“นี่นายราฟ ปล่อยมือฉันได้แล้ว เอาแขนนายออกไปจากไหล่ฉันด้วยมันหนัก” มือบางปัดท่อนแขนหนาหนัก ที่พาดบนบ่าออก
ราฟาเอลยกแขนออก เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อส่งให้ “เอาไปเช็ดหน้าซะ หน้าตาเลอะเทอะไปหมดแล้ว”
สิงหกัลยาส่ายหน้าไม่ยอมรับ เลยถูกเขาจับคางไว้ มือหนาใช้ผ้าในมือแตะซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน จนหญิงสาวแก้มร้อนวูบวาบ ดวงตากลมโตหรุบมองตักตัวเอง ไม่กล้าสบสายตาคมกล้าที่จ้องมองในระยะใกล้เต็มสายตา กิริยานั้นเรียกรอยยิ้มบนมุมปากของมาทาดอร์หนุ่ม เขารามือเมื่อเห็นว่าใบหน้านวลสะอาดดีแล้ว หากเจ้าของใบหน้ายังคงนิ่งอยู่ในท่านั้น
“ยังไม่หายกลัวหรือไง” เสียงทุ้ม ฟังนุ่มนวลกว่าที่เคย “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก ถ้าเธออยู่ใต้การดูแลของตระกูลราโดรเปรเรสอันยิ่งใหญ่ของฉัน”
สิงหกัลยาเงยหน้าขึ้นมองคนพูด “นายจะดูแลฉันได้ตลอดเวลาเหรอ” เธอยังหวาดระแวงไม่หาย
“ได้สิ ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ใ
