บทที่ 13 ธุระสำคัญ
1219 คำ
“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานกล่าวคำทักทาย ท่ามกลางบรรยากาศในผับที่พึ่งเปิดได้ไม่นาน ผู้คนยังไม่แน่นหนา เสียงเพลงเบา ๆ คลอพอให้รู้สึกผ่อนคลาย แสงไฟสลัววูบไหวตามจังหวะเพลง เนรมิตให้ทุกอย่างดูนุ่มนวล ละมุนไปกับเงาของขวดเครื่องดื่มบนชั้น
“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?” บาร์เทนเดอร์สาวทักทายลูกค้าที่ยังมองไม่เห็นหน้าชัดเจน เพราะกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมเครื่องดื่ม เธอหยิบปัดแก้วที่วางซ้อนกันอยู่ ขณะที่ไฟหลากสีสะท้อนกับขวดเครื่องดื่มด้านหลังเคาน์เตอร์
ฐานิตามองแสงไฟที่ส่องเข้ามากระทบขวดแก้วและโต๊ะบาร์ เธอรู้สึกสับสนในใจเล็กน้อย แต่ยังคงยิ้มและพยายามพูดด้วยท่าทีสบาย ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีอยากจะถามอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบขณะนั่งลงที่เก้าอี้บาร์ เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับเสียงดนตรีที่ดังขึ้นทีละนิด ผสมกับกลิ่นบุหรี่ที่ลอยเข้ามาในอากาศ
เธอพยายามหายใจลึกเพื่อให้ตัวเองสงบลง ขณะที่บาร์เทนเดอร์หันกลับมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ถามอะไรเหรอคะ?...น้องคนสวย”
ฐานิตาเอียงคอด้วยความงุนงงกับคำเรียกแปลกหู แสงไฟสีแดงวูบขึ้นก่อนดับลง อีกฝ่ายดูตกใจที่เห็นว่าเธอคือลูกค้า
“ขอโทษค่ะ” บลู บาร์เทนเดอร์ของผับมูนไลท์ แสดงสีหน้าลำบากใจเมื่อเห็นว่าเป็นฐานิตาที่เข้ามาพูดคุย “ต้องการถามอะไรเหรอคะ?”
“คือ...อยากทราบว่าถ้าจะติดต่อคุณเจ้าของผับต้องทำยังไงเหรอคะ?”
เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเล็กน้อย ผู้คนในผับทยอยเข้ามามากขึ้น แต่ความสงสัยของฐานิตายังคงชัดเจน
“หมายถึงคุณติณณภพใช่ไหมคะ?” บลูถาม น้ำเสียงของเธอแฝงความระมัดระวังไว้เล็กน้อย
“ใช่ค่ะ”
“วันนี้วันศุกร์ อีกสักพักคุณติณก็น่าจะมาที่ร้านนะคะ”
“แล้วจะขอเจอเขาได้ยังไงคะ?”
บลูนิ่งไปครู่หนึ่ง ขณะที่แสงไฟหลากสีฉายเข้ามาเป็นระยะ เธอยิ้มให้ฐานิตาเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“รอที่นี่ได้เลยค่ะ เดี๋ยวถ้าคุณติณมา พี่จะบอกให้นะคะ ว่าแต่...ขอชื่อน้องหน่อยค่ะ จะได้บอกคุณติณถูก”
“แยมค่ะ” ฐานิตาให้ชื่อไป พร้อมรอยยิ้มที่แฝงความไม่มั่นใจ
“โอเคค่ะ น้องแยม”
ฐานิตายิ้มขอบคุณ บรรยากาศรอบตัวเริ่มหนาแน่นมากขึ้น ผู้คนทยอยเข้ามาในผับ เธอนั่งที่บาร์ มองดูคนอื่น ๆ ดื่มและหัวเราะคุยกัน ความรู้สึกในใจของเธอผสมปนเปกันระหว่างความกังวลและการรอคอย
เธอหายใจเข้าลึก พยายามปลอบตัวเองให้สงบก่อนจะเจอกับติณณภพอีกครั้ง ปล่อยให้เวลาผ่านไปสักพัก จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นจากด้านข้าง
“ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มทำให้ฐานิตาหันไป เธอพบชายหนุ่มที่นั่งลงข้าง ๆ โดยไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“จำผมได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน แต่ฐานิตากลับรู้สึกงุนงงมากกว่า
“ขอโทษด้วยค่ะ คุณคือใครเหรอคะ?” ฐานิตาถาม น้ำเสียงของเธอแฝงความประหม่าที่ซ่อนไว้ไม่มิด
“ผมเป็นพี่ชายของณดาว” เขายิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยชื่อที่ทำให้ฐานิตาต้องหยุดหายใจชั่วขณะ “พอจะจำได้ไหมครับ?”
“คุณนที...” ฐานิตาเบิกตากว้าง เสียงของเธอแผ่วลง ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นในหัว เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง และไม่คิดว่าเขาจะจำเธอได้ด้วยซ้ำ
“ใช่ครับ ผมนที...บังเอิญจังเลยนะครับที่เจอคุณ”
“ค่ะ...บังเอิญจริง ๆ” ฐานิตาฝืนยิ้ม ภายในใจกลับมีความรู้สึกกังวลลึก ๆ เธอไม่แน่ใจว่านทีมาที่นี่เพราะอะไร ต่างจากนทีที่ยังคงยิ้มอย่างสบาย ๆ พร้อมกับคำถามที่ตรงประเด็น ทำเอาฐานิตาใจหายวาบ
“มาหาคุณติณเหรอครับ?”
“ค่ะ...มีธุระนิดหน่อย” ฐานิตาตอบกลับไปแบบง่าย ๆ แต่ใจเธอยังคงว้าวุ่น โดยเฉพาะเมื่อเขาเอ่ยถึงชื่อของติณณภพ
“ผมได้ยินมาบ้างแล้วนะครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น” ราวกับนทีมองออกว่าฐานิตาคิดอะไรอยู่
เขายิ้มให้เธอดูเป็นมิตร แต่ความหมายของคำพูดนั้นทำให้ฐานิตารู้สึกเหมือนถูกบีบในใจ ความรู้สึกหนาวเย็นแล่นเข้ามาทันที เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“ขอโทษนะคะ...ที่วันนั้นทำตัวไม่ดี” ฐานิตาไม่มีข้อแก้ตัว เธอกล่าวอย่างสำนึกผิด หลบตานที รู้สึกละอายใจกับการกระทำของตัวเอง แต่นทียังคงฟังเงียบ ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ คุณคงมีเหตุผลของคุณ”
ฐานิตารู้สึกแปลกใจที่เขาไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคือง แต่เข้าใจอย่างเต็มที่ ราวกับว่าเขารู้ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่น
“แล้วตอนนี้...เรื่องของคุณกับคุณติณเป็นยังไงบ้างครับ?”
“ค่ะ...ก็โอเคอยู่ค่ะ” ฐานิตาฝืนยิ้มตอบ แต่ในใจยังคงมีความอึดอัด เธอไม่อยากพูดถึงความจริงทั้งหมด แต่ถ้าหากให้เขาเข้าใจว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีก็น่าจะดีกว่า
ในขณะนั้นเอง เสียงทุ้มอีกเสียงก็ดังขึ้น ทำให้ฐานิตาสะดุ้งเล็กน้อย
“ที่จริง...ผมคิดว่ามันน่าจะยิ่งกว่าโอเคนะครับ”
ติณณภพเดินเข้ามาในสายตาทุกคน ท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังขึ้นเป็นระยะ น้ำเสียงของเขาและสายตาที่เขาจับจ้องฐานิตา บ่งบอกถึงความมั่นใจและความเด็ดขาด
“คุณติณ! พอดีเลยค่ะ” บลูหันมาเห็นพอดี เธอรีบส่งสัญญาณให้ติณณภพรู้ “คือน้องคนนี้เธออยากพบคุณติณ ไม่ทราบว่าคุณติณสะดวกหรือเปล่าคะ?”
“สะดวกสิ” ติณณภพตอบโดยไม่ลังเล เขาหันมามองฐานิตาด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด “เราจะไปคุยกันเลยไหม?”
“ได้ค่ะ” ฐานิตารีบตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นและขอตัวกับนที “คุณนทีขอตัวก่อนนะคะ”
“ก่อนไปผมขอทราบชื่อคุณก่อนได้ไหมครับ?” นทีถาม เขาเหลือบมองติณณภพที่ยืนรออยู่ ก่อนจะหันกลับมามองฐานิตาที่ยืนอ้ำอึ้ง
“แยมค่ะ” ฐานิตาตอบพร้อมรอยยิ้ม การกระทำของเธออยู่ในสายตาของติณณภพ เขารู้สึกไร้สาระ จึงเอ่ยขัดจังหวะ
“แยมไปกันเถอะครับ...คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ?”
เขาพูดจบก็เดินนำหน้าฐานิตาไปทันที ไฟสลัวที่วูบไหวส่องเข้าตาเล็กน้อย ขณะที่เธอรีบเดินตามเขาไปยังห้องส่วนตัว ที่ซึ่งเธอจะได้คุย...ธุระสำคัญกับเขา
- ผู้เขียน
