ทางด้านคาริสา เธอขับรถไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เมื่อเห็นรถคันไหนก็ระแวงว่าจะเป็นคนของสตีฟไปหมด จนกระทั่งมาหยุดที่ถนนเปลี่ยวนอกเมืองเมื่อน้ำมันหมด
“แคเรียล คุณเป็นยังไงบ้าง”
เธอหันมาถามแคเรียลเมื่อตอนนี้เขาอาการไม่ค่อยดีเพราะเสียเลือดมากจนไข้ขึ้น
“ปวดหัว...อื้อ ปวดแผล...”
คาริสามองซ้ายมองขวาเพื่อหาความช่วยเหลือ แต่กับไร้วี่แววเมื่อมันนอกเมืองจนเกินไป
“มีโทรศัพท์ไหม?”
“ไม่...”
และเธอก็ลงจากรถเพื่อค้นหาของที่อาจจะช่วยแคเรียลได้ จนไปเจอกล่องปฐมพยาบาลกล่องเล็ก คาริสารีบเอามันมาทำแผลให้กับเขาเป็นการชั่วคราวก่อน ซึ่งพอเธอตัดเสื้อตรงที่มีแผลถูกยิงออก กลับพบว่ามันฉกรรจ์กว่าที่เห็นแถมกระสุนน่าจะทะลุอีก เขาทนมาได้ยังไงกัน
“นี่ยาแก้ปวด คงช่วยได้ไม่เท่าไหร่ อดทนก่อนนะฉันจะหาคนมาช่วย”
พอทำแผลให้เขาเสร็จ คาริสาก็เดินออกไปยืนชะเง้อบนถนนและภาวนาให้มีรถผ่านมา ซึ่งไม่นานก็มีรถบรรทุกเล็กๆผ่านมาจริงๆ
