ปรินทร์นัดเจอสายป่านอีกครั้ง ซึ่งรอบนี้หล่อนต้องการห้องที่เป็นส่วนตัว ดวงตาคู่สวยภายใต้กรอบแว่นกันแดดสีชานั้นเขม่นมองผู้ชายตรงหน้า จากที่ชื่นชอบกลับกลายเป็นความเกลียด
“ผู้หญิงที่เป็นเลขาฯ ของคุณสินะ ที่คุณชอบ”
“ทำไม ถามทำไม” เขาไม่ปฏิเสธ สายป่านแค่นหัวเราะพลางส่ายหน้าเบา ๆ ท่าทีของหล่อนทำเอาปรินทร์ไม่พอใจ มากไปกว่านั้น
“ตาต่ำชะมัด”
“คุณ....ถอนคำพูดซะ” ว่าด้วยความโมโห กัดฟันกรอดจนสันกรามสั่นไหว ชายหนุ่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก ด่าเขาได้แต่อย่าด่าแก้วตาดวงใจของเขา
“ทำไมคะ ฉันพูดผิดตรงไหน ผู้หญิงอย่างฉัน มีทั้งชื่อเสียงเงินทอง แต่คุณกลับไปคว้าเอานังเด็กนั่น หัวก็อย่างกับรังนก”
ตุบ!
“สายป่าน!” ปรินทร์โมโห เขาตบโต๊ะเสียงดังทำเอาคนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามสะดุ้งโหยง ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมกับเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างที่โต๊ะอาหาร “เธอกำลังท้าทายอำนาจฉัน”
“แล้วทำไมคะ!” โมโหไม่ต่างกัน เขาทำให้เธอเ
