ผู้เล่นเอาชีวิตรอด

ผู้เล่นเอาชีวิตรอดคนแรก

ฉึก ฉึก ฉึก

เสียงหน้าไม้ที่ยิงลูกธนูอันเล็กออกไป ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียง จะได้ยินก็คือเสียงที่ลูกธนูได้ฝังหรือเจาะเข้าไปในกระโหลกทะลุผ่านสมองของพวกซอมบี้ไปแล้ว และเสียงนั้นจะทำให้ซอมบี้รอบข้างพากันหันไปตามเสียง

“เบาๆ…พยายามทำตามแผนที่วางไว้” ผมกล่าวกับทีมตำรวจของเจมส์ทั้ง 5 คน และหงส์ ซึ่งในตอนนี้หงส์เธอนิ่งมากๆ ด้วยความที่ผมพาเธอล่าซอมบี้ และให้เธอฆ่าพวกมันจนชิน

และนี่ก็คือวันที่อุกกาบาตสีฟ้าจะตกลงสู่พื้นโลก

โลก…ไม่สิ

มนุษย์กำลังจะได้รับการวิวัฒนาการโดยผลึกสีฟ้า และมนุษย์จะเริ่มมีกองกำลังเป็นของตนเองโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งทหารหรือรัฐบาลอีกต่อไป ซึ่งนั่นมันคือประชาชนส่วนน้อย

โดยที่ปัจจุบันตำรวจทั้ง 5 คน ได้ค่อยๆขยับและเดินไปชิดกำแพงข้างใต้หอพัก เพื่อจะทำการเคลียร์ซอมบี้โดยรอบในครั้งเดียวจากทุกทิศ และที่ผมให้พวกเขายืนชิดกับกำแพง เพื่อให้พวกเขาไม่โดนโจมตีจากข้างหลังและจะสามารถมองเห็นได้ในระยะขอบตา คล้ายกับสถานการณ์ที่หงส์ต้องยืนจ่อปลายหอกไว้ที่ซอมบี้ตรงบันได

ส่วนผมได้เดินออกมาจากตึกอย่างไร้เสียง ผมถือขวานและมีดเดินป่าไว้ทั้งสองมือเช่นเดิม แต่ผมก็ยังคงมีหอกเหน็บไว้ที่เสื้อเกราะด้านหลังของผม ซึ่งเสื้อเกราะนี้เป็นเสื้อที่เจมส์นำมาเผื่อเราทั้งคู่ นั่นก็คือผมและหงส์ เพื่อให้ผมและน้องสาวปลอดภัยมากที่สุด

โดยที่ในวันที่สามหลังจากเกิดโลกาวินาศ พวกซอมบี้จะสูญเสียการมองเห็น พวกมันจะทำตามคำสั่งจากการได้ยินเท่านั้น และการที่พวกมันตาบอดรวมถึงจมูกไม่ได้กลิ่น แต่การได้ยินของมันชัดเจนขึ้นเป็น 5 เท่า ซึ่งสองสามวันที่ผ่านมานี้ผมสอนการเดินกับพวกตำรวจและหงส์ มันคือสิ่งจำเป็นที่ต้องรู้ในการเอาตัวรอดจากพวกซอมบี้ ซึ่งพวกเขาก็เรียนรู้มันได้เป็นอย่างดี

I I I

I I

I

ผมใช้นิ้วในการนับถอยหลัง เพื่อจะเข้าสู่การกวาดล้างซอมบี้ครั้งใหญ่ พวกตำรวจพากันใช้อาวุธหนักที่เตรียมมานั่นก็คือปืนกลและปืนลูกซอง มันไม่ใช่ปืนพกธรรมดาอีกต่อไป การจะสู้กับพวกมัน ต้องฆ่าให้ตายเท่านั้น

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงยิงปืนดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง ซึ่งหงส์เธอไม่ได้ออกมาจากตึก เธอยังคงอยู่ภายในตึก ภายหลังประตู เป็นการป้องกันเผื่อพวกตำรวจพลาด จะได้มีเบื้องหลังคอยดูแลอยู่

แต่ทุกๆอย่างก็ดำเนินไปได้อย่างราบรื่น เมื่อกระสุนของพวกเขาหมด พวกเขาสามารถดูสถานการณ์ออกได้ทันทีว่าในตอนนั้นสมควรที่จะเปลี่ยนแม็กกระสุน หรือจะเปลี่ยนไปใช้อาวุธระยะประชิด ซึ่งพวกตำรวจจากตอนแรกที่พวกเขาไม่มั่นใจการต่อสู้ระยะประชิด พวกเขาได้หยิบมีดขึ้นมาและแทงเข้าไปในหัวของพวกซอมบี้อย่างมั่นใจ ซึ่งพวกเขาน่าจะได้รับการฝึกมาจากเจมส์ เพราะทุกๆช่วงเที่ยงของวันที่ผ่านมา ผมเห็นเจมส์ที่พยายามพาลูกน้องไปสอนเบื้องล่างตึก

และเขาก็จะใช้เสียงในการเรียกพวกซอมบี้มาอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ที่นี่เป็นสถานที่เดียวที่ซอมบี้รวมตัวกันเยอะที่สุด หรือก็คือเปิดโอกาสให้ประชาชนที่ยังมีชีวิตพอจะหาทางหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่คิดเช่นนั้น พวกเขายังคงรอพวกตำรวจให้ไปช่วยเหลือ

วึบ

และเมื่อประตูเลื่อนถูกเปิดออก ผมก็ได้หันหลังกลับไปดูทันที เพราะการที่ประตูเลื่อนถูกเปิด แสดงว่าโค้ชอย่างหงส์จะต้องออกมาช่วยเหลือพวกตำรวจที่พลาด

ผมจึงพยายามหันกลับไปดูสถานการณ์ ในระหว่างที่ผมพยายามฆ่าซอมบี้ที่ทางเข้าใต้ตึก จากที่พวกมันได้ยินเสียงเพื่อให้พวกตำรวจพยายามเคลียร์กันไปเป็นบริเวณ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีใครจนมุมหรืออยู่ในสถานการณ์อันตราย

“อึก…” หงส์เดินออกมาจากภายในประตูหอพัก และปรากฏว่าหงส์ถูกมีดทำครัวจ่อไว้ที่บริเวณคอ ส่วนคนที่อยู่บื้องหลังของหงส์ คือหญิงสาวที่อยู่ห้องติดกับผม ที่เธอมาขอความช่วยเหลือจากผมทุกวัน และจากสภาพโทรมๆของเธอแล้วเหมือนจะเพิ่งผ่านเรื่องที่ลำบากใจจนไม่ได้นอนมาหลายวันแน่ๆ

“ไปที่หอข้างๆแล้วช่วย-!”

ฟึบ ฉึก ฟุบ

ในขณะที่เธอกำลังกล่าวข้อต่อรองออกมา ผมไม่สนใจแม้แต่น้อย การหันคมมีดเข้าสู่ครอบครัวของผม คนของผม คนผู้นั้นจะต้องตายด้วยน้ำมือผม ไม่ว่ายังไงก็ตาม ซึ่งผมก็ได้ปามีดสั้นออกไปดวยความเร็วสูงสุดของผม และมันปักเข้าไปที่กลางหัวของหญิงสาวผู้นั้น ซึ่งหัวของเธอโผล่ออกมาเพียงครึ่งหัวที่บริเวณบ่าของหงส์ มันบ่งบอกได้ถึงความสูงของหงส์ได้อย่างดี

วูบ ฟุบ ฉึกๆๆ

“ฮึก…” หงส์เข่าทรุดลงพื้นทันทีที่เธอได้เห็นกับตาว่าพี่ชายของเธอเพิ่งจะฆ่าคนไป ส่วนรอบข้างยังคงเป็นสมรภูมิระหว่างพวกตำรวจและซอมบี้ใต้ตึก ผมเองก็ไม่สามารถหันไปสนใจเธอได้

และมันเป็นเรื่องดีที่บริเวณที่เธอนั่งอยู่รอบข้างไม่มีซอมบี้ เพราะมันอยู่ที่ทางเข้าและอยู่ในวงล้อมของพวกตำรวจ โดยที่ทางเข้าที่ผมกำลังยันไว้อยู่นั้นเต็มไปด้วยพวกซอมบี้นับไม่ถ้วน

“คุณมังกร!?” เจมส์ตกใจกับการกระทำของผมเมื่อครู่มาก พวกตำรวจถึงกับช็อคกันไปหมด แต่ด้วยความที่ยังมีภาระที่ต้องการจัดการอยู่เบื้องหน้า ทำให้พวกเขาต้องปล่อยวางเรื่องที่ผมฆ่าคนไปเสียก่อน

“ฮึบ!” ผมได้ละทิ้งเหตการณ์เมื่อครู่ออกไปจากความคิด และพยายามคิดว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้า แน่นอนว่าผมเองก็เป็นมนุษย์คนนึง และผมก็ยังไม่ได้รับการวิวัฒนาการ แต่ในตอนนี้ผมกลับต้องมาแบกรับการต่อสู้กับพวกซอมบี้มากมายนับไม่ถ้วน

ในตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เพราะการที่พวกมันหลุดเข้าไปข้างในได้ มันอาจจะทำอันตรายกับหงส์ที่สติหลุดไปได้ตลอดเวลา ผมเข้าใจน้องสาวเป็นอย่างดี ต่อให้เธอจะเก่งขนาดไหนก็ตาม เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้น เธอเรียนเป็นหมอเพื่อรักษาคน ช่วยชีวิตคน และพยายามยื้อชีวิตคน แต่ในตอนนี้เธอกลับต้องเห็นคนมาตายต่อหน้าต่อตาด้วยพี่ชายแท้ๆของเธอ

‘ถึงยังไงก็ตาม’

‘พี่ก็อยากให้หงส์คิดได้’

‘ว่านี่มันไม่ใช่โลกอันแสนสงบแบบเดิมอีกต่อไปแล้ว’ ผมคิดในใจระหว่างที่กำลังฟาดฟันซอมบี้ตรงหน้า ซึ่งแน่นอนว่าผมพยายามเล็งที่หัวของพวกมันเพื่อจัดการพวกมันในครั้งเดียว

ฉึกๆๆๆๆ

แต่ในวินาทีนั้นที่ผมกำลังจมอยู่ในความคิดที่ว่าหงส์จะกลัวผมหรือเปล่า? หงส์จะเปลี่ยนไปไหม? หรือหงส์จะคิดว่าผมบ้าเกินไป? ความคิดพวกนั้นมันทำให้จิตใจของผมไม่สงบ แต่เมื่อลูกธนูลูกเล็กมากมายถูกยิงผ่านผมไปและเข้าไปกลางหัวของพวกซอมบี้ และทำให้พวกมันค่อยๆทรุดลงในวินาทีต่อมา มันทำให้ผมถึงกับยกยิ้มมุมปาก

‘เธอสามารถลุกขึ้นยืนมาได้อีกครั้งแล้วสินะ’ ผมคิดและชมหงส์อยู่ในใจ หนึ่งคือเธอสามารถก้าวผ่านเรื่องกลัวซอมบี้มาได้ ทั้งๆที่มันเป็นฝันร้ายของเธอที่เธอกลัวที่สุดตลอดมา และในตอนนี้เธอสามารถลุกขึ้นยืนและก้าวผ่านความตายของมนุษย์เป็นๆได้อีกครั้ง

“ดราก้อน!!" หงส์ตะโกนเสียงดังลั่น

“พี่มังกรเข้าไปพักก่อน!” เสียงเล็กตะโกนอีกครั้งก่อนที่จะมีลูกกลมๆคล้ายลูกมะนาวแต่เป็นสีเขียวเข้มถูกโยนลงมาจากเบื้องบน

ตู้ม

ก้อนกลมๆนั้นได้ถูกระเบิดออก ซึ่งมันคือระเบิด V40 มันคือของติดมือมาจากเจมส์ที่เคยอยู่ในหน่วยรบพิเศษ เขาคิดว่าอาจจะได้ใช้ถ้าหากถูกรุมล้อมไปด้วยซอมบี้จึงพกมันมาด้วย แต่ส่วนใหญ่ระเบิด V40 ได้ถูกกำจัดทิ้งไปหมดแล้ว

ฟึบๆๆ

"ดราก้อนเก่งไหม…ดราก้อนเก่งไหม?'' ดราก้อนบินมาเกาะไหล่ของหงส์แล้วกล่าวถามเธอ

“สุดยอดมาก” ผมยกมือขึ้นมาพร้อมกับนิ้วโป้งที่ชูขึ้นเพียงนิ้วเดียว ก่อนที่จะหันกลับไปดูทางเข้าของหอพัก ซึ่งมันถูกระเบิดจนกลายเป็นหลุมในรัศมี 4-5 เมตร และพวกซอมบี้ต่างร่างแตกกระจายเต็มพื้นที่บริเวณนั้น แต่พวกมันก็ยังคงพยายามเข้ามาใหม่

“พวกคุณพักไปก่อนผมจะไปช่วยพวกเขา!” เสียงบุคคลที่เป็นหัวหน้าได้สั่งการลูกน้อง ซึ่งเมื่อผมหันไปก็พบกับสภาพของพวกเขาที่มีเลือดเปื้อนเต็มตัวไปหมด และพยายามสังเกตว่าใครโดนกัดมาหรือเปล่า? ซึ่งก็ไม่มีใครโดนกัด ทำให้ผมผ่อนคลายลงชั่วคราวก่อนที่พวกลูกน้องของเจมส์จะทรุดลงกับพื้นและแสดงความดีใจออกมาที่สามารถผ่านสถานการณ์เป็นตายเมื่อครู่มาได้ พวกเขาพากันเหนื่อยหอบต่างจากเจมส์ที่ยังดูปกติ

แฮร่ ฮาาสส

“หลุมแค่นี้มันสามารถเหยียบกันปีนขึ้นมาได้”

“เราต้องจัดการมัน” ผมกล่าวเมื่อเจมส์มาถึงข้างหน้าหลุม

“อืม…เมื่อครู่นี้…คุณ…”

“ช่างเถอะ” เจมส์เหมือนต้องการจะกล่าวอะไร แต่ขนาดหงส์ที่เป็นผู้โดนกระทำในการใช้เธอเป็นตัวประกันยังไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แล้วเขาจะเป็นต้องกล่าวอะไร?

กรรรร ฮาาสส

“เดี๋ยวผมจะใช้หอกจัดการพวกมันเอง” เจมส์กล่าวถึงหอกที่ติดอยู่กับหลังของผม ซึ่งผมก็ได้ดึงมันออกมาจากที่เหน็บไว้และยื่นให้เขา

"คุณจะไปเก็บเยลลี่พวกนั้นอีกแล้วหรือ?'' เจมส์กล่าวถามพลางแทงหอกไปที่หัวของพวกซอมบี้ ซึ่งพวกมันอยู่ในหลุมและพยายามเหยียบกันขึ้นมา

“ใช่” ผมกล่าวออกไปตรงๆ ซึ่งผมได้อธิบายเรื่องเยลลี่สีเขียวนี้ไปว่าเป็นงานอดิเรก เพื่อนับจำนวนซอมบี้ที่ผมฆ่าไปทั้งหมด เขาจึงไม่กล่าวถามอะไรอีก และคิดว่าผมคงมีปมอะไรกับซอมบี้แน่ๆ

“พี่ทำให้หงส์กลัวหรือเปล่า?” ผมกล่าวถามระหว่างที่หงส์และผมค่อยๆผ่าสมองของซอมบี้ในบริเวณที่พวกตำรวจฆ่าพวกมัน และเก็บเยลลี่สีเขียวในสมองของพวกมันมา

“หงส์เชื่อพี่แล้ว”

“ในตอนนี้…ทุกคนทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ตนเองต้องการ”

“ทำได้แม้กระทั่งเป็นศัตรูกับทุกคนบนโลก” หงส์กล่าวคำพูดของผมที่พยายามสอนเธอในวันที่ผ่านๆมา และมันก็เป็นเรื่องจริง ครั้งหนึ่งเธอสงสารผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าหากต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงตามที่พี่ชายของตนบอกแล้ว

ไม่ทำจะดีกว่า!!

เพราะการตัดสินใจของเธอ มันอาจจะทำให้พี่ชายของเธอต้องเดือดร้อนไปด้วย หลังจากฟังเรื่องในอนาคตที่พี่ชายของเธอตัดสินใจผิดและพาเธอไปตาย

“แน่นอนว่าพี่เองก็เช่นกัน”

“ถ้าหากใครก็ตามต้องการทำร้ายครอบครัวของเรา”

“พี่จะไม่ปล่อยมันไปเด็ดขาด"

"ต่อให้เป็นคนใหญ่คนโตหรือแข็งแกร่งขนาดไหน”

“ไม่มันก็พี่”

“ที่ต้องตาย” ผมกล่าวออกไปอย่างเด็ดขาด ซึ่งแน่นอนว่าระยะเพียงแค่นี้พวกเจมส์ได้ยินสิ่งที่เราคุยกันอยู่อย่างแน่นอน และมันทำให้พวกเขาเริ่มเข้าใจเกี่ยวกับโลกในตอนนี้ขึ้นบ้าง

ฟืบบ ฟืบบบ

เสียงวอร์ของพวกตำรวจดังขึ้น แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรแม้แต่น้อยนอกจากเสียงช็อตของไฟฟ้า และในพริบตาต่อมาผมก็ได้ยินเสียงคล้ายกับเครื่องบิน แต่มันเสียงดังกว่ามาก บรรยากาศโดยรอบเริ่มแปลกๆ มันทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าอะไรกำลังจะมา

“หลบ!!!!!” ผมตะโกนลั่นพร้อมกับใช้แขนของตนคว้าเอวบางของหงส์พุ่งไปที่หลังกำแพง และมันทำให้พวกตำรวจพากันทำตามผมปล่อยให้พวกซอมบี้พากันตะเกียกตะกายขึ้นมาจากหลุม

วุบ โครมมมมมมมมมม

หลังจากที่มีเสียงการเคลื่อนไหวไร้เสียงลมได้กรรโชกแรงราวกับเกิดคลื่นพายุขึ้น และเกิดเสียงแรกขึ้น เราก็หูอื้อกันไปหมด ซึ่งเมื่อผมลืมตาขึ้น หลังจากที่ฝุ่นหนาได้จางหายไป ผมได้เห็นแสงสีฟ้าสาดส่องออกมาจากพื้นที่ข้างๆหอพัก ซึ่งพื้นที่ข้างๆมันคือป่า

“มันมาแล้ว” ผมกล่าวออกมาและมันทำให้หงส์ที่ได้ยินเสียงของผมเบาๆ ด้วยความที่หูอื้อไปหมด เธอจึงลืมตาขึ้นมาและได้เห็นกับประกายแสงสีฟ้า ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ซึ่งผมกำลังยกยิ้มอย่างพอใจ

“ตามพี่มา!” ผมจึงไม่รอช้าจูงมือของหงส์และกระโดดข้ามรั้วออกไปทันที ซึ่งหงส์ก็ทำตามผม โดยที่ในตอนนี้พวกซอมบี้ต่างถูกซัดกระเด็นไปจนหมด ต่างจากพวกเราที่อยู่ในมุมของกำแพงพอดี ทำให้ไม่ปลิวไปตามแรงลมเมื่อครู่

ส่วนพวกตำรวจพวกเขาพุ่งไปหมอบติดกับกำแพงเหมือนที่เคยฝึกมา แต่ด้วยพายุเมื่อครู่มันสามารถยกร่างของพวกเขาขึ้นมาได้ ทำให้พวกเขากระเด็นกันไปเล็กน้อย

“มันคือต้นกำเนิดการวิวัฒนาการของมนุษย์?” หงส์กล่าวตามที่เธอเข้าใจมาจากสิ่งที่ผมเล่าถึงอนาคต ซึ่งมันก็ทำให้เธอตื่นเต้นพอสมควร

วึบ วึบ วึบ

ผลึกสีฟ้าใสได้ส่งคลื่นพลังออกมา ทำให้บรรยากาศรอบข้างของมันเกิดลมที่ผลักดันไปมา ซึ่งมันมีความกว้างยาวราวๆสองเมตร สิ่งนี่คือผลึกบริสุทธิ์ในยุคเริ่มแรกของการวิวัฒ ผลึกสีฟ้านี้มันจะไม่สูญหายถ้าหากต้นกำเนิดของพวกมันยังอยู่ ต้นกำเนิดนั้นมันจะสามารถเสริมสร้างส่วนที่ถูกตัดหรือแบ่งออกไปได้

และกว่าที่มนุษย์จะรู้เรื่องนี้ มันก็สายไปแล้ว เพราะมันได้ถูกทำลายไปโดยไททันซอมบี้ที่มีเกราะหนา เรียกได้ว่าหนึ่งในความหวังของมนุษย์ได้สูญสิ้นกันไปเลยทีเดียว ณ ตอนนั้น

แต่ลีอาห์ หนึ่งในสมาชิกปาร์ตี้ของผม เธอเสี่ยงชีวิตเข้าไปตามหาต้นกำเนิดผลึกสีฟ้ากับผม โดยที่ไม่มีใครเชื่อและคาดหวังว่าผมจะเจอ ผมไปกับเธอ แต่กลับกลายเป็นผมที่รอดชีวิตมาเพียงคนเดียว สุดท้ายผมก็ได้ส่งต่อต้นกำเนิดผลึกสีฟ้าให้กับทีมวิจัยของกองกำลังสุดท้าย

ฉับ!

ผมสามารถใช้ขวานตัดผลึกนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่ผมก็ยังไม่ได้นำต้นกำเนิดของผลึกสีฟ้าไป เพราะยิ่งลึกเข้าไป มันจะยิ่งแข็ง และเมื่อผมได้สัมผัสกับผลึกสีฟ้า ผลึกนั้นก็ค่อยๆจางหายไป และปรากฏหน้าต่างขึ้นตรงหน้าของผมแทน

ยินดีต้อนรับ

คุณได้ปลุกตื่นการวิวัฒนาการ

.

.

.

คุณ คือผู้เล่นเอาชีวิตรอดคนแรก