เส้นทางของมังกร
2832 คำ
ฉับๆๆๆๆๆ
ในเพียงชั่วครู่ มังกรได้หยิบมีดสั้นออกมาจากหน้าขากางเกงทั้งสองข้างของเขา ซึ่งมันมีที่ซ่อนของมีดสั้น เขาถือมันไว้ทั้งสองมือและจัดการซอมบี้รอบตัวเขาในทันที และแน่นอนว่าทุกๆครั้งที่เขาโจมตี มันทำให้หน้าของพวกซอมบี้ถูกตัดผ่าพร้อมกับสมองของพวกมันที่ไหลลงสู่พื้น
ฟึบๆๆๆ
และมังกรก็ไม่รอช้าที่จะเก็บเยลลี่สีเขียวพวกนั้นในทันที ถ้าหากลองนับๆดูแล้วเขาน่าจะได้เกินสิบชิ้นในตอนนี้ และมังกรก็ยังคงเก็บเกี่ยวพวกมันเรื่อยๆ
"โห…นั่นเขาหลุดมาจากในหนังนักฆ่าหรืออะไร?'' พวกตำรวจพากันสงสัยในเมื่อมังกรสามารถใช้ได้ทั้งหอกและมีดสั้นได้อย่างชำนาญ และยังมีในเรื่องของทักษะการเคลื่อนไหวที่พริ้วสุดๆนั่นอีก
“นอกจากผู้ชายคนนั้นแล้วยังมีคนอื่นช่วยเหลือเราอีกด้วย!” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของพวกตำรวจกล่าวออกมา ทำให้พวกเขาพากันมองไปที่บริเวณระเบียงของหอพักต่างๆ และได้เห็นหญิงสาวร่างบางที่กำลังถือหน้าไม้ยิงลูกธนูออกมาเป็นช่วงๆ และทุกๆครั้งที่เธอยิง จะมีซอมบี้ที่ล้มลงตลอด
“ยิงที่หัวของซอมบี้!” ผมตะโกนบอกพวกตำรวจ มันทำให้พวกเขาเรียกสติคืนมาอีกครั้งและพากันระดมยิงหัวซอมบี้ตามที่ผมบอก ในครั้งนี้พวกเขาสามารถประหยัดกระสุนได้พอสมควรเพราะพวกมันที่ถูกพวกเขายิงเพียงหนึ่งนัดได้ล้มลงและไม่ขยับอีกต่อไป
ฟึบๆๆๆๆๆ
และเมื่อผมได้ช่องว่างในการเข้าหาพวกตำรวจ ผมจึงพุ่งเข้าไปหาพวกเขาในทันทีและหลบการตะครุบของพวกซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย
“กระสุนของพวกคุณใกล้หมดแล้ว!"
“อย่าเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่!”
“ไปซะ!”
“กลับไปเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้!” ผมกล่าวไล่พวกเขาเมื่อได้มายืนอยู่หน้ากลุ่มของพวกเขา และในตอนนี้มันทำให้ผู้คนที่ยังรอดชีวิตพากันออกมาหน้าระเบียงของห้องพักตัวเองเพื่อดูสถานการณ์ข้างนอก และมันทำให้พวกเขาประหลาดใจมากที่ผมสามารถฆ่าพวกซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย
ซึ่งการที่ผมไล่พวกเขาไป เพราะต้องการให้พวกเขากลับไปครบ 32 เนื่องจากในช่วงสุดท้ายที่พวกเขาใช้กระบองในการสู้กับพวกมัน หัวหน้าตำรวจได้ช่วยชีวิตลูกน้องโดยการยอมโดนกัดแทนที่แขนข้างซ้าย ซึ่งด้วยไหวพริบของเขา เขาตัดแขนทิ้งออกทันที ทำให้เขาไม่กลายเป็นซอมบี้พร้อมกับที่พวกลูกน้องพาทีมของตัวเองออกไปจากที่นี่อย่างฉิวเฉียด แต่เขาต้องเสียแขนข้างนึงไปตลอดจนจบสิ้นชีวิตลง
“คุณชื่ออะไร!?” หัวหน้าตำรวจตะโกนถามผมก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องพากันขึ้นรถของตัวเอง
“ถ้าคราวหน้าเจอกันเดี๋ยวจะบอก!” ผมตะโกนบอกเขาพร้อมกับรถตำรวจทั้งสองคันที่ถูกสตาร์ท
“ผมชื่อเจมส์!”
“อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะกลับมาอีกครั้ง!!” เขากล่าวออกมาอย่างไม่มีทางเลือก แน่นอนว่าพวกเขาเองก็รู้ตัวว่าถ้าหากอยู่ต่อไป เขาจะโดนล้อมทั้งหน้าและหลัง และเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ควรหนีไปซะตอนนี้จะดีกว่า ส่วนผม จากที่พวกเขาได้เห็นการเคลื่อนไหวที่พริ้วสุดๆ ทำให้พวกเขาสามารถวางใจในการหนีของผมได้
‘หึ’ ผมคิดในใจเกี่ยวกับสถานะของเจมส์ เพราะเขาคืออดีตหน่วยรบพิเศษ ครั้งนึงนอกจากผมจะถูกเขาช่วยเหลือ ผมยังฝึกการใช้มีดจากเขาด้วย เขาเป็นคนที่ปลุกจิตปลุกใจให้ผู้รอดชีวิตในค่ายหลบภัยพัฒนาตัวเอง ด้วยการฝึกจากเขา
ฉึก ฟุบๆๆ
ผมได้เก็บมีดสั้นไว้ที่เดิมพร้อมกับดึงหอกจากหัวซอมบี้ทั้งสี่หัวพร้อมกับก้มลงไปเก็บเยลลี่สีเขียวอย่างไม่รีบร้อน เพราะถึงยังไงหงส์ก็ยังคอยปกป้องผมจากรอบนอกอยู่ตลอด มันเป็นข้อดีและสิ่งที่ขาดไม่ได้ของการมีผู้เล่นอาชีพโจมตีไกลอยู่ในปาร์ตี้ เพราะนอกจากพวกเขาจะคอยช่วยเหลือเราอยู่ในระยะไกลเพื่อให้เราเคลื่อนไหวได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้ว เขายังมีหน้าที่คอยดูภาพรวมให้กับเราด้วย ซึ่งเขาจะสามารถระวังหลังเราให้ได้ตลอด
ฟึบๆๆๆๆ
ผมที่ไม่มีธุระอะไรอยู่ในบริเวณนี้แล้วจึงได้พุ่งไปหาพวกมันเพื่อกลับไปยังหอพักของตนเอง ตัวไหนขวางทางผม ผมก็เพียงแค่วาดหอกออกไปเท่านั้น และยังมีหงส์คอยเคลียร์ทางให้อย่างสะดวก แต่ผมก็ไม่ได้กระโดดปีนไปปีนมาเหมือนตอนลง ผมปีนเหล็กที่เป็นรังผึ้งขึ้นไปแทน ซึ่งมันถูกติดไว้ข้างหน้าตึกแนบชิดกับตึก จากที่มันเป็นสิ่งที่สวยงามเอาไว้ตกแต่งตึก ผมจึงใช้มันให้เป็นประโยชน์ในทางขึ้นและลง
แปะๆๆๆ
เสียงปรบมือดังสนั่นทั้งซอย มันมาจากเสียงแสดงความชื่นชมและยินดีให้กับผม บางคนพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือจากผมให้ไปจัดการซอมบี้ที่ตึกของพวกเขาหน่อย แต่มันเป็นการกระทำที่ผิด เพราะการส่งเสียงดัง มันทำให้ซอมบี้พยายามเข้าถึงตัวพวกเขาหรือเจอสถานที่อยู่ของผู้รอดชีวิตง่ายขึ้น
"พี่…พี่ทำได้ยังไงกัน?'' หงส์กล่าวถาม ด้วยทักษะของผมในทุกๆด้าน ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ หรือการเคลื่อนไหว รวมถึงการใช้อาวุธได้อย่างเชี่ยวชาญในหลายๆประเภท มันดูน่าเหลือเชื่อเกินไป ถ้าหากพี่ชายของเธอกล่าวสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่เป็นคำพูดโดยไม่ได้กระทำ เธอไม่มีทางเชื่อแน่ๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นพี่ชายของเธอปีนป่ายอะไรแบบนี้มาก่อน ทั้งยังไม่เคยใช้อาวุธพวกนั้นต่อสู้ด้วย
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นที่หน้าห้องของผม มันทำให้ทั้งสามคน ผม หงส์ และดราก้อนต่างหันไปที่ต้นเสียง ก่อนที่ผมจะเดินไปที่หน้าประตู
“ไม่รับแขกครับ” ผมกล่าวโดยที่ไม่เปิดประตู ผมไม่รู้หรอกว่าภายนอกห้องมีอะไรอยู่ และผมจะไม่ประมาทเปิดประตูเด็ดขาด
“อยากให้ช่วยจัดการพวกซอมบี้ที่หอข้างๆหน่อยค่ะ” อีกฝ่ายกล่าวเบาๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
“เดี๋ยวพวกตำรวจก็มาครับ”
“ผมไม่สามารถไปเสี่ยงชีวิตช่วยคนที่ไม่รู้จักได้ครับ” ผมกล่าวตอบกลับไปก่อนจะถอดเสื้อคลุมออก รวมถึงเกราะที่ป้องกันบริเวณต่างๆของร่างกาย เพื่อต้องการที่จะไปชำระล้างเลือดของผู้ติดเชื้อที่กระเด็นใส่
ซึ่งเมื่อผมกล่าวถึงเรื่องชีวิตและความปลอดภัยของตัวผม มันทำให้คนที่เคาะประตูจากไปในทันที แน่นอนว่าผมสามารถไปช่วยได้ แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยหงส์ไว้คนเดียวที่ห้อง เพราะหลายๆคนที่หอพักได้รู้ตัวตนของเราทั้งคู่แล้ว และรู้ถึงที่อยู่ของเราด้วย
“ถ้าอยากช่วยพวกเขา”
“ก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น” ผมกล่าวเมื่อเหลือบไปเห็นสายตาของหงส์ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ซึ่งหลังจากที่อุกกาบาตสีฟ้าตกลงสู่พื้นโลก ไฟฟ้าส่วนใหญ่จะถูกหยุดลง และไม่สามารถใช้งานได้ และในตอนนั้นจะเป็นการเริ่มต้นสู่โลกแห่งการเอาชีวิตรอดอย่างแท้จริง
ติ้งๆๆๆๆๆ
ในขณะที่ผมกำลังอาบน้ำ ข้อความแชทก็ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของผมมากมายนับไม่ถ้วน มันดังไม่หยุด รวมถึงการโทรหาผมด้วย ซึ่งหงส์ก็ไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์ของผม เธอทำแค่ไปปิดเสียงเอาไว้ตามที่เข้าใจว่าเสียงจะนำพาพวกซอมบี้มา
“พี่มังกร”
“มีคนพยายามส่งข้อความและโทรหาพี่มากมาย” หงส์กล่าว ผมไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายก็รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากผม
“ปล่อยไป”
“เดี๋ยวเราจะมาเริ่มฝึกการต่อสู้ระยะประชิดกันหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ" ผมกล่าว เพราะบนเสื้อของหงส์ก็มีคลาบเลือดติดอยู่เช่นกัน
2 ชั่วโมงผ่านไป
ปังๆๆ
เสียงการยิงปืนได้กลับมาอีกครั้ง
กรรรซซ
และมันทำให้ซอมบี้มากมายพากันกรูไปที่ต้นเสียงนั้น คราวนี้ก็ยังคงเป็นพวกตำรวจที่นำโดยเจมส์ แตกต่างจากเดิม คือพวกเขาได้ยึดจุดยุทธศาสตร์ที่ดีได้ มีการป้องกันจากด้านหลังและเผื่อผิดพลาด สามารถหลบหนีไปได้โดยทางข้าง ซึ่งพวกเขามีท่าทางว่าจะขยับเข้าไปในซอยมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเจมส์ที่ดูโดดเด่นกว่าใครในทักษะการป้องกันตัวของเขา อีกทั้งครั้งนี้เขายังใช้มีดในการต่อสู้อีกด้วย
“เราต้องช่วยเขาไหม?” หงส์กล่าวถาม เราทั้งสองมายืนอยู่ในจุดเดิม นั่นก็คือระเบียงห้อง เพื่อดูการต่อสู้ของพวกเขา ในครั้งนี้ผมไม่คิดที่จะลงไปมีส่วนร่วมอีก เพราะพวกเขาได้เตรียมตัวมาดีกว่าเดิมมาก ทั้งอาวุธหนัก อาวุธรอง เกราะตามส่วนสำคัญบนร่างกายที่คาดว่าจะได้ใช้ในการป้องกันและต่อสู้ เช่นหน้าแขน ข้อเท้า และส่วนที่พวกซอมบี้ชอบกัดเราซึ่งก็คือบริเวณคอ
“คอยดูพวกเขาไว้ล่ะกัน”
“ถ้าหากจำเป็นจริงๆค่อยยิงช่วย”
“เพราะถึงยังไงทรัพยากรเราก็มีจำกัด” ผมกล่าวออกมาทำให้เธอยกหน้าไม้ขึ้นมาเตรียมไว้ ซึ่งหงส์นั้นมีเหงื่อเต็มตัวไปหมด ด้วยการฝึกของผมที่ไม่ใช่การสั่งให้วิดพื้นหรือซิทอัพ แต่จะสอนเชิงในการต่อสู้และการออกท่าฟันด้วยมีดสั้น และเธอก็สามารถเรียนรู้ได้เร็วมาก
“พวกเขากำลังมาที่เราค่ะ” หงส์กล่าวเมื่อกลุ่มของพวกตำรวจพยายามเดินมาใต้ตึกที่พักอาศัยของเรา
“หะ?” มันทำให้ผมตกใจพอสมควร แทนที่พวกเขาจะไปช่วยคนอื่นที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองจากสถานการณ์นี้ได้ กลับมาที่ตึกของผมก่อนเนี๊ยนะ?
“…” เมื่อผมได้มองลงไปเบื้องล่างที่เจมส์กำลังมองผมอยู่เช่นกัน มันทำให้ผมพอจะรับรู้ได้ทันที
“พวกเขาไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้”
“พี่มังกรพวกเขาจะต้องโดนพวกซอมบี้รุม!” หงส์กล่าว เพราะในตอนนี้เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ซอมบี้แทบจะทุกตัวในซอยพากันเดินมาหาต้นเสียง
“นั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ" ผมกล่าวก่อนจะเลื่อนโต๊ะออกจากการขวางประตูและสวมใส่เกราะเข้าที่เดิม
“หงส์ไปด้วย!” เมื่อหงส์เห็นการกระทำของผม มันทำให้เธอรีบเตรียมตัวทันที
“พี่จะไปบอกพวกเขาว่าพี่จะไม่เข้าร่วมการกวาดล้างซอมบี้” ผมกล่าวออกไปอย่างจริงจัง เป้าหมายหลักของผมในตอนนี้ไม่ใช่ทีมกอบกู้ แต่เป็นแนวหน้าในการทำลายดันเจี้ยนเช่นเดียวกับชีวิตก่อน
ฟึบ ฟุบๆ
“ได้โปรดช่วย-" เมื่อประตูห้องของผมถูกเปิดออก ห้องข้างๆเองก็เช่นกัน หญิงสาวได้พยายามพุ่งมาหาผม
“กลับเข้าห้องไปครับ” ผมกล่าวไปในทันทีพร้อมกับปล่อยจิตสังหารออกไป เพราะผมเริ่มจะรำคาญ ทำให้เธอได้หยุดลงที่หน้าห้องของเธอ
“พี่คะ!” หงส์เรียกผมในขณะที่เธอกำลังจะวิ่งลงบันไดไปยังชั้นล่าง ซึ่งผมก็ได้ปิดประตูและล็อกห้องไว้อย่างแน่นหนาก่อนที่หญิงสาวห้องข้างๆเธอจะกลัวจนตัวสั่นและค่อยๆเดินถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง
ฟุบๆๆๆๆๆๆ
กรรร ปังๆๆ ฮาาส
เสียงการปะทะระหว่างปืนของคนและซอมบี้ได้ดังลั่นไปทั้งตึก พวกเขาตำรวจทั้ง 5 คนกำลังป้องกันตนเองโดยที่หลังชนประตูทางเข้าตึก ซึ่งมันต้องใช้ลายนิ้วมือของผู้พักอาศัยในการเปิด แต่พวกเขาไม่ใช่
“หัวหน้าครับ!” ลูกน้องตะโกนเรียกหัวหน้าของตน นั่นด็คือเจมส์ เจมส์ได้ตัดสินใจที่จะเข้าหาผม และในตอนนี้พวกเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้แล้ว ด้วยซอมบี้ที่รายล้อมเต็มไปหมด
“เขาต้องมาแน่!” เจมส์ยังคงยึดมั่นเช่นเดิมและยืนหยัดต่อสู้ระยะประชิดระหว่างที่ลูกน้องของตนเปลี่ยนแม็กกระสุน
ฟึบๆๆๆ
เสียงเคลื่อนที่ลงบันไดอย่างเร่งรีบทำให้พวกตำรวจมีหวัง ซึ่งร่างที่โผล่ออกมานั้นไม่ใช่ผู้ชาย แต่กลับเป็นผู้หญิงร่างบอบบางที่ถือหน้าไม้มาด้วย มันทำให้พวกเขารู้ได้ทันทีว่าคือเธอที่คอยปกป้องพวกเขาจากระยะไกลร่วมกับมังกร
ตี๊ด!
ฟืดด
ประตูเลื่อนได้เปิดออกทันทีที่หงส์แสกนนิ้ว และทำให้พวกตำรวจพากันถอยหลังเข้ามาในตึก ตามมาด้วยคนสุดท้ายนั่นก็คือเจมส์ เมื่อประตูได้ปิดลงพวกตำรวจถึงกับทรุดลงพื้นในทันที เมื่อครู่ถ้าหากหงส์มาช้ากว่านั้นพวกเขาจะต้องพบกับสถานการณ์ที่ลำบากสุดๆแน่ๆ
“แฮ่กๆๆ” เสียงหายใจของพวกเขาบ่งบอกได้ทันทีว่ามันระทึกและเหนื่อยขนาดไหน ส่วนเจมส์ที่เป็นหัวหน้าทีมได้เดินมาหาหงส์ ซึ่งเธอถอยขึ้นไปยืนบนบันไดชั้น 2
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
เสียงการก้าวเดินของผมลงมาจากบันได ซึ่งมันเป็นเสียงที่เงียบมากกว่าการเดินปกติ พร้อมกับพวกตำรวจที่หันขึ้นไปมองบนบนไดชั้นที่ 2
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?” ผมกล่าวถามออกไปถึงแม้จะรู้สิ่งที่พวกเขาต้องการอยู่แล้วก็ตาม
“หัวหน้าของผมให้พาคุณกลับไปที่ค่าย” เจมส์กล่าวออกมา มันเป็นเรื่องดีที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ในค่ายที่มีพวกตำรวจและทหารคอยคุ้มกันอยู่ตลอดเวลา แต่สำหรับผมที่จะเลือกทางเดินที่ขัดกับความสบายนั้นมันไม่ใช่
เพราะที่หัวหน้าของพวกเขาต้องการ คือความสามารถของผม การที่มีคนเก่งอยู่รอบตัว มันจะเพิ่มโอกาสรอดชีวิตขึ้นมาก และสามารถดำเนินเรื่องต่างๆได้ง่ายขึ้น
“ไม่ครับ” ผมปฏิเสธที่จะตามพวกเขาไป ซึ่งมันทำให้พวกเขาถึงกับช็อค เพราะการที่จะได้รับการดูแลที่ค่าย มันเป็นสิ่งที่ดีมาก เราจะไม่ต้องเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง หาอาหารด้วยตัวเอง หรือสร้างที่ป้องกันเอง
พวกเขาจะมีทุกสิ่งทุกอย่างให้ แต่ภายหลัง สุดท้ายแล้วความสามารถก็จะมาก่อนฐานะและอำนาจ สิ่งพวกนั้นไม่สามารถใช้ปกป้องพวกเขาได้ ความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะเอาชีวิตรอดจากศัตรูของมนุษย์ในตอนนี้
“พวกคุณไม่ต้องโน้มน้าวผม”
“ไม่ว่าจะอะไรผมก็จะไม่ไปที่ค่าย”
“เป้าหมายของผมคือการเข้าไปในมหาลัยและจัดการกับพวกซอมบี้ทั้งหมด” ผมกล่าวออกไปมันทำให้พวกเขาถึงกับตาโตด้วยความตกใจ ซอมบี้ทั้งหมด? นักศึกษามีกี่พัน? ไหนจะบุคลากรหรือคนภายนอกอีก?
'ห้ะ!?' แม้แต่หงส์เองก็ตกใจมาก เธอถึงกับกลืนน้ำลาย ในตอนนี้สถานการณ์เพียงแค่ในซอยหอพักก็น่ากลัวมากอยู่แล้ว ในมหาลัยกลับมีพวกซอมบี้อีกเป็นพัน แต่พี่ชายของเธอจะเข้าไปในนั้น?
คำถามเดียว…
‘ฉันต้องไปด้วยสินะ…’ หงส์คิดในใจและพยายามยอมรับการตัดสินใจจากพี่ชายของตน เพราะไม่ว่ายังไงการที่มังกรวางแผนเช่นนี้ มันจะต้องมีเบื้องหลังอยู่แน่ๆ
“เข้าใจแล้วครับ”
"ถ้าอย่างนั้นผมขอเพียงช่วยจัดการซอมบี้ภายใต้ตึกนี้ให้หมดได้ไหม?'' เจมส์สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าวออกมา แน่นอนว่าซอมบี้เกือบจะทั้งซอยได้มาอยู่ใต้หอพักนี้แล้ว การจัดการซอมบี้ทั้งหมดที่นี่เท่ากับว่าเป็นการเคลียร์ซอยนี้ไปถึงแปดส่วนสิบ
“แน่นอน”
“แต่ว่าผมคงต้องใช้เวลา” ผมกล่าวออกไป ถือเป็นเรื่องดีที่จะให้หงส์ฝึกการต่อสู้
“พรุ่งนี้ผมและน้องสาวจะทยอยจัดการพวกมัน”
“พวกคุณก็ไปหาห้องว่างในตึกและอาศัยอยู่ไปพลางๆแล้วกัน” ผมกล่าวแนะนำก่อนจะเดินกลับขึ้นไปยังชั้นที่ห้องพักอาศัยของผมอยู่
“ขอบคุณมาก!” พวกเขากล่าวออกมาพร้อมกันและทำความเคารพผม ผมหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินต่อไป
- ผู้เขียน
