ฉันวางสายแม่เพราะถ้าคุยไปคงไม่มีสมาธิขับรถ ปกติฉันไม่เคยขับรถเร็วมาก่อน เข็มไมล์ชี้เลขหกสิบขาก็สั่นแล้ว แต่นี่ฉันเหยียบคันเร่งไม่คิดชีวิต เจ็บตรงนั้นก็เจ็บเครียดก็เครียด ถ้าคุณแทนไทปรึกษาฉันก่อนเข้าบ้าน ฉันจะไม่ประสาทกินแบบนี้เลย
แล้วเมื่อถึงบ้านฉันก็เบรคเอี๊ยดเปิดประตูลงจากรถทันที ตอนนี้ความเจ็บไม่กลัวแล้ว เพราะถ้าโดนพ่อฟาดด้วยไม้เรียวมันเจ็บกว่านี้สิบเท่า
หน้าบ้านฉันเต็มไปด้วยบอดี้การ์ดคุณแทนไท แต่ฉันไม่สนใจรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างไม่คิดชีวิต จนสุดท้ายความหายนะก็มาเยือนตัวเอง ขากี่ก้าวเร็วๆมันเตะเข้ากับพรม 'พลั่ก!' จนฉันล้มคะมำต่อหน้าทุกคน
"กรี๊ด!"
"ว้าย! นิวยอร์ก!"
แม่ลุกขึ้นจากโซฟามาพยุงฉันนั่ง ขณะที่ผู้ชายที่มาสู่ขอไม่สนใจใยดี คุณแทนไทนั่งมองฉันแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน แถมยังส่ายหัวให้กับความซุ่มซ่ามของฉันด้วย
"แม่ หนูจุก" ฉันจุกจริงๆ พอลุกขึ้นนั่งได้ก็ยกมือกุมท้องเลย จนแม่นั่งยองๆ
