หลังจากแน่ใจว่าล็อคประตูแน่นหนา มิราก็หันหลังรีบถลาไปหากระเป๋าสัมภาระของตัวเอง คว้านหาโทรศัพท์มือถือด้วยมือสั่นเทา
มันเป็นที่พึ่งเดียวที่จะสามารถทำให้เธอติดต่อกลับไปที่บ้านได้
หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจหลังจากที่ได้เจอสิ่งที่เธอกำลังค้นหา แต่รอยยิ้มนั้นก็หุบลงในทันที หลังจากที่เธอได้เห็นแถบสัญญาณบนหน้าจอ
“หะ! โทรศัพท์ไม่มีคลื่น” หญิงสาวลุกขึ้นยืนและยกโทรศัพท์เหนือศีรษะพร้อมกับแหงนหน้ามองหน้าจออย่างลุ้นระทึก เมื่อเห็นว่าพื้นที่ตรงที่เธอยืนไม่มีสัญญาณแน่แล้วเธอก็ขยับขาเดินหาสัญญาณรอบห้อง แต่ก็ไม่เป็นผล คลื่นสัญญาณที่อยู่บนหน้าจอไม่กระดิกให้เห็นเป็นบุญตาสักนิด
หญิงสาวลดมือลงอย่างอ่อนแรง ดึงโทรศัพท์กลับมาแนบอกย่นคิ้วอย่างครุ่นคิด ‘หรือว่าในห้องจะมืดและทึบจนทำให้อับคลื่นสัญญาณ’
มิรามองประตูอย่างลังเลในที่สุดหญิงสาวก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ทิ้งตัวนอนตามลงไป
เสียงถอนหายใจถี่ๆ สลับกับเสียงร้
