พรึ่บ!
ก้มลงอุ้มคนร้องไห้ขึ้นแนบอก ก้าวเดินเร็วๆเมื่อเห็นทางออกอยู่ไม่ไกล และรถยนต์ของตัวเองก็จอดอยู่ชั้นนี้พอดี และที่สำคัญคือเขามีกุญแจสำรอง แม้ว่าพระนายจะไม่อยู่ข้างๆ เขาก็สามารถใช้งานมันได้
ปิ๊บๆ
เดินเร็วๆมาจนถึงรถ วางคนในอ้อมกอดลง เพื่อล้วงมือหยิบกุญแจขึ้นมากดปลดล็อก เปิดประตูออกกว้าง บังคับคนที่ยังร้องไห้งอแงเข้าไปนั่ง ปิดประตูอย่างเบามือเพราะกลัวคนด้านในตกใจ เดินอ้อมฝั่งไป เปิดประตูออกแทรกตัวขึ้นไปนั่ง
“เลิกร้องได้แล้ว”
คนไม่ชอบเสียงร้องไห้และคนขี้แย พูดเสียงอ่อน เขาไม่ใช่คนอ่อนโยนขนาดนั้นไหม ที่สำคัญคือเขาปลอบใครไม่เป็น ถ้าทำให้ร้องไห้ นั่นแหละคือสิ่งที่ถนัดที่สุด
“ฮึก! คุณ จะไม่พา ฉัน ไปโรงพยาบาล อึก! ใช่ไหมคะ”
“ทำไมถึงไม่ไป เป็นโรคร้ายแรงหรือไง”
“ฮึก ไม่ใช่นะ”
“แล้ว เป็นอะไร หืม?”
ยกมือจับเส้นผมชื้นออกจากใบหน้าสวยหวาน เขาคอยบอกตัวเองอยู่ตลอด ว่าไม่ได้รู้สึกกับเธอม
