“แม่จะรอนะจ๊ะ” ประโยคทิ้งท้ายของมารดานั้นทำให้กันยาวางโทรศัพท์บ้านลงบนแป้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง
กิรณานั้นทำกับเมษเอาไว้อย่างเจ็บแสบ พอพี่สาวของเธอลำบาก ก็ยังจะมารบกวนให้เมษรับคนที่ทิ้งเขาไปมาอยู่ร่วมชายคาบ้านกันอีก เมษจะคิดยังไง จะทำใจได้เหรอ เธอเป็นคนที่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเสมอ จึงไม่เคยคิดที่จะทำอะไรให้คนอื่นต้องลำบากใจหรือเดือดเนื้อร้อนใจเด็ดขาด
ในเย็นวันนั้น กันยานั่งรับประทานอาหารกับสามีเงียบๆ เธอไม่กล้าเอ่ยปากกับเมษ มองหน้าเขาแล้วหลบสายตา จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าอยู่แบบนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมษเอ่ยถามภรรยาสาว อยู่ร่วมกันมาหลายเดือนเขาจึงพอจะรู้จักนิสัยของกันยา เธอค่อนข้างขี้เกรงใจ หากไม่จำเป็นจะไม่เอ่ยปากหรือรบกวนเขาเลย เป็นเขาเองที่อยากช่วยเหลือเธอในทุกๆ เรื่อง
เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้อยากทำแบบนี้ อาจเพราะเธอไม่เรียกร้อง เขาเลยอยากจะให้ และเขาก็ยอมรับลึกๆ ว่าเธ
