CHAPTER 1 เทรย์
1230 คำ
บรึ้น! บรึ้น!! บรึ้นนนนนนน!!!!
เสียงเครื่องยนต์จากยานพาหนะสี่ล้อดังกระหึ่ม ก่อนที่รถยนต์สมรรถนะสูงไร้ขีดจำกัดกว่าสามสิบเก้าคันจะพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วราวกับสายลมที่กรรโชกพัดผ่านมาวูบเดียวแล้วหายวับไป ขับเคี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
รถสีน้ำเงินรูปลักษณ์โฉบเฉี่ยว อันเป็นสีประจำทีม Travis Racing ผู้ขับขี่คือ เทรย์ เทรย์เวอร์ นักแข่งรถลูกครึ่งไทยอเมริกันวัยยี่สิบห้าปี ผู้มีความมุ่งมั่น หลงใหลในความเร็ว มีความกระหายชัยชนะ เจ้าของตำแหน่งแชมป์โลกสี่สมัย สร้างผลงานระดับ Masterpiece ณ วินาทีนี้เป็นการยากที่จะหาคนมาเทียบชั้น ด้วยฝีมือการขับขี่ทำให้รถของเขาพุ่งนำเป็นอันดับหนึ่ง ไม่มีรถคันไหนสามารถแซงรถของเขาไปได้สักคัน
“เทรย์!! เทรย์เวอร์!! เทรย์!! เทรย์เวอร์!! เทรย์เวอร์!! เทรย์เวอร์!!” ผู้ชมบนอัฒจันทร์ส่งเสียงเรียกนักแข่งในดวงใจดังกึกก้องไปทั้งสนาม เมื่อผลการแข่งขันเป็นไปตามคาด เทรย์คือผู้กุมชัยชนะในสนามนี้ เขานำพารถพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงผ่านธงตาหมากรุกที่โบกสะบัดพลิ้วไหวไปอย่างสวยงาม ด้วยฝีมือการขับขี่ที่เก่งกาจ และไหวพริบที่ดีในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าชนิดหาตัวจับยาก และการทำงานเป็นทีมของทีมเซอร์วิสซึ่งนำทีมโดย โซน แดนเทพ
เทรย์ขับรถเข้ามาจอดยังด้านหน้าของ Pit Stop ของทีม ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วถอดหมวกกันน็อคออกช้าๆ ตามด้วยผ้าคลุมใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่ง นัยน์ตาสีฟ้าที่มีเสน่ห์ ชวนเคลิบเคลิ้มเป็นประกายระยิบระยับ ผมสีทองอ่อน ละลายหัวใจสาวๆ มานักต่อนัก ก่อนจะมีทีมงานมารับหมวกกันน็อคของเขาไป
“WIN!! WIN!! WIN!!” ทีมงานกรูเข้าใส่เทรย์ แล้วจับยกโยนเขาตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ส่งเสียงดังกึกก้องด้วยความดีใจ และหลังจากที่ทุกคนโยนเขาขึ้นลงอยู่แบบนั้นอย่างสมใจแล้ว เมื่อถูกปล่อยลงกับพื้นทุกคนก็เข้ามากอดเป็นก้อนกลม ความรู้สึกทีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ความรู้สึกที่เขาไม่เคยนึกเบื่อ
“วันนี้มึงทำได้ดีมาก ดีกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา กูภูมิใจในตัวมึงมากนะเทรย์ มึงด้วยนะโซน วันนี้มึงกับทีมก็ทำได้ดีมาก มึงด้วยเรน ขอบคุณทุกคนที่ทำเพื่อทีม” ธาม ธีธัช สามีของบัว เอมมาลิน นักแข่งรถจักรยานยนต์ระดับแชมป์โลก เจ้าของสนามแข่งรถ Travis International Circuit ที่เทรย์สังกัดอยู่ในขณะนี้ เข้ามาสวมกอด ชื่นชมในตัวนักแข่งคนนี้ และขอบคุณทุกคนในทีมที่ให้ความร่วมมือ เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จนคว้าชัยชนะมาครองได้สำเร็จ
“เก่งมากเทรย์ ซ้อมีรางวัลให้” บัวยกนิ้วโป้งชมเชยความยอดเยี่ยมของเทรย์
“ผมขอเรดควีนวันนี้ได้ไหมซ้อ” เทรย์มองสาวสวยเรดควีนประจำตัวของเขาในวันนี้ราวกับเป็นเหยื่ออันโอชะของเขา
“ให้มันน้อยๆ หน่อย มึงจะฟันเรดควีนของทีมทุกคนไม่ได้” โซนว่า
“เฮียก็เว่อ ทั้งทีมที่ไหน ใครจะเหมือนเฮีย ยังใช้การได้อยู่ไหมก็ไม่รู้” เทรย์ปรายตาจ้องไปยังส่วนความเป็นชายของโซน เขาไม่เคยเห็นพี่ชายคนนี้พาผู้หญิงขึ้นเตียง ขนาดเขาหาสาวสวยระดับดาวมหาวิทยาลัยให้ยังไม่เอา
“ใครจะใช้ได้สิ้นเปลืองเหมือนมึง” ทุกคนมองการโต้เถียงระหว่างโซนกับเทรย์อย่างเป็นเรื่องชินตา
“มีของดีก็ต้องใช้ให้คุ้มดิเฮีย”
“ระวังเอดส์จะถามหา”
“ไม่มีทาง ผมป้องกันเป็นอย่างดี”
“กูเบื่อจะพูดกับมึงละ วันนี้มึงทำได้ดีมาก”
“นึกว่าเฮียจะไม่ชมผมละ”
“มึงเก่งกูก็ต้องชมดิ กูภูมิใจในตัวมึงมากนะเทรย์” โซนสวมกอดเทรย์อย่างภูมิใจ
“กูก็ภูมิใจในตัวมึงนะเทรย์ สุดยอดเลยวะ มึงด้วยโซน สุดยอดมาก” เรนเข้ามาสวมกอดแสดงความยินดี ชมเชยในความเก่งกาจของเทรย์ และเพื่อนรัก
“ก็พวกเราเป็นทีมเดียวกันนี่หว่า จริงไหมไอ้เทรย์” โซนว่า พร้อมกับกอดคอเทรย์ไว้
“จริงดิ สำหรับผม เฮียโซนเป็นหัวหน้าทีมเซอร์วิสที่เจ๋งที่สุด ถึงฝีมือการขับขี่ของผมจะดีขนาดไหน ก็ไม่มีทางคว้าชัยชนะมาได้หรอก ถ้าไม่มีทีมเซอร์วิสที่ดีแบบนี้ ขอบคุณนะเฮีย ขอบคุณนะเฮียธาม ขอบคุณนะเฮียเรน ซ้อบัวคนสวยด้วยนะครับ ขอบคุณมาก ขอบคุณทุกคนมากนะครับที่ทำให้ผมมีวันนี้” เทรย์ก้มหัวให้กับทุกคนเป็นการขอบคุณ โดยเฉพาะโซน ธาม และเรน ที่รักและเคารพเหมือนพี่ชาย รวมถึงบัวที่ยกให้เป็นพี่สาวไปอีกคน และทั้งสี่คนก็เห็นเทรย์เป็นน้องชายเช่นเดียวกัน แม้จะเป็นน้องชายจอมกวนประสาท เกเร โดดซ้อมอยู่บ่อยๆ ทุกคนก็รักเทรย์เหมือนคนในครอบครัว
เทรย์ก้าวขึ้นไปอยู่บนโพเดียมหมายเลขหนึ่งที่สูงที่สุด รอยยิ้มทรงเสน่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติทันทีที่เสียงปรบมือดังขึ้น ขวดแชมเปญถูกเขย่าด้วยฝีมือของผู้กุมชัยชนะ น้ำแอลกอฮอล์สีขาวพุ่งออกมาจากปากขวด แล้วกระจายเป็นละอองเล็กๆ เป็นการฉลองชัยชนะ นักข่าว ช่างภาพ กรูกันเข้ามาสัมภาษณ์ และถ่ายภาพของผู้ชนะในการแข่งขันครั้งนี้
“ไอ้เทรย์มันหายไปไหนของมันวะ” โซนมองหาเทรย์ ยังเห็นให้สัมภาษณ์นักข่าวอยู่เลย หันไปตรวจเช็ครถแป๊บเดียว เงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เห็นแล้ว
“อย่างมันจะไปไหนได้” เรนว่า บุ้ยหน้าไปทางห้องเก็บตัวนักแข่ง ห้องที่นักแข่งจะเข้าไปทำสมาธิก่อนลงแข่ง
“แม่งเอ้ย ห้องเก็บตัวนักแข่งนะเว้ย ไม่ใช่โรงแรมม่านรูด จะไปฉลองแชมป์ไหมห๊ะไอ้เทรย์” โซนแกล้งตะโกนว่าให้คนในห้องได้ยิน แต่คนในห้องก็หาใส่ใจไม่ ด้วยกำลังถูกความเสียวซ่านครอบงำ เสียงร้องครวญครางประสานเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะหนักหน่วง ยิ่งทำให้ไม่ได้ยินเสียงใดอื่น
“เดี๋ยวมันก็ตามไปเหมือนทุกที ไปเหอะ”
“แล้วมึงไม่ไปรับนีราไปฉลองด้วยกันเหรอวะ”
“นีรากลับเชียงราย”
“อ้าวเหรอ เออใช่มหาลัยปิดแล้วนี่หวา อีกไม่นานน้องอลินของกูก็จะได้มาอยู่ใกล้ๆ แล้ว” หกปีที่รอคอยของโซนกำลังจะสิ้นสุดลง เมื่ออลิน อลินดา ผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบกำลังจะมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นี่
“จริงจังเหมือนกันนะมึง”
“มึงกับกูก็ไม่ต่างกันหรอก ลองได้รักแล้ว ก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ กลับห้องอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัวจะแย่” โซนกับเรนเดินไปยังที่รถซุปเปอร์คาร์ของตน และกลับคอนโดมิเนียม อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมไปงานเลี้ยงฉลองชัยชนะของค่ำคืนนี้
- ผู้เขียน
