ผู้เล่นเอาชีวิตรอด

[เปิดใช้งานทะลุขีดจำกัด]

“จัดการทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง?” ผมกล่าวหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง โดยที่กลุ่มนักศึกษาได้พากันออกมาจากอาหารเรียนเชฟ ถึงแม้พวกเขาจะมีสีหน้าที่ไม่ดีเป็นอย่างมาก บางคนนัยตาบ่งบอกความสิ้นหวังได้อย่างชัดเจน บางคนก็ราวกับมีความคิดอยากตายๆไปซะจากโลกนี้

ซึ่งหลังจากที่ผมจัดการกลุ่มผู้รอดชีวิตเลวๆไปได้เรียบร้อย ผมก็ออกมารอข้างนอกอาคารเพื่อดูสถานการณ์โดยรอบ มันทำให้ผมได้รู้ว่ากลุ่มผู้รอดชีวิตที่ผมเพิ่งจะฆ่าไป พวกมันได้ทำการเก็บซอมบี้แถวนี้ไปจนเรียบ ทำให้ผมถอนหายใจออกมาทันที

“คะ…ครับ” ผู้ชายคนที่ใช้มีดพุ่งไปแทงพวกมันกล่าวตอบรับคำของผม

“เตรียมตัว”

“เราจะไปที่ลานกว้างมหาลัย” ผมกล่าวอีกครั้งเมื่อพวกเขาตอบรับ และถึงแม้สีหน้าของทุกคนจะไม่สู้ดีนัก แต่ผมก็ไม่มีทางเลือก ซึ่งการที่พวกเขาพบเจอกับสถานการณ์อันโหดร้ายมา ทำให้พวกเขานั้นแตกต่างจากผู้รอดชีวิตคนอื่น เพราะพวกเขาอาจจะคิดได้เกี่ยวกับความแข็งแกร่ง ถ้าหากยังอ่อนแอ ก็อาจจะพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีก เพราะฉะนั้นแล้วพวกเขาจึงเริ่มหาอาวุธมาถือไว้ในมือ…

ในโลกที่ไม่มีทางเลือกนี้ นอกจากต้องแข็งแกร่งขึ้น ต้องเอาชีวิตรอด ต้องเอาตัวรอด พวกเขาจึงมีความคิดที่จะแข็งแกร่งขึ้น! โดยที่พวกเขามีเป้าหมายคือผม ดูเหมือนพวกเขาต้องการจะติดตามผม แต่คนมันเยอะเกินไป ผมไม่สามารถดูแลและปกป้องพวกเขาได้อย่างทั่วถึง

ซึ่งในอีกฝั่งนึง

“เวรเอ้ย!?" ลูกทีมของควีนตะโกนออกมาเมื่อต้องรับมือกับพวกซอมบี้นับไม่ถ้วน โดยที่พวกมันตามเหล่านักศึกษาที่รอดชีวิตออกมาจากตึกเรียน ท่าทางของพวกเขาเหมือนๆกัน วิ่งกันหัวซุกหัวซุน และปล่อยให้กองกำลังของควีนจัดการ

“นั่นมันดาวแพทย์ไม่ใช่เหรอ?” ซึ่งเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นหญิงสาวที่หน้าตารูปร่างคุ้นเคย เธอนั้นเป็นเสมือนความสดใสให้กับทุกๆคน และเธอคนนั้นก็คือหงส์นั่นเอง

ฉึกๆๆๆ

“ใช่เธอจริงๆ?” หลายคนถึงกับสงสัยเมื่อได้เห็นหงส์ต่อสู้กับพวกซอมบี้อย่างไม่กลัวเกรง โจมตีระยะไกลเมื่อจำเป็น และโจมตีระยะใกล้ได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่ที่จริงแล้วการต่อสู้ระยะใกล้ของหงส์ยังไม่ได้ถึงขั้นนั้น เธอเพียงแค่ได้รับความคล่องแคล่วและว่องไวมาจากแต้ม AGI ผู้รอดชีวิตปกติจึงมองว่าเธอนั้นเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก

“แล้วผู้หญิงอีกคนคือใคร?”

“ดูเหมือนน่าจะเป็นทหาร” เหล่านักศึกษาที่รอดชีวิตพากันพูดคุยเกี่ยวกับทีมช่วยเหลือในครั้งนี้ ซึ่งมันเป็นสถานการณ์ที่พวกเขายังไม่เคยเจอการต่อสู้จริงๆ เคยเพียงแค่ดูหนังหรือซีรีย์แนวต่อสู้

ผ่านไปสักพักใหญ่จนใกล้จะถึงเวลาเคลื่อนย้าย

ซึ่งเวลาที่ผ่านมา กองกำลังของควีนได้ทำลายฝูงซอมบี้นับไม่ถ้วนจากทุกทิศ และในตอนนี้ผู้รอดชีวิตก็มากขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งบุคลากร ทั้งนักศึกษา ซึ่งแน่นอนว่าในช่วงที่ควีนและทีมของเธอได้กำจัดพวกซอมบี้ พวกเขาก็ช่วยกันเก็บเกี่ยวเยลลี่สีเขียวมาทั้งหมดเช่นกัน จนในตอนนี้กลุ่มคนจำนวนมากได้ปรากฏขึ้น นำมาโดยชายที่ถือหอกเป็นอาวุธ

“ระ!..ระเราควรไปกันได้แล้ว!”

“เชื่ออาจารย์นะนักศึกษา!” อาจารย์ประจำวิชาสาขาแพทย์ศาสตร์ได้เขย่าแขนของหงส์ ซึ่งมันทำให้เธอเสียจังหวะในการช่วยจัดการบริเวณที่กลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มใหม่กำลังพุ่งมา และอาจารย์ก็กลัวการติดเชื้อจากกลุ่มใหม่ที่กำลังมา โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าในกลุ่มนั้นมีพี่ชายของเธอนำทีม และถ้าหากพี่ชายของเธอนำทีมมาแล้ว เขาจะไม่พาความเสี่ยงหรืออันตรายมาด้วยเด็ดขาด

“วิ่งเร็วเข้า!” ผมกล่าวพร้อมกับหยุดวิ่งลง เพื่อคอยคุ้มกันกลุ่มผู้รอดชีวิตช่วงท้ายของกลุ่ม ซึ่งพวกซอมบี้กำลังบีบเข้ามาเรื่อยๆ และมันทำให้ผม

“คนนั้นใครน่ะ!?" เหล่าหญิงสาวพากันกล่าวออกมาด้วยความสงสัย เพราะรอบๆตัวของมังกรนั้นมีออร่าเป็นอย่างมาก

“พี่มังกร!” หงส์ตะโกนออกมาเมื่อเธอได้ข้อความจากดราก้อนว่ากำลังมีซอมบี้ฝูงใหญ่ตรงเข้ามาที่ลานกว้าง

“ไม่ต้องห่วง!"

“ดูเบื้องหลังไว้ก็พอ!” ผมกล่าวออกไป และเมื่อกลุ่มผู้รอดชีวิตจากอาคารเรียนเชฟได้ไปอยู่ตรงลานกว้างและพากันทรุดลงกับพื้นทันทีด้วยความเหนื่อยล้า ผมก็ได้วิ่งเป็นลักษณะครึ่งวงกลมพร้อมกับใช้ปลายหอกในการปาดคอพวกซอมบี้ แล้วค่อยมาตามเก็บเยลลี่สีเขียวอีกครั้ง

“สุดยอด!” เหล่าผู้รอดชีวิตที่อยู่ตรงลานกว้างพากันชื่นชมมังกร เขาคือพี่ชายแท้ๆของหงส์ ถึงแม้พวกเขาจะมองว่าทั้งควีนและหงส์นั้นต่อสู้ได้อย่างยอดเยี่ยม แต่มังกรนั้นดูแข็งแกร่งมากกว่าทั้งสองคนรวมกันเสียอีก มังกรสามารถวาดหอกออกไปจัดการพวกซอมบี้ได้นับไม่ถ้วน ทั้งยังมีความคล่องแคล่วและแม่นยำจนพวกซอมบี้หัวขาดกระเด็นไปทุกตัว

“เรากำลังไป!” และในตอนนั้นเองเสียงวอร์ที่เหน็บอยู่บนบ่าข้างขวาของควีนก็ได้ดังขึ้น มันเป็นสัญญาณว่าพวกทีมช่วยเหลือกำลังมา และในครั้งนี้พวกเขาไม่ได้มาช่วยเหลือเพียงอย่างเดียว พวกเขาพาทหารมาเต็มคันรถทั้ง 5 คัน

ด้วยคำกล่าวของควีนที่ว่าจะเคลียร์ซอมบี้ในมหาลัยและกลับออกไป ถึงแม้เหล่าผู้มีอำนาจจะไม่ยอมทำตามคำของควีน แต่พวกทหารที่มีความกล้า และพวกทหารที่เคยถูกฝึกโดยควีน พวกเขาต่างยอมรับภารกิจของควีนและเตรียมตัวมาที่นี่

บรื้นนน

จนในที่สุดรถทหารมากมายก็ได้พุ่งตรงมายังลานกว้างของมหาลัย พวกเขาขับรถชนพวกซอมบี้มากมายและได้จอดลงตรงลานกว้าง เพื่อให้พวกนักศึกษาพากันขึ้นไปบนรถ ถึงแม้จะมีจำนวนมากกว่าพวกอาวุโสที่ไปก่อนหน้า แต่มันก็ไม่มีทางเลือก พวกเขาต้องเบียดกัน นั่งทับกัน ซึ่งพวกทหารนับสิบเมื่อลำเลียงนักศึกษาและบุคลากรขึ้นรถสำเร็จ พวกเขาก็ยืนกันเป็นวงกลมวงใหญ่และใช้ปืนยิงหัวพวกซอมบี้ในทันที

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ฮ่าห์!” ผมถอนหายใจแรงออกมาเมื่อได้พักร่างกาย ด้วยความที่คนที่สามารถต่อสู้ในระยะประชิดได้มีเพียงไม่ถึงสิบคน ทำให้มังกรต้องออกแรงมากกว่าคนอื่นเพราะต้องควบคุมบริเวณที่กว้างกว่า แต่ในตอนนี้มันก็จบไปด้วยดี

“ภารกิจเสร็จสิ้น!” หัวหน้าทีมทหารที่มียศสูงสุดได้กล่าวรายงานควีนตามที่ได้รับการฝึกมา

“ไม่ต้องรายงานอย่างอื่น”

“ฉันเห็นแล้ว” และก่อนที่เขาจะพูดเรื่องอื่นๆควีนก็กล่าวดักเอาไว้ก่อน ซึ่งในตอนนี้ค่าพลังงานของพวกเราทั้งสามนั้นแทบจะไม่เหลือ ถึงแม้พวกเขาจะมีทักษะติดตัว REGEN อยู่ก็ตาม เพราะพวกเขานั้นเร่งขีดจำกัดทักษะติดตัวมากเกินไปจนมันไม่สามารถฟื้นฟูได้อีก หรือฟื้นฟูได้น้อยมากๆ

“ช่วยด้วย!!” และเมื่อเหล่าซอมบี้ฟุบนอนกันหมด กลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มสุดท้ายได้วิ่งออกมาจากที่ซ่อน เนื่องจากก่อนหน้าพวกเขาไม่สามารถออกมาได้เพราะว่าซอมบี้รายล้อมลานกว้างเต็มไปหมด พวกเขามีกันสี่คน หนึ่งคนบาดเจ็บบริเวณขาจึงเดินช้ากว่าคนอื่น ชายคนหนึ่งจึงพยุงเขาเอาไว้ ส่วนอีกสองคนพยายามวิ่งมาอย่างไวที่สุด โดยที่เบื้องหลังของพวกเขามีซอมบี้หลงเหลืออยู่สามตัว และกำลังเดินตามคนที่บาดเจ็บ เขาทั้งคู่จึงพยายามเดินให้เร็วที่สุดด้วยความหวาดกลัว

แคร็กแคร๊ก

ซึ่งทหารที่ควบคุมพื้นที่ตรงนั้นแม็กกระสุนปืนของเขาหมด และพยายามจะเปลี่ยนกระสุน ซึ่งมันน่าจะไม่ทัน หงส์เองก็พยายามจะเล็งเป้าไปที่ซอมบี้ทั้งสอง

ฟึบ ฟิ้วววว ฉึกๆ

ซึ่งในพริบตานั้น ลูกธนูสองดอกได้ถูกยิงออกไปทางขวาเจาะเข้าไปที่กลางหัวของซอมบี้ ส่วนอีกหนึ่งตัวที่อยู่ทางด้านซ้าย เมื่อทุกคนเห็นผมที่เดินออกไปจากกลุ่ม ทุกคนจึงหยุดการกระทำและจ้องมองผมทันที ซึ่งผมก็ได้เขวี้ยงขวานออกไป ด้านคมของขวานได้ปักเข้าไปที่กลางหัวของซอมบี้ตัวนั้น ทำให้มันกระเด็นและหงายหลังไปในทันที ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากถึงขนาดที่ทั้งสองคนที่กำลังเดินยังคงกรีดร้องไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว

“…” ทุกๆคนทึ่งในเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผมเขวี้ยงขวานออกไป ซึ่งผมก็ได้ค่อยๆเดินไปหาทั้งสอง และเดินผ่านไป สุดท้ายผมก็หยิบขวานขึ้นมาจากบนหัวของซอมบี้ ก่อนที่จะบรรจงเก็บเยลลี่สีเขียวในสมองของซอมบี้ทั้งสาม และพยายามที่จะเดินเก็บจากซอมบี้รอบๆซึ่งถูกพวกทหารยิงตาย

“หยุดเดี๋ยวนี้!!"

“เยลลี่พวกนั้นเป็นของพวกเรา!” หัวหน้าทหารตะโกนกล่าวกับผม ซึ่งมันทำให้ผมหยุดชะงัก

“?” พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา

“แถวตรง!” ควีนตะโกนดังลั่นทำให้เหล่าทหารพากันยืนตรงและเก็บอาวุธแนบลำตัวกันอย่างรวดเร็ว

“อย่ามีเรื่องกับชายคนนั้น!”

“นี่คือคำเตือน” ควีนกล่าวออกไปในทันทีที่ผมหยุดการกระทำทุกอย่าง ซึ่งมันกำลังบ่งบอกว่าผมได้เตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่การต่อสู้แล้ว

“แต่ว่า-!” หัวหน้าทหารพยายามจะกล่าวแย้ง

“ฉันไม่ใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว!” ควีนตะโกนดังลั่นอีกครั้งเพื่อบ่งบอกจุดยืนของตน แสดงว่าควีนไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเขา ซึ่งถ้าหากพวกเขาโจมตีมังกร ควีนอาจจะกลายเป็นศัตรูของพวกเขาในทันที

“อึก…” เหล่าทหารถึงกับพูดไม่ออก

จะไปมีเรื่องกับเธองั้นหรือ!?

ฆ่าตัวตายชัดๆ!

“เตรียมตัว” ผมพยักหน้าในความจริงใจของควีน

“เราจะออกเดินทางกันอีก 10 นาที” ผมกล่าวอีกครั้งและรีบเก็บเกี่ยวเยลลี่ในหัวสมองของพวกซอมบี้ ซึ่งในครั้งนี้ไม่มีใครค้านผม พวกทหารพากันตรวจสอบอาวุธและมองค้อนผม ผมรู้สึกได้! ส่วนกำลังหลักของควีนได้ช่วยกันเก็บเยลลี่เช่นกัน

“วิ่งออกไปซะ!” ผมตะโกนสั่งทุกคนเมื่อเราเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้ามหาลัย ซึ่งมันเต็มไปด้วยพวกซอมบี้ที่ไม่สามารถเดินตามรถทัน และก่อนหน้านี้ผมก็ได้กำชับไว้แล้วว่าห้ามใช้อาวุธปืนเด็ดขาด ถ้าหากจะใช้ ให้ใช้อาวุธที่ไม่ส่งเสียงดัง

ฉึกๆๆ

และในทันทีที่ผมตะโกน หงส์ได้ใช้หน้าไม้ของเธอยิงลูกธนูออกไปนับไม่ถ้วน เป็นการเปิดทางให้กับพวกทหาร ซึ่งพวกเขาก็ได้วิ่งออกไปในทันที วิ่งกันเป็นกลุ่ม ช่วยเหลือกันเป็นกลุ่ม และคอยปกป้องกันและกัน นั่นคือส่ิงที่ผมสั่ง ซึ่งพวกเขาทำได้อย่างดีเยี่ยม

“เหลืออีกแค่ไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้น”

“สู้!” ผมกล่าวจบ ทีมของควีน หงส์และผมก็ได้วิ่งออกไปเป็นกลุ่มสุดท้าย โดยที่ทีมของควีนได้ใช้ปืนเป็นอาวุธเพื่อใช้เสียงหลอกล่อให้พวกซอมบี้กรูเข้ามาหา ซึ่งมันก็เป็นไปตามแผน ผมได้ใช้อาวุธยาวในการจัดการพวกมันเบื้องหน้าไปเรื่อยๆ

ส่วนควีน เธอไม่ได้คอยระวังหลังให้ใครอีกต่อไป เธอมาช่วยผมทะลวงทางเบื้องหน้าซะแทน แต่ดูเหมือนพวกเราไม่ได้ขยับไปไหน เราได้มาหยุดอยู่ที่ทางเข้ามหาลัย

ซึ่งแน่นอนว่าแผนของเราก็คือการจัดการพวกซอมบี้ทั้งหมด และขัดขวางพวกมันไม่ให้ออกไปจากมหาลัย ถึงแม้มันจะมีเรื่องความเหนื่อยล้าเข้ามาเกี่ยว แต่ผมไม่สนใจ ผมสนแค่ผลลัพธ์ของมัน นั่นก็คือเยลลี่สีเขียวในหัวของพวกมัน ถ้าหากผมสามารถยกระดับตนเองขึ้นเป็นผู้เล่นได้ ผมจะได้ไปหาครอบครัว พ่อและแม่ พวกท่านกำลังรอผมและหงส์อยู่

“ใครไม่ไหวไปได้เลย!” ผมกล่าวเมื่อได้เห็นท่าทางที่อ่อนแรงของลูกทีมของควีน ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าพวกเขากำลังฝืนตัวเอง และถ้าหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ผมคงไม่สามารถแบกรับความผิดนั้นได้ เนื่องจากแผนการนี้ผมเป็นคนคิดขึ้น และด้วยความที่หัวหน้าของพวกเขายังอยู่ ซึ่งควีนเป็นผู้เล่น และมีทักษะติดตัว REGEN ในการฟื้นฟูพลังงาน พวกเราจึงสามารถฟื้นฟูความเหนื่อยล้าได้เรื่อยๆ ต่างจากพวกเขาที่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดา

แต่เมื่อผมกล่าวไป พวกเขายังคงอยู่ ไม่มีใครหนี พวกศาสตราจารย์เองก็ใช้หอกไม้ที่พวกเขาทำขึ้น หรือหักมาจากไม้ถูพื้น และใช้มีดเหลาส่วนปลายให้แหลมเป็นอาวุธ พวกเขาอยู่แนวหลัง หรือก็คือพวกเขายืนอยู่ทางหน้ามหาลัย ยืนอยู่ประกบคู่ระหว่างหงส์ ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำให้ผมพอใจเป็นอย่างมาก ผมคิดถูกแล้วที่คิดจะหล่อเลี้ยงพวกเขาให้กลายเป็นขุมกำลังของมนุษยชาติในอนาคต!

“อีกเพียงแค่หลักสิบตัวเท่านั้น!” ผมตะโกนให้กำลังให้พวกทหารที่เหนื่อยล้า พวกเขาพยายามดีมาก นี่แหละคือความอดทนที่พวกเขาฝึกกันมาสารพัดอย่าง

กรรร ฉับ!

ในระหว่างนั้นผมเองก็คงต้องต่อสู้ให้มากกว่าคนอื่น ผมเข้าไปกลางวงล้อมของพวกซอมบี้ ซึ่งถ้าหากผมมีหงส์อยู่เบื่องหลังแล้ว ผมไม่กลัวเกรงอะไรทั้งนั้น!

เธอสามารถป้องกันผมได้ราวกับผมมีอีกร่างหนึ่งคอยดูแลชีวิตของผมอยู่ และในตอนนี้ผมก็ได้เปลี่ยนอาวุธของผมเป็นขวานและมีดเดินป่า มันง่ายกว่าในการโจมตีระยะใกล้ และเพราะผมต้องการแสดงความแข็งแกร่งหรือเป็นหลักที่คอยค้ำจุนพวกทหาร ผมเองก็รู้สึกว่าฝืนตัวเองไปพอสมควร

[เปิดใช้ทะลุขีดจำกัด]

คำอธิบาย : ทะลุขีดจำกัด สามารถใช้งานทักษะได้หลังจากที่ฝืนตัวเองจนสุดๆ การเปิดใช้งานทักษะ เป็นเสมือนการเปิดโหมดพลังงานไม่มีวันหมดภายใน 1 นาที

คำเตือน : เมื่อใช้งานทักษะครบเวลา ผู้เล่นจะหน้ามืดและสลบไปในทันที

‘ในที่สุด…ก็ได้มันมาแล้ว’ ผมคิดในใจ ทักษะนี้ถ้าหากเราพัฒนามันขึ้นไปอยู่ระดับ 9 เราจะไม่ต้องหน้ามืดหลังใช้ทักษะครบเวลา แต่มันยังคงเพิ่มความเหนื่อยล้าอย่างมหาศาลจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงจนต้องพักฟื้นฟู

คลื่นน

พลังงานสีฟ้าได้เคลื่อนย้ายกันเป็นเส้นทางสู่หน้าแขนทั้งสองข้างจากกลางอก และมันยังคงไหลต่อไปเรื่อยๆจนปกคลุมอาวุธทั้งสองมือของผม เมื่อควีนได้เห็นสิ่งแปลกประหลาดนี้อีกครั้ง มันทำให้เธอหันมาสนใจผมในทันที ส่วนผมก็ได้เดินสับซอมบี้อย่างเมามันส์กับเวลาที่เหลือ

2

1

0

วูบ ฟุบ

พลังงานสีฟ้าทั้งหมดได้หายไปพร้อมกับผมที่ล้มลงไปกองบนพื้น ซึ่งภารกิจสำเร็จ กลุ่มซอมบี้หน้าทางเข้ามหาลัยได้ถูกจัดการไปจนหมด โดยที่ผมได้สั่งไว้ให้ควีนและหงส์พาตัวผมไปหลบหาที่พัก ต่างจากทุกคนที่ตกใจเมื่อผมปล่อยตัวเองแนบชิดกับพื้น

ทั้งสองคนได้พยุงตัวผมขึ้นมาและไปหอพักที่ใกล้ที่สุดกับทางเข้ามหาลัย และใช้ที่นั่นเป็นสถานที่หลบภัยชั่วคราวก่อนที่ควีนจะขอตัวกลับไปที่ค่ายรวมถึงคนอื่นๆ เหลือเพียงหงส์ที่เป็นน้องสาวของผม และดราก้อนที่คอยดูสถานการณ์รอบๆบริเวณที่พักอยู่ตลอด…