ความจริง

2155 คำ

“ชอบไหม...” พอเดินเข้ามา คำแรกที่เขาเอ่ยถามเธอคือชอบหรือเปล่า กับห้องใหม่ที่เขาจัดเอาไว้ให้ “คุณเป็นคนทำเหรอ” “อืม ก็ให้ป้าศรีช่วยบ้าง แต่ส่วนมากฉันเป็นคนทำ” ห้องนอนที่ถูกตกแต่งเต็มไปด้วยของใช้และของเล่นเด็กทำเอามุกรินทร์แทบไม่อยากเชื่อ หญิงสาวมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูก เธอเคยคิดว่าถ้ามีเงินมากพอจะจัดห้องน่ารักๆอย่างนี้ให้กับลูกของเธอ แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอเคยฝันมันกำลังอยู่ตรงหน้า “ฉันไม่รู้ว่าลูกของเราเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย เลยจัดเอาไว้แบบกลางๆน่ะ” “...............” “ยกโทษให้ฉันเถอะนะมุก...ฉันสัญญา ไม่สิ สาบานเลยว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก ให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะนะ” มุกรินทร์หันมามองคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าชีวิตของเธอ แต่ตอนนี้เขากลับกำลังขอร้องให้เธอให้โอกาสเขา “ฉันรู้ว่าเธอเสียใจมากกับสิ่งที่ฉันทำลงไป ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่ขอโอกาสให้ฉันสักครั้งเถอะนะ...” ไม่พูดเป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม