ลีเดียเบือนหน้าหนี “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันชื่อลีเดีย ฉันไม่เคยรู้จักคุณ ไม่เคยรักคุณมาก่อน ไม่ว่าอดีตหรือตอนนี้ ฉันก็ไม่ได้รักคุณเลยนภวินท์” เธอกระแทกเสียงใส่เขาอย่างเหลืออด ขยับกายลุกขึ้นผลักไสเขาออกห่าง
แววตาเย็นชาของเธอ ทำให้หัวใจของคนถูกมองหล่นวูบ
“กี้ ลีเดีย ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ”
นภวินท์พยายามข่มใจของตัวเองให้นิ่ง เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่พอใจเขาอีก
“ฉันเกลียดคุณได้ยินไหม ไปให้พ้นๆหน้าฉัน ไปไกลๆเลยยิ่งดี” เธอเอ่ยปากไล่เขา
นภวินท์รวบร่างบางไว้แนบอก กอดกระชับแนบชิด หัวใจเจ็บร้าวกับคำว่าเกลียดของเธอ นอกจากเธอจำไม่ได้ว่าเคยรักเขาแล้ว กีรดารินทร์กำลังเกลียดเขาด้วย ทำไมสวรรค์ถึงได้แกล้งเขาแบบนี้นะ แกล้งให้เขารู้ตัวว่ารักเธอ แต่กลับทำให้เธอลืมเขา ลืมความรักที่เคยมีต่อเขาจนหมดสิ้น นี่คงเป็นบทลงโทษที่เขาควรได้รับ จากการไม่เห็นคุณค่าความรักของเธอสินะ
“ปล่อยฉันนะ ไอ้วินท์บ้า”
ประโยคด่าน
