ลมหายใจถี่รัวของฐานิตาเต็มไปด้วยความกดดัน หัวใจเต้นแรงเสียจนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนรู้สึกแสบชา ความโกรธที่กัดกินอยู่ภายในยากจะระงับ
“นี่คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ?” ฐานิตาถาม เสียงของเธอพยายามข่มความรู้สึกให้มั่นคงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความโกรธยังคงปะทุอยู่
แต่ติณณภพเพียงยิ้มบาง ๆ ดวงตาคมกล้าที่เต็มไปด้วยแววตาชื่นชมผสมเจ้าเล่ห์จับจ้องไปยังเธอ ไม่ว่าจะโกรธหรือเสียใจขนาดไหน ฐานิตา…ก็ยังเป็นเพียงคนที่ถูกเขาวางหมากเอาไว้ในเกมนี้ตั้งแต่ต้น
“แล้วเธอคิดว่าฉันต้องทำถึงขนาดนี้เพราะอะไรล่ะ?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาแต่เจือแฝงด้วยความหยอกเย้า
“คุณติณ!” ฐานิตาโกรธจนอยากจะตวัดมือตบหน้าเขา แต่กลับยืนเฉยเพราะรู้ว่าเธอไม่สามารถทำอะไรคนอย่างเขาได้เลย
“ฉันไม่ชอบให้ใครขึ้นเสียงใส่…รู้ไว้ซะ” ขนาดแค่เสียงของเขาที่พูดเรียบ ๆ ยังทำให้เธอสะท้านไปทั้งตัว
ติณณภพสังเกตเห็นได้ชัดว่าเธอพยาย
