“อ้าว! เธอเองหรอ รอนานไหมอะ?”
ภูมินทร์แทบจะเก็บความพึงพอใจไว้ไม่ได้ ยิ่งเห็นความบูดเบี้ยวของใบหน้าสวยหวาน ยิ่งรู้สึกพอใจจนหุบยิ้มไม่ไหว คงจะรอเขานานจนเหนื่อยละสิท่า
เห้อ…! น่าจะให้รอต่ออีกสักหน่อย ไม่น่ารีบมาเลย
“คุณ!”
ลลิสาพยายามข่มความโกรธไว้ ท่องยุบหนอพองหนอในใจ เมื่อปรับอารมณ์ได้ก็เริ่มพูดต่อ
“ทำไมคุณต้องไปหาน้องชายฉันแล้วพูดแบบนั้นกับเขา ไม่รู้เหรอว่าเขาอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ถ้ามีปัญหาก็ต้องคุยกับคนที่โตกว่าเขาสิ”
“ที่มาหาฉัน … เพราะเรื่องนั้นเหรอ?”
เขาคิดว่าเธอมาหา เพราะอยากได้ความรับผิดชอบจากเขาซะอีก แต่ไม่ใช่สินะ ดีเลย เพราะถ้ามาถามหาความรับผิดชอบจริงๆ เขาก็ไม่มีให้หรอก ไม่มีความคิดจะเอาผู้หญิงพยศขนาดนี้ อุ้มชูขึ้นเป็นเมีย ขอเป็นแฟน ยังต้องคิดแล้วคิดอีก ให้เอาชั่วครั้งชั่วคราวก็อาจจะพอได้ แต่ไม่ได้จะดีกว่า ขี้เกียจเถียงกับคนแบบเธอ
“ก็ใช่นะสิ คิดว่าฉันดั้นด้นมาถึง
