บทที่ 19
893 คำ
แอลตันได้ติตตาม โจชัว มาที่กองถ่ายด้วย และเป็นอย่างที่เค้าคิด เพราะคนทั้งสาม ยังไม่กลับมา ทุกคนต่างถ่ายงานกันเป็นปกติ อีกไม่กี่ตอนแล้ว บทที่ถ่ายในประเทศไทยก็จะจบ
"ตื่นเต้น ดีจัง บทใกล้จะจบแล้ว พวกเราได้ไปดูไบสักที" ทีแอลตันได้ยินทีมงานคนหนึ่งพูด โจชัวออกมาจากห้องแต่งตัว ยังไม่เคลย์มาเลย สงสัยลาหยุดกันแน่ เพราะดูจากเมื่อคืน ทั้งสามคนน่าจะเมาค้าง เขาคิดแล้วยิ่งอารมณ์ไม่ดี
"มาแล้วค่าาาาา ของฝากจากบางเสน" เคลย์ และลูกแพร ต่างช่าวยกันถือมะพร้าวอ่อน จำนวนสามสิบลูก เอามาฝากทีมงาน
"พี่นึกว่าเธอจะหยุด "
"ไม่หยุดค่ะ เออพี่คะ นี่ดาร์วินค่ะ จะมาช่วยที่กองอีกแรง " ดาร์วิน ยกมือไหว้พี่ต่าย
"ชื่อดาร์วินหรอ ชื่อเพราะจัง" เขาโดนพี่ต่ายแซว จริงๆรูปร่างหน้าตา ของดาร์วินถ้าเทียบกับพระเอกแล้ว พอสู้กันได้
"ขอบคุณ ครับ "
"แฟนเคลย์ หรอจ๊ะ"
"แฟนลูกแพร เองค่ะ "เสียงลูกดังแทรกเข้ามา ที่กำลังเดินมาพร้อมหอบลูกมะพร้าว จนหมด
"ไม่ช่วยเลยนะพวกแก " โดนลูกแพรบ่น
"ก็ที่ถือมา นี่คือ อะไร" พวกเขาคุยกันโดยไม่สนใจเลยว่า มีโจชัว ยืนหัวโด่อยู่ทั้งคน เขายิ่งคิดยิ่งโมโห แต่ภาพที่พวกเขาคุยกันเป็นกลุ่ม ทำให้อีกฝั่งมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด
" เอาล่ะพวกแก ฉันไปที่ทำงานก่อนนะ ทำงานให้สนุก นะ ดาร์วิน เธอโน้มเข้าไปเหมือนจะจูบแก้ม เขา แต่จริงๆแล้ว มันเป็นการเกล้งในหมู่เพื่อน มากกว่า ซึ่งสามคนรู้ดี "
"ดาร์วิน เลยเกล้งตอบ โดยคว้ามือเธอกลับ แล้วพูดว่า ถ้าเธอมัวแต่ชักช้าแบบนี้ ก็ไม่ถึงที่งานจ๊ะที่รัก "
" คัทๆๆๆ " เสียงเคลย์ พูดขึ้นมา ทั้งสามก็หัวเราะ
" เอาล่ะแก ฉันไปล่ะ "
"เออ ขับรถดีๆล่ะ "
เคลย์ ได้พาดาร์วินไปแนะนำพี่ๆ ทีมงาน ทุกคน จริงๆ เมื่อวานก็มีคนที่รู้จักดาร์วินบ้างแล้ว เขาชอบการทำงานแสดงละคร จึงชอบมาบ่อยสมัยเรียน อาจจะเป็นที่รู้จักบ้างสำหรับพี่ๆรุ่นเก่า
ส่วนฝั่งโจชัว หลังจากที่ทั้งสามคนไม่สนใจเค้าแล้ว เขาเดินมาดักรอ ลูกแพร ที่รถ
" ไง ไปเที่ยวทะเลสนุกมั้ย"
"สนุกดีค่ะ"
" ทะเลเปลี่ยนจากเค็มเป็นหวานเลยเนอะ" เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด จึงเลี่ยงจะไปขึ้นรถ
"ทำไม ผมพูดใจดำ ใช่มั้ย"
"คุณเป็นอะไร หรือเปล่าคุณโจชัว ถ้าจะเป็นเรื่องข่าวนั้น ฉันก็เขียนตามที่คุณบอกแล้วไง "
เขาก้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องมาดักรอเธอที่ลานจอดรถ เขาเป็นถึงพระเอกดาราดังเลยนะ และเป็นน้องของชีคคาอีกด้วย
"งั้น ฉันขอตัว" เธอจึงรีบขึ้นรถ และออกรถไป
แอลตัน เขาไม่พอใจที่เห็นว่า เคลย์ สนิทกับหนุ่มคนนั้นจนเกินหน้าเกินตา ไปล้ว เขาอยากจะเข้าไปแยกทั้งสองออก แต่ก็ทำไม่ได้ เขาไม่มีสิทธิ์ ที่จะทำแบบนนั้นด้วยซ้ำไป ว่าแล้วลุงเจ๋งก็เข้ามาเป็นเพื่อน และพูดเรื่องของบทละคร ที่ถ่ายจากเมืองไทย กำลังจะเสร็จแล้ว และได้เวลาที่จะไปดูไบ แอลตัน พยักหน้ารับ แต่สายตายังคงจ้องมองดูทั้งคู่อยู่ และลุงเจ๋งพูดอีกว่า ทีมงานของผมไปกัน สิบห้าคนครับ ซึ่งรวมทั้งลูกแพร ลุกสาวผมด้วย ลูกแพรไปฐานะนักข่าว แต่ปิดบังตัวตนไว้ จึงได้โอกาส ไปเป็นส่วนหนึ่งของทีมงาน
"ก็ ดีครับ"
"ถ้าไม่มี ปัญหาก็ตามนี้นะครับ" ลุงเจ๋งเอ๋ย อีกรอบ
"ครับ"
แล้วลุงเจ๋งก็เรียกประชุม ทีมงานทุกท่าน ว่าอีกหนึ่งสัปดาห์ให้เตรียมตัวไปดูไบ พวกเราจะไปกัน สิบห้าคน เพราะเตรียมตัว ใครมีปัญหาอะไรให้รีบบอกจะได้ช่วยกันแก้ จบการประชุม ลุงกล่าวแล้วก็เดินจากไป เป็นการประชุมที่ใครก็ไม่สามารถถามได้
"พวกเธอได้ไปดูไบ กันหรอ" เสียงดาร์วินถาม
"ใช่ "
" อย่าลืมของฝากฉันนะ"
" ได้เลยแก "
"แล้วไปกันกี่วัน "
"สามเดือน ถ้าไม่ติดปัยหาอะไรนะ"
"เที่ยวให้สนุกนะ"
"ฉันจะเที่ยวเผื่อแกนะ"
ช่วงนี้ งานไม่ยุ่งเท่าไร พวกเราจึงมีเวลาออกมาข้างนอกได้ และเราก็ซื้อ อาหารประจำกองของเรานั่นคือ ส้มตำปลาร้า และแวะซื้อชา ให้คนข้างในด้วย อันนี้ไม่มีใครสั่งแต่กลัวว่าจะโดนออกมาซื้อให้อีกรอบ ง่ายๆคือ กลัวขัดจังหวะมากกว่า พวกเรารอซื้อของจนเสร็จและครบเรียบร้อย จึงข้ามฝั่งมาทางสตูดิโอ ฉันวานให้ดาร์วิน เอาชาไปให้แอลตัน และโจชัว ส่วนฉันก็ไปนั่งรอที่เดิม สำหรับมื้อเที่ยง ใกล้ริมบึง
- ผู้เขียน
