รอยยิ้มหวานประดับอยู่บนใบหน้าของฐานิตา ราวกับเป็นสัญลักษณ์ของความยินดีที่ได้รับคำชมจากว่าที่เจ้าบ่าว แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกยินดีอย่างที่แสดงออก เธอหลุบตามองต่ำ ปล่อยให้สายตาเลื่อนลอยลงไปที่พื้นอย่างไร้จุดหมาย
การกระทำที่แฝงความขวยเขินนั้นชวนให้คนรอบข้างเชื่อว่าเธอรู้สึกอายกับคำชม ทว่าสิ่งที่สะท้อนกลับมามีเพียงสองสายตาที่เชื่ออย่างสนิทใจ ขณะที่อีกสายตาหนึ่ง นัยน์ตาสีนิลขลับของติณณภพ กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกกระหยิ่ม
ยิ่งมองเขายิ่งแน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ยินดีอย่างที่เธอแสดงออก ไม่ยินดี…แต่แสร้งว่ากำลังยินดี คำนี้คงอธิบายได้ถูกต้องที่สุดในความคิดของเขา
“ไหน ๆ ก็แต่งตัวสวยหล่อกันมาแล้ว ถ่ายรูปกันหน่อยดีไหมคะ?” เสียงสดใสของเขมจิราดังขัดความคิดของติณณภพ ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ราวกับเป็นเธอเสียเองที่กำลังจะได้แต่งงานกับคนอื่น
“เดี๋ยวดิฉันให้เด็กถ่ายให้นะคะ เผื่อหนูแยมกับค
