“หิว”
“เดี๋ยว...มุกไปทำอาหารเช้าให้...แต่ว่า เอ่อ...คุณสิงห์...ปล่อยมุกก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่ได้หิวข้าว”
“อ๊าย! คะ...คุณ...อื้ออออ”
เช้าวันต่อมา มุกรินทร์ที่พยายามจะลุกจากเตียงแทบทำอะไรไม่ได้เมื่อโดนแขนใหญ่กกกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบบอกว่าหิวออกมาจากปากของสิงหเรศเธอเลยพยายามลุกขึ้นอีกรอบ แต่กลับโดนตวัดทีเดียวกลับไปนอนราบพร้อมทั้งหน้าคมเริ่มซุกไซ้ตามร่างสาวอีกครั้ง
“อื้ออออ”
เสียงครางหวานดังขึ้นอย่างพึงพอใจ เมื่อปากร้อนกำลังดูดดึงสองปทุมถัน เธอสัมผัสได้ว่าหลังๆมานี้สิงหเรศแทบไม่รุนแรงแถมยังอ่อนโยนกว่าแต่ก่อน เขาไม่บังคับหรือตะคอกเหมือนกับแรกๆที่เธอมาอยู่ที่นี่จนมุกรินทร์อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเขากำลังรู้สึกกับเธอเปลี่ยนไป
จากนั้นสิงหเรศก็เฝ้าตักตวงอาหารเช้าอย่างตะกละตะกลาม เมื่อกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกอิ่มเอมเลยสักครั้ง จนกระทั่งหมดแรงแทบไปต่อไม่ไหวนั่นแหละเขาจึงยอมปล่อยให้มุ
