Chapter 5 คนไร้มารยาท
1554 คำ
Chapter 5
หญิงสาวหันหน้าออกมองนอกหน้าต่างรถตู้ กวาดสายตามองเมืองศิวิไลซ์ที่เธอไม่ได้กลับมานานสิบกว่าปี ทุกอย่างของเมืองไทยเปลี่ยนไปจนเธอแทบจำไม่ได้ ถนนหนทาง สานกันขวักไขว่ ถ้าให้เธอขับรถเองคงหลงตั้งแต่ห้านาทีแรกที่ขับออกมา
หญิงสาวยกมือขึ้นแตะจมูกอัตโนมัติเมื่อได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ มันสามารถลบความเงียบสงบได้ชะงักงัน เสียงของคนนั่งข้างหลังตวาดแว๊ดขึ้นมาทันที
“ไอ้บ้า... นายผายลมใช่มั้ย!”
“ถ้าคุณหนูหมายถึงตดล่ะก็...ใช่ครับ!” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อน เขาจงใจยั่ว ใช้คำหยาบสำเนียงแปร่งหูคล้ายๆ ภาษาถิ่นพม่ากับหญิงสาวและยังลอยหน้าขับรถต่อไป ไม่สนใจคนด้านหลังแม้แต่นิด ทั้งที่คำว่าเจ้านายยังค้ำคออยู่
“ไอ้ทุเรศ แกทำอย่างนี้ได้ยังไง”
“เรื่องตดมันบังคับกันได้ที่ไหนล่ะครับ” ชายหนุ่มยังยวนต่อ
“นายไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร”
“ขนาดคุณเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร ผมเพิ่งเจอคุณวันนี้ผมจะรู้หรือเปล่า คนงานที่ใช้แรงงานแลกค่าจ้างอย่างผม ก็แค่รับคำสั่งและทำตามไปวันๆ เท่านั้น” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบน้ำเสียงและสำเนียงยังคงเหมือนเดิม เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะจับพิรุธได้
ปถวีตั้งใจอธิบาย แต่อีกคนกลับรู้สึกเสียหน้าอย่างรุนแรง คนอย่างมิราไม่เคยโดนใครต่อปากต่อคำและย้อนคืนอย่างนี้มาก่อน
“ไปถึงเหมืองฉันจะไล่นายออก”
“ไม่ยักรู้ว่าที่เหมือง ไล่คนออกเพราะตดในรถ จะให้ผมทำอย่างไรในเมื่อมันปวดก็ต้องปล่อยมันออก หรือเวลาคุณปวดคุณทนได้อย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มถามกลับ
“ฉันหมายถึง นายเสียมารยาทกับฉันมากเกินไปแล้วต่างหาก”
“งั้นคุณผู้หญิงจะให้ผมทำอย่างไร ตอนนี้ผมก็ปวดขึ้นมาอีกทีแล้ว”
“ก็แวะปั๊มน้ำมันสิ”
“ทันที่ไหนกันเล่า ผมเพิ่งรู้ว่าวัฒนธรรมของผู้ดีเวลาจะตดต้องเข้าไปตดในห้องน้ำ”
“หยาบคาย”
“เรื่องอะไรครับ ตดนะหรือ” ชายหนุ่มยังถามต่อ
“ไอ้!” หญิงสาวอ้าปากค้างกับคำพูดที่กำลังจะพ่นออกมา หากแต่จังหวะนั้นกลับเกิดเหตุบางอย่างกะทันหันจนคำพูดประโยคท้ายหายไป
“เอี๊ยด!!” เสียงเบรครถดังเอี๊ยด พร้อมกับล้อรถสีดำครูดไปกับพื้นเป็นทางยาว คนที่นั่งอยู่ด้านหลังหัวคะมำไปแทบชนกับผนังกั้น ระหว่างเบาะตอนท้ายกับพื้นที่คนขับ
“นายทำบ้าอะไรอีก” มิราตวาดแว๊ดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้ เธอยกคอขึ้นมองรอบๆ จังหวะที่ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าปั๊มน้ำ
มันพอดี
“ผมทำผิดอีกแล้วหรือครับ ไหนคุณบอกว่าจะตดให้แวะเข้าปั๊ม ผมปวดและเหลือบเห็นปั้มพอดี เบรคเกือบไม่ทัน” ชายหนุ่มยียวนตอบกลับอย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อนดักทางหญิงสาวที่อ้าปากค้าง
“ขืน ผมปล่อยกลิ่นในรถคุณก็ว่าผมอีก ถ้าเกิดผมตกงานขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง”
มิรายอมปิดปากลง พยักหน้าจำยอม หญิงสาวทิ้งตัวลงราบไปกับพนักพิงและปิดเปลือกตาให้หลับลง หยุดการต่อปากต่อคำ อย่างไรเขาก็เป็นแค่คนขับรถ ทางที่ดีอย่าลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนพวกนั้นเป็นดีที่สุด
ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดในปั๊มน้ำมัน เปิดประตูลงไปทันทีที่หยุดรถ มิราไม่ได้สนใจว่าเขาจะไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร ในหัวของเธอกำลังคิดแผนที่จะกำจัดปถวีออกจากไร่ ปลิงเหลือบไรที่เกาะกินสูบเลือดสูบเนื้อของตระกูลเธออยู่
หญิงสาวรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ประตูฝั่งของเธอถูกเปิดออก พร้อมกับน้ำขวดเล็กที่ชายหนุ่มยื่นมาให้อย่างมีไมตรี กับถุงขนมขบเคี้ยวที่มีขนมข้างในสองสามอย่าง รวมถึงขนมปังไส้ต่างๆ อีกหลายห่อ
“กินขนม ดื่มน้ำก่อนหรือเปล่าครับคุณหนู กว่าจะถึงที่เหมืองคงใช้เวลาอีก 3 ชั่วโมง” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่มพร้อมกับยื่นน้ำให้เธอ
หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นมอง กวาดสายตามองศีรษะของเขาเลื่อนต่ำลงมาจนถึงมือที่กำขวดน้ำอยู่
แม้ภายนอกจะมองเห็นรูปร่างของเขาค่อนข้างจะดี หน้าตาก็
ไม่ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่ แต่หนวดเครารุงรังและเสื้อยีนที่เขาสวมทับเสื้อยืดสีขาวเอาไว้ จะมองอย่างไรก็ตาม เธอยังคิดว่ามันสกปรกอยู่ดี รวมทั้งมือของเขาที่กำลังจับขวดน้ำส่งให้เธออยู่ ผิวสีนิลของเขาช่างตัดกับสีของน้ำให้เห็นความแตกต่างชัดเจน
“ไม่ล่ะ! ฉันไม่หิว”
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ เมื่อครู่เขาจงใจแกล้งเอามือลูบข้างตัวรถให้สกปรก และจับขวดน้ำยื่นให้เธอ
เขาเดินอมยิ้มอ้อมกลับไปที่ฝั่งของคนขับ วางขวดน้ำลงในช่องสำหรับวางขวดน้ำด้านหน้าและวางถุงขนมไว้ตรงกลางที่หญิงสาวสามารถหยิบได้ ก่อนที่จะขับรถออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
หญิงสาวปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง คราวนี้เธอปรับพนักพิงให้เลื่อนต่ำลง เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะพยายามคิดหาทางออกให้ตัวเอง รวมทั้งหาเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของเขาและเบอร์ที่เหมือง
แต่ปรากฏว่าเบอร์คนที่รับสายเป็นเบอร์ของปถวี คนที่เธออยากรู้จักที่สุด เมื่อเห็นว่าเป็นเขาหญิงสาวก็ได้ทีสั่งเขาเป็นชุด และประกาศตัวเป็นฝั่งตรงข้ามกับเขาอย่างชัดเจนตั้งแต่เมื่อคืน
มิราลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงตะกุกตะกักกับจังหวะของรถที่สั่นสะเทือน คนที่ผ่านการเดินทางหนักมากๆ หลายชั่วโมง และไม่ได้พักผ่อนตลอดทั้งคืนกำลังหลับสนิทต้องงัวเงียตื่น
“ขับให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ย” อารมณ์ของคนนอนหลับถูกปลุกให้ตื่นแหวขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว เธอกำลังหลับสบายแท้ๆ เมื่อเห็นว่าจังหวะของรถวิ่งไม่เร็วแต่แรงสั่นสะเทือนยังมีอยู่เท่าเดิมมิราจึงยืดตัวขึ้นมองถนน และเธอก็ได้รับคำตอบทั้งหมด ในจังหวะที่ชายหนุ่มตอบกลับเธอเช่นกัน
“ถ้าถนนเป็นแบบนี้ ผมคงทำดีกว่านี้ไม่ได้หรอกครับ”
หญิงสาวมองเห็นถนนด้านหน้าของเธอเป็นบ่อขรุขระยาวต่อเนื่องเธอก็เอี้ยวตัวหันกลับไปมองด้านหลัง เห็นตามทางรถเล่นผ่านเป็นฝุ่นตลบทิ้งตามเส้นทางรถวิ่งไว้เบื้องหลัง
มิราถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับสภาพแวดล้อมที่นี่ แต่ถึงอย่างไรเธอก็เลือกแล้ว เพราะฉะนั้นเธอจะไม่มีวันถอยเด็ดขาด หญิงสาวชะโงกหน้าไปถามคนขับรถอย่างมีไมตรีเป็นครั้งแรก
“อีกไกลไหมกว่าจะถึงเหมือง” ครั้งแรกที่เธอพูดกับเขาดีๆ คนฟังหันกลับมามองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“พื้นถนนทำให้สมองคุณได้รับการกระทบกระเทือนเลยหรือครับ”
“ฉันพูดกับนายดีๆ นะ และที่สำคัญฉันก็เป็นเจ้านาย” หญิงสาวปรับน้ำเสียงให้เย็นลง แม้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะหลุดคำต่อว่าเขารุนแรงก็ตาม สภาพความเป็นอยู่อย่างนี้เธอควรผูกมิตรไว้ดีกว่าสร้างศัตรู
“อีกราวๆ 30 กิโลเมตรครับ” ชายหนุ่มบอก
หญิงสาวพยักหน้ารับรู้และทิ้งตัวลงนอนต่อ หันหน้ามองสองข้างทางก็มีแต่ป่ารกร้างสลับกับไร่มันสำปะหลัง พื้นดินสีแดงแห้งกรังทอดยาว ภูเขาเตี้ยๆ บางลูกก็มีต้นไม้ปกคลุม แม้จะผ่านพ้นหน้าฝนมาไม่นาน และเพิ่งจะย่างเข้าหน้าหนาวไม่กี่เดือน แต่หญิงสาวก็มองเห็นด้วยตาว่าสภาพพื้นที่ตรงนี้ให้แห้งแล้งเกินกว่าที่จะทำกสิกรรม
สิ่งเหล่านี้ตอกย้ำคำว่าบ้านป่าเมืองเถื่อนในความคิดของมิราได้เป็นอย่างดี เพราะยังเหลือระยะทางอีกตั้ง 30 กิโลเมตร สภาพยังขนาดนี้ ขืนเข้าไปในไร่สภาพจะแย่มากกว่านี้ไปมากสักเท่าไหร่
ถนนสายนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมันทอดยาวเคียงคู่ไปกับไร่มันสําปะหลัง เทียบไม่ติดกับถนนในกรุงเทพฯ ที่คลาคล่ำไปด้วยยวดยานหลากหลายยี่ห้อ หรือแม้แต่เมืองมิลานที่เธอพึ่งจากมา
นอกตัวรถมองเห็นสายลมอ่อนๆ วัดได้จากต้นไม้ลู่ไหวเอนไปตามแรงลมเบาๆ หญิงสาวหัน กลับออกไปมองอย่างเพลิดเพลิน ชายหนุ่มเหลือบสายตามองผ่านกระจกเป็นระยะๆ อย่างเก็บรายละเอียด สุดท้ายเขาก็หยุดความสนใจไม่ได้จนกลายเป็นเผลอแอบมองอยู่บ่อยๆ
สายตาคู่นั้นดูอ่อนโยนราวกับคนละคนเมื่อเขามองผ่านกระจกทีเผลอ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรจึงทำให้ใบหน้าของเธออ่อนเยาว์ลงได้อย่างชัดเจน
- ผู้เขียน
