“ไม่ใช่เหลือแบบนั้นค่ะ หมายถึงอาหารที่ยังมีอยู่ ยังไม่หมด” ดาราตรีรีบแก้
“ผมขอผัดผักแบบคุณน้อยแล้วก็กุนเชียงทอดนะครับ” เลขาหนุ่มที่ตามเจ้านายติดทะลุขึ้นกลางปล้อง เลยได้รับสายตาคาดโทษจากเจ้านายส่งตรงมาถึงตัว
ดาราตรีส่งยิ้มให้เพื่อบอกว่าได้เลยสบายมาก
“ขอบคุณนะครับ ขอบังอาจใช้เมียเจ้านายหน่อย ผมอาย” ฆนินทร์กินเผ็ดมากไม่ค่อยได้ โชคดีที่ที่นี่มีของที่รสไม่จัดมาก และที่สำคัญเขาค่อนข้างเขินอายเมื่อต้องเดินไปตักข้าวเอง เพราะยังไงซะสำหรับกองถ่ายนี้ เขาก็ยังถือว่าเป็นคนนอก
“แล้วคุณล่ะคะ คิดได้หรือยังว่าจะเอาอะไร”
“ไม่เอา ไม่กิน”
“ค่ะ”
หญิงสาวรับคำแค่นั้นก็เดินออกจากเก้าอี้นั่งไปตักข้าวมาให้ฆนินทร์ ส่งให้เขาพร้อมน้ำใบเตยใส่น้ำแข็งในแก้วพลาสติก จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดการของในจานตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย ลอบสังเกตสามีอยู่เป็นระยะว่าเขาก็แอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกๆ แต่ก็ยังท่ามาก เรื่องมากไม่เข้าเ
