ปรินทร์ลุกขึ้นกะทันหัน ทำให้คนตัวเล็กลอยหวือขึ้นตามไปด้วย ชายหนุ่มโอบกอดเอวบางเข้ามาหา กอดแน่นไม่ให้เธอดิ้นได้เสียด้วยซ้ำ
“อือ~ พี่ปริม ไปไหนคะ” คนตัวเล็กไม่ได้ดิ้นขัดขืน เพียงแต่ว่าสงสัย เธอยกขาขึ้นเกี่ยวเอวหนาไว้ กลัวว่าตัวเองจะตก
...เขาไม่ได้ตอบ เพียงแค่อุ้มเธอขึ้นชั้นสองของบ้าน ใช้แผ่นหลังดันประตูห้องนอนของตัวเองออก พาคนตัวเล็กไปที่เตียงนอน ชายหนุ่มค่อย ๆ ปล่อยคนเป็นแฟนลงบนที่นอน เขาขึ้นคร่อมเธอโดยที่ดวงตาคมไม่ยอมละสายตาออกจากใบหน้าของเธอแม้นแต่วินาทีเดียว
“มะ มองอะไรขนาดนี้คะ”
“หลง...” เขาตอบเพียงแค่คำเดียว แต่มันทำให้เธอใจสั่นไม่หยุด หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ปรินทร์ใช้มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง ส่วนอีกข้างนั้นเกลี่ยเบา ๆ ที่กรอบหน้าสวยอย่างอ้อยอิ่ง เขารู้สึกเหมือนกับตกเข้าไปในห้วงของอารมณ์แห่งความลุ่มหลง ความรักที่ก่อขึ้นในหัวใจ ดวงตาของเขานั้นไม่อ
