คนแรก NC
1273 คำ
พรึ่บ!
สองมือเรียวสวยถูกรวบเข้าด้วยกัน และถูกดันไปกดทับไว้เหนือศรีษะ ใบหน้าคมคายฉายความน่ากลัว ไร้แววเหมือนก่อนหน้าที่ลลิสาได้เห็น ความนุ่มลึกในแววตาคู่นั้นที่สั่นคลอนความรู้สึกก็ไม่มีแล้ว
“อย่าทำนะ! อื้อ!”
จูบแรกที่หวงแหนไว้ให้ใครบางคน ถูกช่วงชิงไปอย่างรุนแรง ริมฝีปากหนาบดเบียดลงมาจนรู้สึกเจ็บ ลลิสาพยายามเม้มริมฝีปากไว้ แต่ยิ่งเธอขัดขืน เธอยิ่งรู้สึกเจ็บตัวเพิ่มขึ้น แรงกดที่มือมาพร้อมแรงบีบ เจ็บจนเผลอเปิดริมฝีปากขึ้นให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามา
“อึก! อยะ!”
เสียงห้ามถูกกลืนหายลงไปในลำคอ ลิ้นร้อนที่พยายามชักนำให้ตอบสนอง สร้างความปั่นป่วนจนหัวหมุนไปหมด ลลิสาพยายามจะไม่คล้อยตามคนมากประสบการณ์ แต่ก็หักห้ามร่างกายไม่ได้ เธอขัดขืนเขาได้เพียงแค่ช่วงแรก
“อืม!”
ภูมินทร์ครางด้วยความพึงพอใจ เมื่อจูบเงอะงะในตอนแรกค่อยๆดีขึ้น คนที่ตั้งท่าขัดขืนเริ่มคล้อยตาม และเริ่มทำบางอย่างที่ไม่คาดคิด อย่างเช่นการวนลิ้นมาเกี่ยวกับลิ้นของเขา ดูดดึงมันอย่างที่เขาทำกับลิ้นของเธอ
“อืม!”
เสียงครางซ่านสยิวกับนิ้วมือที่ขยุ้มหน้าอกแรงๆ ทำให้ลลิสาได้สติกลับคืนมา ถ้าเธอตกเป็นของเขา คงหนีไม่พ้นเป็นของเล่นฆ่าเวลา จึงพยายามดิ้นรนอีกครั้ง และครั้งนี้เธอทำสำเร็จ คนที่มั่นใจว่าปราบพยศเธอได้แล้ว กระเด็นไปตามแรงถีบหงายหลังตกจากเตียง เธอรีบฉวยโอกาสนั้นหนี แต่
“กรี๊ด!”
ขาเรียวสวยถูกมือใหญ่คว้ามากำไว้แน่น ภูมินทร์ออกแรงลากกลับมา โดยไม่สนว่ามันจะทำให้เธอเจ็บหรือไม่ เขาพยายามจะใจดีแล้ว แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการ ถ้าไม่ต้องการ เขาก็ไม่คิดจะใจดีอีก
แคว่ก!
“กรี๊ด! อะ ไอ้บ้า!”
“หึ! อยากด่าอะไรก็เชิญ!”
ภูมินทร์พูดจบก็ไม่สนใจคำด่าทอของคนใต้ร่างอีก ปล่อยให้คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้ม ผ่านหูไปราวกับสายลมพัดผ่าน ตั้งหน้าตั้งตาปลดเสื้อผ้าออกจากร่างบาง เมื่อทั้งร่างเหลือเพียงบราเซียกับชั้นในลายลูกไม้ ดวงตาก็ฉายประกายพอใจ
หุ่นเธอสวยมาก…
“อึก! อย่านะ! ดะ ได้โปรด!”
หลังจากด่าทอไปจนเหนื่อยแต่ไม่เห็นผล ลลิสาก็เปลี่ยนมาขอร้องอ้อนวอน แต่คนด้านบนไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย ความสงสารหรือเห็นใจก็ไม่มีให้เห็น ดวงตาสีสวยปริ่มน้ำ รู้สึกสิ้นหวังสุดๆ รวมไปถึงโกรธเคืองคนที่หลอกตัวเองมาที่นี่
พรึ่บ!
“ขอความเห็นอกเห็นใจตอนนี้? มันสายเกินไปแล้วล่ะ!”
ริมฝีปากหยักสวยกดลงครอบครองกลีบปากหวานล้ำ ยิ่งได้กดแนบลงมาอีกครั้ง ยิ่งรู้สึกถึงความหอมหวานที่อยู่ข้างใน ความเงอะงะตอนแรกแทบจะไม่มี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกถึงการปฏิเสธอยู่ตลอด แต่เขากลับชอบที่มันยังเป็นแบบนั้น
“อึก! อือ!”
เสียงหวานครางฮือเมื่อเริ่มหายใจติดขัด คนด้านบนยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้คนใต้ร่างหายใจได้ง่ายขึ้น แต่ก็ยังอ้อยอิ่งอยู่กับริมฝีปาก ไม่อยากละจากความหอมหวานนี้ไปที่ไหน ทั้งๆที่มีหลายส่วนบนร่างกายเธอคอยดึงดูดสายตา
จุ๊บ!
“อื้อ!”
กระแสไฟแล่นพล่านไปทั้งร่าง มือข้างซ้ายยกขึ้นลูบบริเวณที่โดนดูดเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับโดนไฟลน เมื่อเผลอสบสายตาคนทำเขา
“หึ!”
ภูมินทร์ยิ้มเยาะก่อนจะก้มหน้าลงต่ำกว่าตำแหน่งเดิม สูดดมกลิ่นหอมจากร่องอกอวบหยุ่น เมื่อทนความน่าลิ้มลองไม่ไหวก็ลากลิ้นผ่านช้าๆ เพิ่มแรงมากขึ้นจากนั้นก็อ้าปากครอบครองผ่านเนื้อผ้า
“อึก! อย่านะ!”
เสียงครางแทบจะไม่ผ่านออกไปจากลำคอ ลลิสาพยายามจะขัดขืนอยู่ตลอด แต่สัมผัสของเขาทำให้ร่างกายเธอไร้เรี่ยวแรง ทุกที่ที่ริมฝีปากและมือของเขาลากผ่าน ร้อนผ่าวราวกับโดนของร้อน แผดเผาทั้งร่างกายและความรู้สึกของเธอ
“ดะ ได้โปรด”
เมื่อร่างกายเริ่มต้านทานไม่ไหว ทางรอดสุดท้ายจึงเป็นการร้องขอและอ้อนวอน ลลิสาพยายามยกมือขึ้นไหว้วอนให้คนด้านบนสงสาร ภูมินทร์เห็นแต่เลือกที่จะเมินเฉย เลื่อนมือลงไปเกี่ยวกางเกงชั้นในออกด้านข้าง ลูบไล้วนเวียนบนกลุ่มขนสีอ่อน เมื่อกายสาวไร้แรงทัดทานอีกรอบ ก็สอดนิ้วมือเข้าไปด้านใน
“อ๊ะ! จะ เจ็บ!”
ความคับแน่นกลางกายเรียกสติอีกครั้ง แต่มันก็ถูกทำให้หนีหายไป เพราะนิ้วแกร่งที่ลูบไล้บนจุดกระสัน ลลิสากัดริมฝีปากแน่นเพราะความเจ็บ ต่างจากคนด้านบนที่ครางฮึ่มอยู่ตลอด ด้วยความรู้สึกพึงพอใจ เคลื่อนไหวนิ้วมือด้านในเร็วขึ้น จนน้ำหวานไหลออกมาอาบทั่วนิ้วมือ
“อึก อ๊ะ! อ๊า อย่า! พะ พอแล้ว!”
เสียงหวานพยายามครางห้ามเท่าที่ทำได้ สติถูกกระชากให้หลุดลอยอยู่เสมอ สัมผัสแปลกใหม่ที่ร่างกายได้สัมผัส บางครั้งก็หยาบโลน บางครั้งร่างกายก็รู้สึกดีจนไม่อยากให้หยุด ร่างกายมันย้อนแย้ง พอๆกับความคิดที่อยู่ในหัว
เธอควรจะเกลียดมันสิ ไม่ใช่รู้สึกดีแบบนี้
“อ๊ะ! ไม่นะ! กรี๊ด!”
ทั้งที่บอกตัวเองแบบนั้น ร่างกายกลับกระตุกเกร็งรับความสุขจากนิ้วมือเรียวยาว กายสาวสั่นสะท้านขึ้นลง ภูมินทร์มองภาพนั้นด้วยแววตาเฉยชา ขยับตัวออกห่าง ปลดเปลื้องเพียงกางเกงออกจากตัว ชักรูดแท่งเนื้อเตรียมความพร้อม สวมใส่เครื่องป้องกันอย่างที่ทำกับผู้หญิงทุกคน
ครืด!
ร่างเย้ายวนอ่อนแรงถูกลากไปปลายเตียง ดวงตาคู่หวานเหลือบมองคนกระทำ หัวใจเต้นระส่ำเมื่อสายตาปะทะกับบางอย่างกลางร่างกำยำ มันมีขนาดใหญ่โตจนรู้สึกกลัว แม้เธอจะไม่เคยมีประสบการณ์เลยสักครั้ง แต่ไม่ใช่คนไร้ประสีประสาขนาดนั้น เธอรู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร อยากจะหนีไป แต่ร่างกายมันไม่เหลือเรี่ยวแรง
“คุณ… มันเลว!”
“เลว? ฉันทำสิ่งที่ฉันควรทำต่างหาก ฉันต้องได้ ในสิ่งที่มันถูกยกให้เป็นของฉัน”
ภูมินทร์พูดจบก็ใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในออกไปอีกครั้ง กดความใหญ่โตเข้าไปช้าๆ นิ่วใบหน้าลงด้วยความเจ็บปวด ความสดสาวที่ได้แทรกผ่าน ไม่ได้ทำให้เขาหยุดการกระทำลง เขายังคงกดมันเข้าไปข้างใน เมื่อเข้าไปได้ครึ่งลำ คนที่อยู่ใต้ร่างก็กรีดร้องลั่น
“กรี๊ด! อึก! ฮือ!”
ลลิสาร้องไห้หลังจากกรีดร้องจนสุดเสียง เธอตั้งใจว่าจะไม่อ้อนวอนเขาอีก เพราะเคยทำแล้วมันไม่ได้ผล ความเจ็บปวดที่ได้รับมันมีมาก อยากจะขอให้เขาเอามันออกไป แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ทำ
“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นน่า!”
“อึก!”
“หึ! อวดดี!”
ดวงตาคู่หวานตวัดมองด้วยความแข็งกร้าว ภูมินทร์จึงทิ้งความคิดที่ว่าจะทำอย่างอ่อนโยนไป ขยับร่างกายเข้าออกในความคับแน่น บังคับแก่นกายให้โถมเข้าหาคนที่มองมาราวกับจะฆ่าเขาให้ตาย
ตับ! ตับ!
“อึก! อือ!”
เป็นครั้งแรกที่เขามีเซ็กส์แบบไร้เสียง ความเจ็บปวดของเธอเด่นชัดบนใบหน้า แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากจิ้มลิ้มก็ไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ เธอเม้มแน่น และออกแรงกัดมันทุกครั้งที่เขาโถมตัวเข้าหา บางครั้งก็รู้สึกสงสาร บางครั้งก็รู้สึกโกรธที่เธอทำให้ริมฝีปากหอมหวานนั่นมีแผล
- ผู้เขียน
