“ผมกลับก่อนนะครับ”
“แน่ใจนะ ว่าคืนนี้จะไม่นอนค้างที่บ้านน่ะ” ทินกรถามลูกชายอีกครั้ง หลังจากที่เขาพยายามชวนให้ลูกชายอยู่พักผ่อนที่บ้านหลังจากมื้อเย็น แต่ก็ไม่เป็นผล
“ผมกลับดีกว่าครับ อีกอย่างแยมเขาคงไม่สะดวกเท่าไหร่ถ้าต้องค้างคืนที่บ้านเรา” ติณณภพยิ้มบาง ๆ พร้อมส่งสายตามองไปยังฐานิตา ซึ่งกำลังยิ้มให้ทินกรด้วยท่าทางสุภาพ
“อืม ถ้าอย่างนั้นขับรถกลับดีๆ ก็แล้วกันนะลูก” ทินกรยิ้มอย่างเข้าใจ เขาพยักหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงแฝงความห่วงใย
“ครับ” ติณณภพตอบรับคำสั้น ๆ
“หนูกลับก่อนนะคะ” ฐานิตายิ้มกล่าวอย่างสุภาพ เธอยกมือไหว้ลาทินกรและกรรณิการ์ ทินกรยิ้มและรับไหว้เธอ แต่กรรณิการ์กลับมีเพียงสายตานิ่งเฉยที่มองมาเท่านั้น
“ไว้ถ้ามีโอกาสก็มาอีกนะลูก จะได้คุ้นเคยกันเข้าไว้ อีกหน่อยก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” ทินกรกล่าวอย่างอบอุ่น ตรงข้ามกับกรรณิการ์ที่มองด้วยแววตาเย็นชา
“ค่ะ” ฐานิตายิ้มรับอย่างสบายใจ ไม่ไ
