จบแล้วสินะ

1323 คำ

สี่วันต่อมา เมื่อจัดการเรื่องร้านเสร็จแล้ว ลลิสาก็หอบเงินทั้งหมดมาเคลียร์กับพ่อเลี้ยงภูมินทร์ที่ฟาร์มของเขา เดินทางมาที่ฟาร์ม โดยจ้างรถสาธารณะมาส่ง เมื่อรถจอดลงหน้าทางฟาร์ม ก็รีบลงจากรถไปแจ้งกับลุงเพิ่ม ว่ามาขอพบเจ้าของฟาร์มแห่งนี้ “ลุงเพิ่มจ๊ะ ช่วยโทรแจ้งพ่อเลี้ยงภูมินทร์ให้หนูทีได้ไหมคะ ว่าหนูเอาเงินมาใช้หนี้เขา” “อ่า ได้ๆ” เพิ่มตอบรับคำพูดของเด็กสาว ด้วยความไม่เข้าใจ หยิบโทรศัพท์เครื่องใหญ่ขึ้นมาติดต่อไปยังเบอร์ส่วนตัวเจ้านายหนุ่ม รอสายอยู่สักพัก ปลายสายก็มีคนรับ [ มีอะไร?! ] น้ำเสียงห้วน บ่งบอกระดับความกรุ่นทางอารมณ์ เพิ่มเริ่มรู้สึกหวาดกลัว ด้วยไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดหูพ่อเลี้ยงหรือเปล่า ช่วงนี้เจ้านายอารมณ์ไม่คงที่ เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวดี อารมณ์เสียที โมโหร้ายแบบสุดๆ [ ถ้าไม่มีธุระจะพูด ก็ไม่ต้องเสือกโทรมา! ] “เดี๋ยว! เดี๋ยวครับพ่อเลี้ยง! มีครับมี!” [ งั้นก็รีบพูดมา ผมเห

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม