วันต่อมา
05 : 45 น.
ร่างเย้ายวนบนเตียงขยับตัวบิดไล่ความเหนื่อยล้า มือเล็กคลำหาความอบอุ่นจากเรือนกายใหญ่ เมื่อพบเพียงความว่างเปล่าและความเย็นชืดของผ้าปูเตียง เปลือกตาหนักอึ้งก็ปรือขึ้นมองรอบๆห้อง เมื่อชัดเจนแล้วว่าเหลือตัวเองอยู่ในห้องเพียงลำพัง น้ำใสก็ไหลคลอหน่วย ไม่นานก็รวมตัวกัน หล่นไปตามพวงแก้มแดงเรื่อ
“ฮึก ฮือ”
แม้ว่าเธอจะจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ทั้งหมด แต่ความอบอุ่นที่กกกอดมาจนถึงก่อนหน้า รู้ดีว่ามันมาจากใคร ร่างเล็กงอตัวกอดเข่า สะอึกสะอื้นจนร่างสั่นสะท้านขึ้นลง ฝันแสนหวานจบลงแล้ว ความจริงที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ ชวนให้หัวใจรู้สึกหดหู่เหลือเกิน
เหงา อ้างว้าง เคว้งคว้างสุดๆ
ลลิสาใช้เวลาอยู่กับความคิดนานเกือบชั่วโมง เมื่อเริ่มคลายความเศร้าหมองลง ก็หอบร่างกายบอบช้ำไปทำความสะอาด ใช้เสื้อผ้าชุดเดิมห่อหุ้มร่างกายไว้ เดินกลับมาที่เตียงใหญ่ เอื้อมไปคว้าเงินก้อนหนึ่งที่ถูกซุกอยู่ใกล้หมอน
