EP : 2
946 คำ
(เดี๋ยวไปรับ)
“มารับทำไม ไม่ไปหาแฟนนายรึไง”
(ไม่ไป รออยู่ที่คณะอย่ากลับก่อนเด็ดขาด)
“เพื่อ? ไปหาแฟนนายโน่นไป”
(ไม่ไปไงบอกไปแล้ว ไม่อยากไปหาใคร...อยากเอากับเธอมากกว่า)
“...” ไอ้เหี้ย
(ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา)
“ไม่ต้องมา ฉันไม่อยากเอากับนาย”
(หึ ๆๆ ปากแข็งให้ได้ตลอด ระวังจะได้ครางบนรถก็แล้วกัน)
ติ๊ด!
บางทีก็รู้สึกอยากอยู่ใกล้แต่หลายเวลาก็อยากให้ไอ้บ้าเทมป์มันตาย ๆ ไปหรือไม่ก็ให้มันไปอยู่กับเมียมันถาวรซะ
แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฉันยังต้องพึ่งอะไรหลาย ๆ อย่างจากไอ้ผู้ชายสารเลวอย่างเขา!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...คุณป้า
“...” เฮ้อ!
ติ๊ด!
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
(หนูวีว่างคุยรึเปล่า)
“ว่างค่ะ คุณป้ามีอะไรเหรอคะ”
(ป้าจะคุยเรื่องไอ้เทมป์หน่อย)
“ค่ะ” นึกไว้แล้วล่ะว่าคุณป้าต้องโทรมาถามเรื่องเขา ท่านไม่เคยโทรมาเรื่องอื่นหรอกนอกจากถามเรื่องลูกชายตัวดีของท่าน
(หนูรู้รึเปล่าว่าช่วงนี้มันติดผู้หญิงคนไหน)
“วีไม่ทราบค่ะ วีไม่ค่อยได้เจอเขา” ขอโทษนะคะคุณป้า แต่วีบอกไม่ได้จริง ๆ
(มันไม่สนใจน้องเลยตอนอยากได้เขาก็จะเป็นจะตายแล้วดูตอนนี้สิทิ้ง ๆ ข้าง ๆ เมื่อกี้ก็โทรมาร้องไห้กับป้าบอกว่าไอ้เทมป์อยู่ ๆ ก็ไม่ไปหาทั้งที่นัดน้องไว้แล้ว)
“เหรอคะ วีก็ไม่ทราบเลยค่ะคุณป้า แต่ก็ไม่ได้ยินข่าวว่ามีใครนะคะ”
(เฮ้อ! ปวดหัวกับมัน สงสารหนูซอนด้วย ไม่รู้จะทำยังไงมันเริ่มออกนอกลู่นอกทางมากเกินไปแล้ว เดี๋ยวป้าจะจับมันแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบซะเลยนี่)
“...ค่ะ”
(โอเคถ้างั้นป้าไม่กวนหนูแล้ว แต่ป้าก็ฝากดูด้วยแล้วกันไหน ๆ ก็เรียนที่เดียวกัน ถ้ารู้ว่ามันมีผู้หญิงที่ไหนรีบบอกป้าเลยนะหนูวีป้าจะได้ไปจัดการมัน)
“ค่ะคุณป้า”
(จ้ะ ขอบใจล่วงหน้านะ)
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป้า”
ติ๊ด!
“...”
“ไงแก แม่ผัวโทรมาถามเหรอว่าลูกชายซ่อนผู้หญิงไว้รึเปล่า”
“...อื้ม โทรมาถามจริง แต่ไม่ใช่แม่ผัวอย่าเรียกแบบนี้อีกนะพิ้งค์” ไม่รู้จะโกหกไปเพื่ออะไรในเมื่อเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ทุกครั้งที่ซอนย่าโทรไปฟ้องเรื่องเขาคุณป้าจะโทรมาถามจากฉันตลอดทั้งที่ฉันไม่เคยให้คำตอบอะไรได้เลยสักครั้งโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง
“เฮ้อ! สงสารแกว่ะวี”
“ช่างมันเถอะ ทำงานดีกว่าอยากกลับแล้ว” ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำงานให้เสร็จเพราะพรุ่งนี้ต้องส่งอาจารย์ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีอารมณ์ทำเท่าไหร่ก็ตาม
-เวลาต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...เทมป์
ติ๊ด!
“อืม”
(ถึงแล้วรออยู่ที่ตึกจอด)
“รอก่อนยังทำงานไม่เสร็จ”
(เร็ว ๆ)
“อย่าเร่ง”
(โอเค บ่ายสามห้าสิบนาทีต้องมาถึงรถ มาไม่ทันนาทีละน้ำ)
“ไปซื้อกินเถอะเทมป์”
ติ๊ด!
ฟุบ!
วางสายแล้วก็แทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง ไม่อยากเจอแต่ก็เลี่ยงไม่ได้สุดท้ายก็ต้องเจออยู่ดี
พิงค์มองหน้าฉันนิดหน่อย คงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อาจจะเพราะวันนี้พูดเรื่องเขามาเยอะแล้วและต่อให้พูดยังไงฉันก็ต้องไปหาเขาอยู่ดีก็ได้มั้ง
“พรุ่งนี้เจอกันนะพิ้งค์”
“อืม หวังว่าพรุ่งนี้แกจะไม่ตื่นสาย”
“อื้ม คงไม่ตื่นสายหรอก” ในเมื่อไอ้นั่นมันมาตั้งแต่หัววันขนาดนี้ แต่ก็ไม่แน่หรอก บางครั้งตั้งแต่หัวค่ำจนค่อนไปตีหนึ่งถึงปล่อยให้นอนก็มี
ฉันต้องเดินจากคณะไปที่ตึกจอดรถด้วยระยะทางที่โคตรไกลแต่จะให้ทำยังไงได้ ไปถึงก็เห็นรถของเขาจอดสตาร์ทเครื่องอยู่เลยเปิดประตูขึ้นรถไปด้วยความรู้สึกที่โคตรไม่เต็มใจ
“เลทไปห้านาที”
“หุบปากเถอะ แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่”
“เหนื่อยห่าอะไรนอนยกขาเฉย ๆ”
“เทมป์! ฉันหมายถึงเดินมา แค่รีบเดินมาก็เหนื่อยจะแย่แล้วอย่ามาพูดจากวนประสาทได้ไหม”
“หึ ๆๆ เหรอ ก็นึกว่ายกขาจนเหนื่อย แต่ก็คงเหนื่อยเพราะยกทีละเป็นชั่วโมง”
“...แม่นายโทรหาฉัน” ฉันข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองสนใจคำพูดเขามากแล้วก็พูดเรื่องที่ควรพูดออกไป
“แล้วไง”
“โทรมาถามว่านายติดใครอยู่รึเปล่า”
“อืม ทำไมไม่บอกล่ะว่าฉันติดนมเธออยู่”
“เลิกพูดไร้สาระสักทีได้ไหม ฉันกำลังพูดเรื่องที่เป็นการเป็นงานอยู่นะ” อยากตบหน้าไอ้ผู้ชายคนนี้แรง ๆ สักที เมื่อไหร่จะเลิกพูดจาอุบาทว์ก็ไม่รู้
“ไร้สาระตรงไหนวะ ก็ฉันติดนม ติด...อะไรของเธออยู่ทุกคืน~”
“ไอ้สารเลว” ฉันไม่ได้ตะคอกแค่ด่าออกไปด้วยเสียงที่เบาแต่เต็มไปด้วยความเกลียด
หมับ!
“เทมป์! ปล่อย!” เขาเอามือมาจับตรงนั้นของฉันทันทีที่ฉันด่าเขาจบฉันเลยตะคอกใส่จนดังลั่นรถ
“ปล่อยไหน? ปล่อยในดีไหมหรือปล่อยในปากดี แต่ฉันว่าปากดีขนาดนี้ปล่อยในปากสักน้ำก็แล้วกัน”
“อื้อ! ไอ้เทมป์! ปล่อยนะ! อื้อ!!!”
- ผู้เขียน
