ใบไม้ | ผู้ชายของฉัน
1809 คำ
“คุณคิดว่า ผู้ชายคนนั้น จะทำให้คุณยิ้มได้ไหมคะ”
“ค่ะ เขาเป็นคนเดียว ที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากยิ้ม”
“ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ” ฉันหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อพยาบาลสาวข้าง ๆ เธอจับไหล่ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหมอที่อยู่ข้างใน แล้วยื่นที่อัดเสียงกับเอกสารให้เขา
ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป ทำไมวะ ขณะที่ฉันพยายามคิดทบทวนว่าตัวเองพูดอะไรอยู่ จิตแพทย์ในห้อง เขาก็เดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน เขาโน้มลงเอามือประสานกัน แล้วหันมาถามฉันอย่างนุ่มนวล
“คุณมีอะไรอยากพูดกับผมไหม?”
“ไม่มีค่ะ”
“ทำไมล่ะ? ถ้าคุณไม่มีปัญหาคุณคงไม่มาพบผม?” ฉันเงยหน้าขึ้น แล้วหันไปมองจิตแพทย์ข้าง ๆ ใช่ฉันมีปัญหา แต่พอถึงเวลาทำไมปากฉันหนักแบบนี้
“คือ...”
“ผมไม่ใช่พ่อแม่คุณ หรือน้องชายคุณครับ?” จริงสิ ฉันเผลอสบตาหมอทันที สายตาคู่นั้นที่มองฉัน มันดูจริงใจและใสสะอาด
ใช่ฉันมาเพื่อรักษา และหมอไม่ใช่พ่อแม่ฉัน ฉันไม่ต้องแคร์ความรู้สึกเขา ไม่ต้องกลัวเขาเสียใจ ไม่ต้องกลัวเขาผิดหวัง
“โอเค ผมเข้าใจ คุณยังไม่พร้อมที่จะเล่าทุกอย่าง แต่เท่าที่ผมฟังพยาบาลถาม ผมก็พอรู้ว่าคุณกำลังกลัวอะไร หน้าที่และความรับผิดชอบของคุณกำลังทำให้คุณอึดอัด ความอึดอัดที่ไม่เคยถูกระบายออกมานั่นแหละ ทำให้คุณฝืนยิ้มไม่ได้”
“...”
“นี่คือผลการรักษาของคุณวันนี้ อาทิตย์หน้าผมจะนัดคุณมาคุยอีกที ปัญหาที่อัดอั้นในใจ คุณจะได้ค่อย ๆ คลาย เหมือนที่คุณค่อย ๆ สะสมมันมาตลอด”
“ค่ะ”
“ผมคิดว่ารอยยิ้มคุณ งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยมาเจอแน่นอน คุณกัณณ์รลิน”
‘เอี๊ยด...’ ฉันเบรกตัวเองที่กำลังอินกับคำพูดหมอแทบไม่ทัน คำว่า ‘งดงาม’ ทำไมมันน้ำเน่าจังวะ?
“หึหึ น้ำเน่ามากค่ะ” ฉันขำเบา ๆ ในลำคอ จนหมอหัวเราะตาม
“ฮ่า ๆ ขนาดคุณขำคุณยังไม่ยิ้ม เอาล่ะครับ อาทิตย์หน้าเจอกัน ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้ ถ้าคุณเจออะไรแย่ ๆ มา ก็อย่าลืมมาเล่าให้ผมฟังด้วยล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” แล้วจิตแพทย์คนนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทำทิชาที่ถูกกักตัวไว้ในห้องใหญ่ มันรีบวิ่งมาหาฉันทันที
“แกเป็นไงบ้าง หมอหล่อไหม?” ปลวกจริง ๆ นึกว่าจะถามเรื่องการรักษาฉันซะอีก
“ทิชาตอนที่แกอยู่ในห้องใหญ่กับหมอ ตอนนั้นหมอถามอะไรแก?”
ฉันถามขณะที่ฉันกับทิชาเดินไปจ่ายเงินกัน เราเดินไปคุยไป ระหว่างทางเท้าทิชาก็ส่องชายไปด้วย ไม่รู้มันของขาดมาจากไหน เห็นผู้ชายคนไหนก็ดี๊ด๊าอยากผสมพันธุ์ไปหมด
“แก ๆ หมอคนนั้นตี๋จัง อปป้า” เฮ้อ... รู้งี้ฉันรอเจ๊ปลายฟ้ากลับมาดีกว่า พอทิชาได้ยินเสียงฉันถอนหายใจ มันก็รีบหันมาตอบทันที
“ก็ถามว่าเป็นเพื่อนกับแกนานรึยัง แกเป็นไงบ้าง แบบนู้นแบบนี้ โอ้ย! เยอะอ่ะ ส่วนมากถามเรื่องแก แต่หมอบอกว่าห้ามบอกแก กรี๊ดใบไม้! ฉันเผลอบอกแกไปหมดเลย”
บ้าจริง นี่เหรอ? คนที่กูคิดว่ามันไม่ปากมากมาตลอด
หลังจากพาทิชาไปกินข้าวเลี้ยงหมาในปาก ฉันก็ขับรถไปส่งมันที่บ้าน ฉันได้เจอพี่ไทม์พี่ชายมัน แม่งเอ้ย! หล่อจนมดลูกสั่นจริง ๆ ฉันเคยเจอพี่แกตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็ก ๆ เห็นว่าพึ่งกลับมาจากเรียนต่อที่อังกฤษ ก็รับช่วงบริหารโรงแรมเลย เพิ่งรู้ว่าฉันไม่ได้ซวยคนเดียว ใครจบมาปุ๊บก็ทำงานกันทั้งนั้น
ขับรถเหนื่อยมาทั้งวัน กลับถึงคอนโดฉันก็นั่ง ๆ นอน ๆ ที่โซฟาเปิดไลน์ดู โถ่เว้ย! ไคล์ยังไม่อ่านไลน์ฉันเลย นับ ๆ ชั่วโมงแล้ว เขาน่าจะแลนด์ดิ้งนานแล้วนะ ทำไมไม่ตอบกูวะ? กูต้องทำไง? หอบดอกไม้ธูปเทียนไปขอขมาลาโทษไหม?
ฉันจิบไวน์ไปดูหนังไป นี่แหละชีวิตประจำวันฉัน วันว่าง ๆ ถ้าไม่กลับบ้าน ฉันก็หมกอยู่แต่ในห้องทั้งวัน เพราะนอกจากซีรี่ย์และไวน์ ฉันก็หาอะไรที่ผ่อนคลายกว่านี้ไม่ได้แล้ว
‘ตึ้ง~’
ฉันวางแก้วไวน์ในมือทันที
ไคล์ เฮ้ย... ตอบกูแล้ว
LINE | KAI
[KAI: ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ]
ฉันเปิดอ่านและนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ไม่ถือ? เหอะ! ที่เขาบอกว่าคำตอบมันคืออะไร? เขายังไม่ได้ถามอะไรฉันเลยนี่หว่า
[BAIMAI: คำตอบที่ว่า คืออะไร? นายยังไม่ถามอะไรฉัน]
[KAI: อืม ผมผิดเอง ขอโทษที่จูบป้า]
ขอโทษที่จูบ! บอกมาแบบนี้คือ ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม! ฉันรีบพิมพ์ถามเขากลับ ด้วยมือสั่น ๆ ตอนนี้ใจก็เต้นตึกตักลุ้นเหมือนกัน ว่าเขาจะตอบมาว่าอะไร
[BAIMAI: ไม่ได้ตั้งใจงั้นสิ?]
[KAI: อืม]
อิเด็กนรก! แกเปิดซิงปากฉัน แกจะบอกว่าไม่ตั้งใจไม่ได้!
[BAIMAI: ง่ายดี!]
[KAI: ง่าย แต่ป้าไม่ง่ายเลย... ผมเคยชอบป้านะ ตอนนี้ผมตัดใจได้แล้วล่ะ เป็นพี่น้องกันดีกว่า ผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด... ไปกว่านี้]
ห้ะ! ห้ะ...
[KAI: ผมเมา โทษที/&!,,!',฿!:&]
[KAI: ผมมาววว!]
[KAI: (ข้อความเสียง) ผมมาววว ป้าแม่งโง่ ผมชอบป้ามานาน แค่จูบตอบ... ทำไมไม่จูบ! โง่ชิบบบบบบ ขึ้นคานไปเถอะ ผมเลิกชอบป้าแล้ว!]
ฉันร้อนวาบและชาไปทั้งตัว เพราะใจเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา แต่อีกใจ ก็รู้สึกเสียใจที่ไคล์พูดแบบนี้ เขาพูดเหมือนว่า... ถ้าเขาไม่เอากู ก็จะไม่มีใครเอากูยังไงอย่างงั้นล่ะ!
[BAIMAI: เด็กเมื่อวานซืน... แกมีสิทธิ์อะไรมาเลิกชอบฉัน!]
[KAI: (ข้อความเสียง) สิทธิที่ถูกตบและเสียจูบแรกดิวะ ผมไม่เคยจูบใคร แม่ง!! ป้าคนแรก... ไม่น่าเลย ผมพลาด]
กูด้วยไหมล่ะ? ไอ้...
[BAIMAI: เออ ไอ้หัวหน้าควาย]
ด่าแม่ง หงุดหงิด บอกไม่เคยจูบใคร ใครจะเชื่อ! ไคล์มันคนล่าหอยนับเบอร์วัน!
อิไคล์แกมันเด็กร้าย ที่บอกว่าฉันคือจูบแรก คงโกหกให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่า เอาดิ! เรื่องชอบไม่ชอบค่อยว่ากันทีหลัง ด่ามาด่ากลับ มึงเมากูก็เมา ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที ใครจะเอาปิ๊บคลุมหัวใครจะเดินเฉิดฉายก็คอยดู!
[KAI: (ข้อความเสียง) ใช่... ผมหัวหน้าควาย แต่ป้าน่ะ โดนผมด่าทางอ้อมมานานจากการให้ควาย~]
เสียงเมามาก
[BAIMAI: เด็กเอาแต่ใจ ไม่ได้ดั่งใจแล้วบ้า!]
[KAI: เด็กเอาแต่ใจ ที่ใคร ๆ ก็อยากอาววว]
อิดอก
[BAIMAI: ขี้โม้ชิบ รู้ป้ะฉันจูบกับแกเหมือนตัวเองเลียพื้นแล้วโดนตะปู]
[KAI: (ข้อความเสียง) โห! ป้าแสบนะ..กลับไป ป้าไม่ได้เลียพื้นแน่]
[BAIMAI: ทำไม?]
[KAI: ผมจะเลียป้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เลียทั้งคืน!]
[BAIMAI: แกเป็นหมาเหรอ?]
[KAI: (ข้อความเสียง) โว้ยยย!]
ฉันปิดแอปและซัดโทรศัพท์ใส่โซฟา ถึงกูด่ามันแบบนี้ ก็ยังไม่เลิกชอบมันหรอกนะ แต่ที่ด่าเพราะมันหงุดหงิดและโมโห เคยชอบ มาพูดเอาป่านนี้ พูดให้ได้อะไร เออว่ะแต่ฉันก็ไม่เคยบอกไคล์เหมือน หรือฉันต้องกล้าพูดและแสดงออกกว่านี้วะ
โอ้ย! มึงเล่นด่ากับเขาไปขนาดนั้น เลิกเถอะ อิความคิดตลบแตลงทะเลาะตัวเองน่ะ
เฮ้อ! ฉันซดไวน์จดหมดขวด เพื่อให้ตัวเองหลับและไม่คิดมาก ก่อนที่จะหลับเป็นตายที่โซฟาจนเช้าจริง ๆ
และแม่ก็เป็นผู้มาพบศพคนแรก...
“ว้าย! ใบไม้ ทำไมเป็นขี้เมาแบบนี้” ฉันดึงหมอนอิงมาปิดหูทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงแม่เก็บแก้วไวน์ และเก็บขวดไวน์ไปทิ้ง
“แม่มาทำไม” ฉันถามเสียงอู้อี้
“ลูกไม่ไปทำงาน..สี่โมงเย็นแล้วนะ” ห้ะ! ฉันโยนหมอนที่ปิดหน้าออกทันที ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งปรือตามองแม่ จนม่านตาที่ปรับ มันชัดขึ้น ๆ ทำให้ฉันเห็นนาฬิกาที่แขวนข้างหลัง
เก้าโมงเช้า! แม่เล่นกูอีกแล้ว
“แม่เป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจจริง ๆ”
“ถ้าบอกว่าเก้าโมง ลูกคงนอนต่อ ไปอาบน้ำสิ”
“ค่อยแล้วกันค่ะ แม่เข้าห้องหนูได้ไง?”
“มีคีย์การ์ดสิจ้ะ นี่ ๆ แม่มีอะไรให้ดู ต้นไม้บินไปอเมริกาไปเจอต้นกล้าด้วย” แม่นั่งลง และเลื่อนรูปน้องชายฝาแฝดที่ถ่ายด้วยกันที่ร้านอาหารให้ฉันดู โดยที่มีหญิงขนาบข้างกันทั้งคู่ แต่ไม่ใช่แค่นั้น! ในรูปยังมีไคล์อีกคน ที่นั่งกอดคอผู้หญิงด้วย
หึ๋ย! มั่วจริง ๆ
“แม่บอกลูกชายแม่ด้วย เอดส์น่ะ ระวัง”
“ใบไม้ น้องสนุกตามประสาผู้ชาย อย่าพูดแบบนั้นสิ พวกเขารู้จักป้องกันอยู่แล้วล่ะ”
“ลูกชายแม่มั่วได้ใคร?” แม่ปิดโทรศัพท์มองหน้าฉันทันที
“เป็นอะไร? ทะเลาะอะไรกับน้อง”
“ป่าว ทะเลาะกับไคล์ ลูกแม่รึป่าวที่พาไคล์มั่วหญิง?” แม่ลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะรีบวางกระเป๋าในมือแล้วโน้มลงมาบีบไหล่ฉัน
ทำหน้าจริงจัง
“คบกันแล้วเหรอ?” เคยชอบฉัน และจะเลิกชอบง่าย ๆ แบบนี้เหรอ? เหอะ! ฉันไม่ยอมหรอก ถ้าฉันทำอะไรไม่ได้ และไม่มีสิทธิอะไรในตัวเขา แต่ยังมีอีกคน ที่มีสิทธิ์ทุกอย่าง ทุกประการ
“ยังไม่คบ แต่จูบกัน” แม่ทำหน้าตกใจมาก
“ใบไม้? ทำไมเป็นแบบนั้นได้ ลูกกับไคล์...”
“แม่... ที่ผ่านมาหนูไม่เคยขอ หรือคุยอะไรกับแม่เปิดอก แต่แม่เป็นเพื่อนป้าสวย แม่ช่วยคุยกับป้าสวยลุงเคนหน่อยสิ ว่าหนูขอจองลูกชายเขา”
ตอนนี้แม่เหมือนช็อกไปแล้ว
“เมื่อคืนไคล์บอกว่า เขาเคยชอบหนู แต่ตอนจูบหนูดันไปตบเขา เขาเลยบอกจะเลิกชอบ”
“ละ แล้วยังไง?”
“หนูไม่อยากให้เขาเลิกชอบ และไม่อยากให้เขาจีบใคร ไม่สิ เรื่องนั้นห้ามไม่ได้ แต่แม่ช่วยให้ป้าสวย เลือกหนูเป็นสะใภ้เถอะนะ”
“ใบไม้! โอ้ย... แม่จะเป็นลม”
- ผู้เขียน
