บทที่ 6 ลองมาพิสูจน์ไหม
1027 คำ
“อิงทัชคะ ดีใจจังเลยที่มาเจอคุณที่นี่” สาวสวยใบหน้าทรงเสน่ห์แถมยังแต่งตัวดูดีรีบเข้ามาทักทายชายหนุ่มอย่างสนิทสนมจนน่าหมั่นไส้ หญิงสาวจะมีความคิดหนึ่งแวปเข้ามาในหัว เธออยากจะแกล้งอะไรเขาสักหน่อย
“สวัสดีครับสา บังเอิญจริงๆ” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างมีมารยาท ไม่ได้มีท่าทีสนิทสนมใดๆเพียงแค่ทักทายเหมือนคนปกติทั่วไปเท่านั้น
“มาทานข้าวกับน้องสาวหรอคะ น่ารักจังค่ะ พี่ชื่อสาค่ะยินดีที่ได้รู้จัก” หญิงสาวคิดไปว่าคนข้างกายของชายหนุ่มเป็นน้องจึงรีบแนะนำตัวให้อีกฝ่ายได้รู้จักเสียงหวาน
“ไม่ใช่น้องสาวค่ะแต่ว่าเป็นแฟน ฟอ แอ นอ แฟนน่ะค่ะ พี่อิงทัชตักอาหารให้ขวัญได้แล้วนะคะ ขวัญหิวจะแย่แล้ว พี่น่ะมัวแต่คุย” หญิงสาวเอ่ยบอกคนตรงหน้าน้ำเสียงออดอ้อน ชายหนุ่มยอมรับเลยว่าตั้งตัวไม่ทันรู้สึกอึ้งแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมยังตักอาหารตามความต้องการของเธอเสียอีก
“อย่างนั้นหรอคะ เสียดายจัง ไม่คิดว่าคุณจะหันมากินเด็กแล้วนะคะ ทำใจหน่อยนะจ๊ะเพราะมีสาวๆอยากจะเข้ามาหาอิงทัชเขาอีกเยอะ ขอตัวค่ะ” ประโยคหลังหญิงสาวตอบกลับน้ำเสียงสะบัดรู้สึกหงุดหงิดที่เขามีคนรักแล้ว นั่นก็แปลว่าเธอหมดสิทธิ์ลุ้น
“จู่ๆก็มีแฟนทั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว” ชายหนุ่มบอกออกไปยิ้มๆ
“ทำเพื่อแฟนตัวจริงของพี่เลยนะคะ ไม่งั้นพี่คงโดนยัยปากแดงนั่นลากไปแล้ว”
“แฟน? แฟนใครครับพี่โสด”
“หึ เชื่อไม่ได้หรอกค่ะ”
“ลองมาพิสูจน์สิครับแล้วจะรู้ว่าเชื่อได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ทานอาหารเถอะค่ะ เดี๋ยวขวัญยังต้องกลับไปดูแลคุณป้าต่อ"
"ขอบคุณนะครับที่ขวัญห่วงใยแม่พี่เสมอ"
"ก็เพราะว่าท่านเป็นเหมือนแม่อีกคนของขวัญไงคะ ขวัญเต็มใจจะดูแลท่าน ขวัญตอบตกลงทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรเลยค่ะ" จบประโยคหญิงสาวก็ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ เป็นชายหนุ่มเสียอีกที่ยังไม่ยอมลงมือทานอาหาร เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่แสดงออกว่าหลงใหลผู้หญิงที่ชื่อว่าของขวัญเข้าแล้วเพราะผู้หญิงที่รักมารดาของเขาด้วยใจจริงนั้นหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร
"ทานสิคะ ทำไมไม่ทานล่ะ"
"ทานครับทาน พี่จะทานแล้ว เอานี่ไหมพี่ตักให้" ชายหนุ่มตักอาหารจานที่อยู่ห่างจากหญิงสาวให้
"ขอบคุณค่ะ" หลังมื้ออาหารหญิงสาวขอให้เขาพาเธอไปที่บ้านของเธอก่อนเพราะเธอมีของสำคัญที่เธอต้องการ
"คุณหนูของขวัญ" แม่นมของหญิงสาวดีอกดีใจยกใหญ่ที่คุณหนูกลับมาบ้าน
"คิดถึงจังเลยค่ะ พอดีขวัญแวะมาเอาของน่ะค่ะ" หญิงสาวโผเข้าไปกอดคนตรงหน้าอย่างสนิทสนม ไม่มีความถือตัวใดๆ
"ป้าก็คิดถึงคุณหนูค่ะ อะ เอ่อ..."
"นี่พี่อิงทัชลูกคุณป้าดาราวรรณค่ะ" หญิงสาวแนะนำชายหนุ่มให้แม่นมรู้จัก
"สวัสดีครับ ผมอิงทัชครับ"
"พ่อคุณหล่อเหลือเกิน ฝากดูแลคุณหนูของป้าบ้างนะคะ"
"ให้เขามาดูแลขวัญได้ยังไงละคะในเมื่อหน้าที่ขวัญคือไปดูแลคุณป้า"
"โธ่ คุณหนูของป้า คนอยู่บ้านเดียวกันก็ต้องดูแลเป็นหูเป็นตาให้กันจริงไปคะคุณอิงทัช" คนผ่านประสบการณ์มามากหันไปพูดคุยกับชายหนุ่มเสียงอ่อน
"จริงครับ"
"รอขวัญสักครู่นะคะ"
"ครับ"
"เอาเครื่องดื่มเย็นๆมาให้คุณอิงทัชหน่อยเร็ว" แม่นมหันไปสั่งสาวใช้เสียงดัง ชายหนุ่มได้โอกาสสำรวจภายในห้องนั่งเล่น เขาสามารถมองเห็นภาพถ่ายบานใหญ่ของหญิงสาวและบิดามารดา ในภาพเธอน่าจะอายุช่วงมัธยม
หญิงสาวได้หน้าตาสะสวยมาจากผู้เป็นแม่นี่เอง ทั้งสามคนดูรักใคร่กันมาก ไม่ได้มีแค่ภาพนั้นภาพเดียวแค่มีภาพของหญิงสาวช่วงวัยต่างๆอยู่เต็มไปหมด ตอนเด็กๆหญิงสาวหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตา เธอคงจะถูกเลี้ยงมาดั่งไข่ในหิน
"อะ แฮ่ม! รอนานไหมคะ" ชายหนุ่มสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่เธอมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เขาค่อยๆวางรูปของเธอลงช้าๆ
"ไม่นานครับ ได้ของที่ต้องการแล้วใช่ไหมครับ"
"ได้ครบแล้วค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ"
"ครับ"
อีกด้านหนึ่งยาหยีกำลังสงสัยความเปลี่ยนแปลงไปของร่างกายตนเอง เธอกำลังสงสัยว่าทำไมประจำเดือนของเธอถึงยังไม่มาสักทีทั้งๆที่เลยกำหนดมาสามวันแล้วในใจแอบเป็นกังวลแตาก็พยายามบอกกับตัวเองว่าเธอคงจะเครียดกับสิ่งต่างๆรอบตัวมากเกินไปจนมันส่งผล
"แล้วถ้าเกิดว่าเป็นอย่างที่เราคิดจะทำยังไงดี" หญิงสาวยกมือบางขึ้นรูปหน้าท้องของตนเองอัตโนมัติ เธอจะหาทางออกเรื่องดีอย่างไงดีนะ
"ว่าไงจ๊ะคุณเพื่อน"
"วันเสาร์นี้พอจะมีเวลาว่างบ้างไหมขวัญ ฉันอยากจะปรึกษาอะไรแกหน่อย" น้ำเสียงเป็นกังวลของเพื่อนทำให้เธอไม่ลังเลที่จะหันไปขออนุญาตจากคนข้างกาย
"วันเสาร์ขวัญขอไปหาเพื่อนนะคะ" การที่เธอหันมาขออนุญาตเขาก่อนทำให้เขารู้สึกดีเป็นบ้าเลย
"ได้สิครับ ผมจะดูแลคุณแม่เอง"
"ฉันว่างแล้วยาหยี แกจะให้ไปเจอที่ไหนก็ส่งโลเคชั่นมาให้หน่อยแล้วกัน หรือจะให้ไปหาที่ห้องแกดีไหม"
"อืม มาหาที่ห้องจะสะดวกกว่า"
"โอเคจ้ะตามนั้นนะ อย่าลืมว่าแกยังมีฉันเสมอไม่ว่าแกจะเจอปัญหาอะไรฉันก็พร้อมช่วย"
"ขอบคุณมากๆเลยนะขวัญ"
"ต้องขอบคุณอะไรล่ะคิดมากไปแล้วจ้ะ"
- ผู้เขียน
