“ไม่ค่ะ! ปล่อยนะ!! ไม่งั้นฉันจะกรี๊ด ๆ ให้พ่อลงมาดูเลย”
“พ่อเธอทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก” จริงอย่างที่เขาพูด ทว่าสรรพนามที่เปลี่ยนไปของเขานั้นทำเอาคนตัวเล็กคว่ำปากลง มาพงมาพี่
“ปล่อยนะคะ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ มากอดแบบนี้ไม่ได้”
“ตอนนั้นเธอเมา ยังกอดพี่แบบนี้เลย” คราวนี้เธอตาโตมากกว่าเดิม จำไม่ได้หรอกว่าตอนนั้นตัวเองได้ทำจริงหรือเปล่า แต่มีความเป็นไปได้ว่าทำแน่ ๆ
“ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ คุณไม่ควรฉวยโอกาสแบบนี้นะคะ” ได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจก็คลายอ้อมแขนออก มุกดาหันหน้าไปมองเขา
“ฉันไม่ได้ง่ายค่ะ รู้ไหมว่าตอนที่คุณพูดฉันเสียใจแค่ไหน ฉันนอนร้องไห้มากี่คืน ฉันไม่ชอบเลยที่คุณทำเป็นเล่นแบบนี้”
“ไม่ใช่ ไม่ได้ทำเป็นเล่น” เธอไม่เข้าใจเขาหรอก ไม่มีทางเข้าใจเขาเลย
“_” มุกดาไม่ได้ตอบอะไร เธอเบือนหน้าหนีพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอก
“ขอโทษนะ”
“ชิ...”
“ขอโทษจากใจเลย” เขาเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม แต่พอจ
