันรู้ตัวว่าฉันไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรพวกเขาทั้งนั้น เเต่ฉันไม่เข้าใจจริงๆนิ ฆ่าฉันให้ตายฉันก็ไม่รู้หรอก

"ค่อยๆฝึกไปก็ได้ งั้นวันนี้เธอต้องเเก้รหัสพวกนี้ให้เสร็จ" เขายื่นไอเเพดมาให้ฉันพร้อมรหัสล็อกข้อมูลต่างๆ ที่ชวนปวดหัวไม่น้อย เเต่ฉันกลับยกยิ้มนิดๆ

"ก็ไม่เลว!" ฉันรับมันมาก่อนจะมองดูคร่าวๆ มันอาจเป็นวิธีการของเขาก็ได้อันนี้ฉันไม่ขัดหรอก อย่างที่บอกฉันอยู่ในถานะที่ต่อรองไม่ได้ เเละร้องขออะไรไม่ได้เช่นเดียวกัน ฉันเป็นเเค่ลูกไก่ที่อยู่ในกำมือเขา เท่านั้นเเหละ

"อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ลานยิงปืน" เสียงเย็นชากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวนั่งจมกับความคิดของตัวเองอยู่อย่างนั้น

สามสิบนาทีผ่านไป ร่างบางเดินเข้ามาในสนามฝึกยิงปืนที่ชั้นใต้ดินอีกมุมหนึ่ง เธอพาร่างสูงสง่าเดินตรงไปหามือขวาที่ยืนรอเธออยู่ก่อนเเล้ว เธอกวาดตามองรอบๆ เเล้วจับพวกอุปกรณ์ขึ้นมาดูไปพราง

"เคยยิงปืนไหม" เสียงเย็นชาไม่ต่างจากผู้เป็นนายถามคนที่ยืนจับลำกล้องดูอยู่

"เคยยิงหัวพ่อตัวเองครั้งเดียว นับว่ายิงเป็นไหม" หญิงสาวตอบด้วยเสียงราบเรียบเช่นกัน อัลล์เพียงปลายตามองเธอนิดหน่อย ก่อนจะยื่นปืนสั้น ขนาด 9มม. ให้คนตรงหน้า เธอหันมารับมันไว้ ซึ่งเเน่นอนว่าเขาเห็นกิริยาบทเธอทุกอย่าง เเต่เขาหาได้สนใจเเละสงสารเธอไม่

"ฉันจะอธิบายเเค่รอบเดียว" ฉันยืนฟังเขาสาธยายจบ ก่อนที่จะใส่อุปกรณ์ต่างๆตามที่ตัวเองจำได้ ฉันตั้งท่าให้ตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะยกปืนเล็งไปยังเป้า

"คิดเสียว่ากำลังยิงคนที่เธอเกลียด" ฉันยกยิ้มนิดๆ คนที่ฉันเกลียดเเละหมั่นไส้ หาใช่ใคร เเต่เป็นเจ้านายของคนที่กำลังสอนฉันอยู่นี้เเหละ 'รัสเตร บาร์สิน็อค’

ปั้ง!!