“แม่หนู เดี๋ยวพ่อหนุ่มของตายก่อนสักหรอก ดูสภาพสิดูไม่ได้เลย” หญิงชราผู้ขึ้น เธออดสงสารชายหนุ่มไม่น้อยที่ต้องมาทำงานหนักแบบนี้
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแม่ใหญ่ แค่นี้ยังไม่หนักหนาอะไร หนูอยากให้เขาได้สำนึกบ้างคะว่าหนูไม่ใช่ของเล่นที่เขาจะทำอะไรก็ตามอำเภอใจ หนูมีชีวิตมีจิตใจเหมือนกัน อีกอย่างหนูอยากให้เขาได้รู้ว่าทุกอย่างไม่ได้หามาได้ง่าย ๆ เหมือนอาหารหรู ๆ ที่เขากิน” ร่างบางพูดขึ้น ดวงตากลมโตมองคนรักที่กำลังตักน้ำไปรดแปลงผักอย่างยากลำบาก ถ้าแค่นี้เขาทำไม่ได้ แล้วปัญหาที่เข้ามาในภายหน้าเขาจะจัดการยังไง
“แฮ่ก ๆ เหนื่อยโว้ย!! ใครจะไปคิดว่างานแบบนี้จะเหนื่อยกว่าไปสู้รบกับมาเฟียฝ่ายตรงข้าม” ร่างหนาพูดอย่างอ่อนแรงก่อนที่ทิ้งตัวลงนอนที่ใต้ต้นไม้ใหญ่แสงแดดอ่อนของพระอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลมพัดอ่อนทำให้แปลงผักขนาดย่อมที่เพิ่งผ่านการรดน้ำไปไม่นานเหมือนเป็นการเต้นระบำอำลาพระอาทิตย์
“แค่นี้ก็บ่นแล้วเหรอค่ะค
