ลืมข้าเสีย
707 คำ
บทที่ 2
“หากโลกามิปรากฏร่างหญิงชาย
นภากว้างอ้างว้างไซร้ไร้แสงสี
ไร้ตะวันจันทร์จรัสรัชนี
นรกสวรรค์ปฐพีเปลี่ยวร้างพลัน”
แสงนวลสีเงินยวงของดวงจันทร์ แผ่รัศมีเจิดจรัสงามตา กลบเกลื่อนประกายแพรวพราวของดวงดาวน้อยใหญ่ บนผืนนภาในยามค่ำคืนเลือนลางจางหายไปเกือบหมดสิ้น
หากผู้คนมากมายก็เฝ้านับแรมนับวัน รอคอยการหวนคืนของจันทร์ดาราอันสูงส่ง เหมือนมิใยดีต่อแสงระยิบระยับของดาวเคราะห์อีกนับหมื่นล้าน
ราชินีแห่งราตรีกาลได้รับเกียรติจากทุกสรรพชีวิต แม้กระทั่งเหล่าสัตว์หน้าขนและนักล่าแห่งป่าไพร ยังดั้นด้นปีนป่ายขึ้นไปยังขอบผาสูงชันเสียดเวหา เพื่อส่งเสียงแซ่ซ้องสรรค์เสริญการมาเยือนของดวงจันทราด้วยความซื่อสัตย์ภักดี
“ดวงจันทร์ที่ว่างามนักหนา ยังดับแสงเมื่อดวงตะวันหวนคืนสู่ท้องฟ้า แต่ดูเจ้าสิ... แอนนาอีส เจ้างดงามเฉิดฉายไม่ว่าอยู่ที่แห่งหนใด แม้แต่กลิ่นกายของเจ้าก็หอมหวานกว่าดอกไม้ทุกชนิดที่ข้าเคยพบพาน”
ฮาเดรียนเดินเข้าไปใกล้ร่างอรชร เขาฉวยข้อมือของนางขึ้นมาและก้มลงจุมพิตบนหลังฝ่ามือขาวนุ่มนวลเนียน
แอนนาอีสชักมือกลับคืน นางหลบสายตาของชายหนุ่ม พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ ใบหน้างามเศร้าโศก
หากเป็นเมื่อก่อน นางจะต้องกล่าวตอบโต้ฮาเดรียนด้วยคำหวานที่ทำให้หัวใจของเขาแทบคลั่ง ยามปลอดสายตาผู้คนเช่นนี้ ทั้งคู่จะหยอกล้อและพลอดรักกันอย่างหวานชื่น ตามประสาหนุ่มสาวที่มีหัวใจตรงกัน
“เจ้าโกรธที่ข้ากลับมาช้าหรือ” ฮาเดรียนคาดเดา
แอนนาอีสไม่ยอมเอื้อนเอ่ยวาจา ยามนางเงียบขรึมซึมเศร้า แม้กระทั่งสายลมยังหยุดนิ่ง ต้นไม้ใบหญ้าในสวนล้วนแข็งทื่อไร้ชีวิตชีวา ราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน
“ท่านเสนาบดีฮาเดส บิดาของเจ้าสัญญาว่าจะยกเจ้าให้กับข้า หากกองทัพของข้ารบชนะชาวอันดอร์ร่า และข้าก็ทำสำเร็จแล้ว เจ้าไม่ดีใจหรือ ?”
แอนนาอีสโผเข้าไปซบอกของชายคนรัก
“ฮาเดรียน ข้ารักท่านสุดหัวใจและอยากเป็นของท่านเพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่ว่า...”
นางร่ำไห้ น้ำตาไหลออกมาเปียกซึมเนื้อผ้า ความชื้นทะลุไปถึงผิวเรียบตึงของชายหนุ่ม
“เกิดอะไรขึ้น” ฮาเดรียนเอ่ยถาม น้ำเสียงวิตกกังวล
ฮาเดรียนเป็นทายาทขุนนางตระกูลใหญ่ แม้ตัวของชายหนุ่มจะไม่ได้อยู่ในวาร์ดิกัน แต่ผู้คนเบื้องหลังก็ส่งข่าวคราวให้เขารับทราบอยู่เสมอ
ฮาเดรียนรู้ดีว่าหญิงคนรักได้รับเลือกให้เป็นเทพีแห่งไฟนิรันดร์ ผู้พิทักษ์แสงสว่างแห่งคบเพลิงนำทาง ประเพณีบัดพลีกายบูชาเทพเจ้าประจำปี คืออารยะจารีตที่ชาววาร์ดิกันยึดถือปฏิบัติตามกันมาหลายชั่วอายุคน
ทว่าเทพีแห่งไฟนิรันดร์คือตัวแทนแห่งการเกิดใหม่อันรุ่งโรจน์ เมื่อนักบวชหญิงพรหมจรรย์มีอายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ นางจะถูกปลดระวางให้เป็นร่างมนุษย์ของเทพธิดากามาในปีถัดไป แต่ถ้าหากนางถูกบุพพการียกให้แก่บุรุษผู้มีเกียรติ นางก็จะพ้นจากสภาพนักบวชหญิง
“ข้าถูกแม่ทัพอาเธอร์ข่มขืนใจ” นางสะอื้นไห้ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ข้าเสียตัวให้อาเธอร์แล้ว ตอนนี้ข้ากลายเป็นหญิงมีราคี ข้าไม่คู่ควรกับบุรุษผู้มีเกียรติ ขอให้ท่านมองหากุลสตรีที่เพียบพร้อมเหมาะสมกัน และจงลืมข้าไปเสียเถิด”
“ไม่... ในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้ข้าหมดรักเจ้าได้”
ฮาเดรียนกล่าวตอบด้วยเสียงแหบพร่า เขากอดร่างบางแนบอก พลางก้มลงจุมพิตหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน
“แต่อาเธอร์เป็นญาติผู้พี่ของท่าน”
“ข้าไม่ขอนับญาติกับไอ้คนชั่วที่รังแกผู้หญิงที่ข้ารัก อาเธอร์ดูหมิ่นเจ้าและทำลายจารีตประเพณีอันดีงามของชาววาร์ดิกัน เขาจะต้องถูกทวยเทพพิพากษา”
- ผู้เขียน
