ชายหนุ่มคุกเข่าลงใกล้ๆ แล้วปลอบเท่าที่จะทำได้
“เดี๋ยวดอกเตอร์หายโกรธ เขาก็กลับมาเองนะครับ คุณน้อยขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”
ดาราตรีหันหน้ากลับมาช้าๆ ปลดปล่อยน้ำตาออกมาให้ชายหนุ่มได้เห็น ความอ่อนแอที่มีทลายลงมาอย่างไม่สามารถเก็บซ่อนและทำเป็นเข้มแข็งได้อีกแล้ว
“แล้วเมื่อไรล่ะคะที่เขาจะหายโกรธน้อยซะที น้อย... น้อยทนไม่ไหวอีกแล้วนะพี่เสือ”
ฆนินทร์มองเจ้าหล่อนด้วยความสงสารเห็นใจอย่างที่สุด เขาอยากช่วยให้ได้มากกว่านี้แต่ก็จนใจ
“พาน้อยไปหาเขาทีได้มั้ยคะ” หล่อนเห็นสีหน้าลำบากใจของฆนินทร์ “นะคะ พี่เสือต้องรู้ว่าเจ้านายตัวเองอยู่ที่ไหน อย่าปิดบังน้อยอีกเลย นะ... น้อยรู้แล้วว่าเขาอาจไม่ได้อยู่คนเดียว”
“คุณน้อย...”
“น้อยรับได้ค่ะ พยายามนั่งทำใจและทบทวนมาทั้งวันจนในที่สุดก็ตัดสินใจได้สักที...” หล่อนเกาะแขนฆนินทร์เพื่ออ้อนวอน อยากทำทุกอย่างให้จบสิ้นและเรียบร้อยในเร็ววันดีกว่าปล่อยให้เจ็บแบบคาราคาซังอยู่อ
